Σεργιάνι χωρίς επιστροφή η ζωή μας..στις γειτονιές του κόσμου τούτου...Συγκερασμοί με λύπες και χαρές...Πότε μαντάτα χαρμοσύνης κι άλλοτε αγγέλματα οδύνης... πλημμυρίζουν τις μικρές διαδρομές μας..Η φθορά μας...απρόσκοπτα και αναντίρρητα επελαύνει....Η παρακμή μας γοργοκυλά... με ακμάζοντες ρυθμούς...Μα εκεί στα ανεξιχνίαστα βάθη μας...έμβρυο ανέγγιχτο επωάζεται... με εγκαρτέρηση και ευλάβεια.......Είναι η ψυχή μας που αδημονεί να φτερουγίσει σε αλήθειας ύψη...Ας μην τραυματίσουμε της λευτεριάς της τα δυνατά φτερά ...
ΝΤΡΟΠΩΝ ΑΡΕΝΕΣ
Ανάλγητες μαστιγωσιές
στου νου τα καλντερίμια
σεφέρια που 'σπειραν κλαγγές
κι αφήσανε συντρίμμια
Μελανωμένος Ουρανός
σύννεφα οργισμένα
Σελήνης αναστεναγμός
αστέρια λυπημένα
Ο Αχέροντας αργοκυλά
όλη η ζωή σε δίνη
μόνο μιά πίκρα στη θωριά
μάρτυρας στην οδύνη
Κελαρυστές φθάναν χαρές
πίκρες αρματωμένες
γέλια βουβά οι ενοχές
σε μάσκες βουτηγμένες
Αρρωστημένες συμφορές
ξεδιάντροπες παντιέρες
κονισαλέες αφορμές
μνήμης ξυπνούσαν σφαίρες
Η αρνησιά δεινό σπαθί
γλώσσα φωτιάς η λήθη
μαραζωμένη η ψυχή
μέσα στη θλίψη βρίθει
Αδράχτια οι ώρες κι οι στιγμές
φίδια κουλουριασμένα
λύκων οργίλων υλακές
λεπίδια ακονισμένα
Ραγίζει το καμπαναριό
στης ερημιάς τα σπλάχνα
όλα τριγύρω ρημαδιό
φυλακισμένα σ' άχνα
Παντού απλώνει παγωνιά
η σήψη οργιάζει
σκήπτρα κρατά η μπαμπεσιά
υποκρισία στάζει
Τι θέλω εγώ μέσα σ' αυτά
τα όζοντα τοπία
στην φρίκη στην αναλγησιά
στη μαύρη υστερία
Επαναστάτες σαλονιών
στη χλίδα βουλιαγμένοι
λόγους αρθρώνουν τρανταγμών
μα 'ναι υποταγμένοι
Λάβαρα δίκιου υψιπετούν
λέξεις ντυμένες μ' ήθος
φλύκταινες κρύβουν δεν μιλούν
όλη η ζωή τους μύθος
Έτσι κι εγώ αποχωρώ
όχι από ριψασπία
κουράσθηκα ν' ακροβατώ
στου δήθεν τα τοπία
Μία μου δόθηκε ζωή
δεν θα την πυρπολήσω
μήτε σ' αρένων τη ντροπή
θα την κατρακυλήσω
08 / 02 / 2014
( Vg Gv )
Ανάλγητες μαστιγωσιές
στου νου τα καλντερίμια
σεφέρια που 'σπειραν κλαγγές
κι αφήσανε συντρίμμια
Μελανωμένος Ουρανός
σύννεφα οργισμένα
Σελήνης αναστεναγμός
αστέρια λυπημένα
Ο Αχέροντας αργοκυλά
όλη η ζωή σε δίνη
μόνο μιά πίκρα στη θωριά
μάρτυρας στην οδύνη
Κελαρυστές φθάναν χαρές
πίκρες αρματωμένες
γέλια βουβά οι ενοχές
σε μάσκες βουτηγμένες
Αρρωστημένες συμφορές
ξεδιάντροπες παντιέρες
κονισαλέες αφορμές
μνήμης ξυπνούσαν σφαίρες
Η αρνησιά δεινό σπαθί
γλώσσα φωτιάς η λήθη
μαραζωμένη η ψυχή
μέσα στη θλίψη βρίθει
Αδράχτια οι ώρες κι οι στιγμές
φίδια κουλουριασμένα
λύκων οργίλων υλακές
λεπίδια ακονισμένα
Ραγίζει το καμπαναριό
στης ερημιάς τα σπλάχνα
όλα τριγύρω ρημαδιό
φυλακισμένα σ' άχνα
Παντού απλώνει παγωνιά
η σήψη οργιάζει
σκήπτρα κρατά η μπαμπεσιά
υποκρισία στάζει
Τι θέλω εγώ μέσα σ' αυτά
τα όζοντα τοπία
στην φρίκη στην αναλγησιά
στη μαύρη υστερία
Επαναστάτες σαλονιών
στη χλίδα βουλιαγμένοι
λόγους αρθρώνουν τρανταγμών
μα 'ναι υποταγμένοι
Λάβαρα δίκιου υψιπετούν
λέξεις ντυμένες μ' ήθος
φλύκταινες κρύβουν δεν μιλούν
όλη η ζωή τους μύθος
Έτσι κι εγώ αποχωρώ
όχι από ριψασπία
κουράσθηκα ν' ακροβατώ
στου δήθεν τα τοπία
Μία μου δόθηκε ζωή
δεν θα την πυρπολήσω
μήτε σ' αρένων τη ντροπή
θα την κατρακυλήσω
08 / 02 / 2014
( Vg Gv )
