ΑΓΑΠΗΣ ΧΑΔΙ

'' Πόσο σε απενοχοποιεί της ρότας σου η αλλαγή αν συντριβή δε νιώσεις ''
( Vg Gv )

ΑΓΑΠΗΣ ΧΑΔΙ


Θρόισμα αθόρυβο η ζωή
στο κύλισμα του χρόνου
φτερό σ' ανέμου τη πυγμή
μαρμαρυγή του πόνου
σαν το νερό γοργοκυλά
ακμάζει παρακμάζει
πότε καημούς μοιρολογά
πότε χαρές σταλάζει
φωλιάζει σφαίρα μη τη βρει
στης λήθης τα λημέρια
όλα αλλάζουν στη στιγμή
σταυροκοπά τα χέρια
στου έρωτα το φιλιατρό
πόθους γλυκαρμενίζει
κρύβει πικρό αναστεναγμό
φιλί θέλει ν' ανθίζει
τη χαραυγή σκέψεις κεντά
ευχές αχνές ζυμώνει
μη τραυματίσει η λεπιδιά
τ' όνειρο σαν μεστώνει


Φλόγα φαντάζει καντηλιού αντάμα στο σκοτάδι
ευάλωτη παντός καιρού δίχως αγάπης χάδι
28 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΗΤΤΑΣ ΛΑΛΙΕΣ

Όλη η ζωή σου κέρασμα φθηνό
στου ψευδεπίγραφου τις βλέψεις
μάταια αναλώθηκες σε πονηριές
περίοπτος κρυψίνους
σε φεγγαρόλουστες νυχτιές
σ' αγκάλιαζαν αυγατισμένες ήττες
και σιγανά θλιβός αυλός
παιάνιζε ολέθρου μοιρολόγια

Μη καρτεράς την άνοιξη μπολιάζοντας με ψύχος την ψυχή σου.

24 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΛΗΘΗΣ ΜΟΛΥΒΙΑ

'' Σαν ζωγραφίσεις της αγάπης ήλιο μη στάξεις χρώματα του βιασμού της ''
( Vg Gv )

ΛΗΘΗΣ ΜΟΛΥΒΙΑ

Πως μπόρεσες
έτσι τυφλά
με βουλοκέρι αρνησιάς
αγάπη τόση ν' ακυρώσεις
λόγια που στάλαζες γλυκά
με χνώτα φλογισμένα
απ' των χειλιών
το λάγνο φιλιατρό
πως τα απίθωσες
σ' ερμάρια κλειστά
να λάμπει η απουσία
κι ορφάνεψε ο ουρανός
μια χαραυγή θλιμμένη
στραγγίζοντας μπλάβη βροχή
στης μοναξιάς τις στράτες
εκεί στων λιθαριών
τα βουρκωμένα αναφιλητά


Πώς χάραξες
της λήθης μολυβιά
αθόρυβα και ληστρικά
τα ίχνη σου ν' αλέσεις
'κείνα που αποτύπωσες
με δάχτυλα υνιά
σε σώμα και ψυχή
πόθων εκχέοντας
φιλήδονους χυμούς
και χάθηκες στα μουλωχτά
στου ποταμού τις όχθες
πίσω από φύλλα λησμονιάς
σε αγκαλιά ομίχλης
θωριά μη σ' αντικρίσει
δίχως μια λέξη τρυφερή
το δράμα να μαλάξει


Δεν είναι η αγάπη χαμοκέλα ερημιάς να καταλύεται
σαν σελοφάν στης αρνησιάς τη δίκοπη λεπίδα

18 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΚΟΤΗ ΣΤΙΛΠΝΑ

'' Να θυμάσαι πως καμιά αλήθεια δεν στάλαξε ποτέ προδοσίας φιλί ''
( Vg Gv )

ΣΚΟΤΗ ΣΤΙΛΠΝΑ

Πόσο ν' αντέξω αλώβητος
σε δόλων επελάσεις
σε ύπουλες ανατολές
ποιο γέλιο να ζωστώ
τα εκμαγεία του κακού
σ' ατέρμονες εξάρσεις
απόκαμα σε θύελλες
χλεύες να πολεμώ

Λαίλαπες ίντριγκες χολές
πως να αντιπαλέψω
η κάθε μου ανασαιμιά
σφαχτάρι σε βωμό
τριγύρω στάζει αναλγησιά
ποιό δράμα ν' ανατρέψω
ο κοπετός απλώνεται
μα δεν γονυπετώ

Ο τρόμος ταμπουρώνεται σε κακοσύνης άντρα
Σκουπίδια ευϋπόληπτα στήνουν αρμούς μιζέριας
Ακόρεστες ξεδιάντροπες του αίσχους οι ορέξεις
Λέξεις εξόχως ρυπαρές εξαπολύουν μύδρους
Το μένος ακατάσχετο πυρακτωμένη λάβα
Σκότη στιλπνά κυοφορεί του άδικου η μήτρα


Μα δεν λογίσανε καλά τον ήλιο της αλήθειας
Μήτε την αίγλη που γεννά η άδολη αγάπη

15 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΕΛΠΙΔΕΣ

'' Όσο θα πάλλονται οι ανασαιμιές μαντάτα θα απλώνονται ευφροσύνης
για τοκετούς που πλάθονται στη μήτρα των ελπίδων ''
 ( Vg Gv )

ΕΛΠΙΔΕΣ


Αντιλαλεί το παρελθόν
στου νου τα καλντερίμια
τραυματισμένες οι θωριές
ντύνονται με μαγνάδια
σαλεύουν θύμησες αχνές
σ' οξειδωμένες ράγες
ρακένδυτες στις εσχατιές
αντιπαλεύουν χλεύη
σε φυλλωσιές μουντόχρωμες
νότες θροΐζουν λύπης
η νύχτα ολοφύρεται
λες κι είν' μοιρολογίστρα
στήνουν χορούς τα ξωτικά
σε πίστες πορφυρένιες
σαν τους δερβίσηδες δονούν
τ' άϋλα σώματά τους
κλωστές ασημοκέντητες
υφαίνει το φεγγάρι
μαρμαρυγές αισθαντικές
χύνονται απ' τ' αστέρια
πιο δίπλα στέκει έκπλαγο
σπαθάτο κυπαρίσσι
ίσκιο απλώνει σαν χαλί
καημοί να ξαποστάσουν
κι αντίκρυ τ' άγαλμα ριγά
στη παγωνιά της θλίψης
χάδι δεν έχει να φορά
αγάπη να βυζάξει


Έτσι πλανιέται η ζωή
πίσω από χαραμάδες
οι στεναγμοί γεννοβολούν
σώψυχα πιλατεύουν
το δάκρυ γδέρνει σαν υνί
χίλιοι χυμάνε πόθοι
λέξεις δεν είναι ν' ακουστούν
σε χείλη ξοδιασμένα
οι γρίλιες μένουν σφαλιστές
το ρόπτρο δε βογγάει
μόνο δυο κούτσουρα στεγνά
τη θράκα αναμοχλεύουν
να πυρωθούνε όνειρα
γλυκά να φτερουγίσουν
γιατί στης ζήσης τον ντορό
όσες κι αν ρέουν πίκρες
οι ελπίδες δεν στειρώνονται
στις κλίνες της οδύνης
μήτε στου σκότους τα κελιά
κείτονται μουλιασμένες
θάλλουν σ' ανάλγητους καιρούς
σώψυχα αναταράσσουν
θωπεύουν τις λαβωματιές
γλυκοφιλούν τα άλγη



Θλίψης καμάρα η ζωή σε πέτρινο γεφύρι
στέκει βουβή με προσμονή στις λαίλαπες του χρόνου
κρίνα ν' ανθίσουν καρτερά δάκρυα χαράς να στάξουν
πριν να στοιχειώσουν οι στιγμές στη γυάλινη κλεψύδρα

07 / 11 2014
( Vg Gv )