ΠΙΚΡΑΣ ΑΛΦΑΒΗΤΑΡΙΑ

'' Οι άνθρωποι που βράχους τους λέμε , σφαδάζουν σιωπηλά ,
πίσω από βλέφαρα κλειστά. Τ' ακούς ; ''
  ( Vg Gv )

Αργόσυρτα συλλαβιστά
ψελλίζουν τα λιθάρια
θλιμμένα σαν καμπαναριά
πίκρας αλφαβητάρια
Αναριγούν τη σιγαλιά
μ' αρχέγονα λιμπρέτα
μουρμουτητά κελαρυστά
της μοναξιάς στιλέτα
Εξόριστα σε στείρα Γη
λαίλαπες τ' αγκαλιάζουν
δρολάπια δέρνουν το κορμί
χείλη ξεροσταλιάζουν
Στις φλέβες μαύρη ερημιά
κυλά απελπισμένα
κάθε ρωγμή τους αλυχτά
ρόπτρα αραχνιασμένα
Μοιρολογούν μελωδικά
σε λησμονιάς γεφύρια
στάλα δεν γνώρισαν χαρά
θρύλοι σαν χαρακίρια
Ολημερίς δακρύζουνε
ήλιος δε χαμηλώνει
τα δειλινά ραγίζουνε
βλέμμα που βαλαντώνει
Αβίγλιστα σε ατραπούς
απόκληρα ρημάδια
δε βύζαξαν φιλιών χυμούς
μήτε ερώτων χάδια

Μαράζια πλέκουν στα βουνά σ' απόκρημνες χαράδρες
μα σαν παλάμη τ' ακουμπά γλυκολαλούν σαν χάνδρες
Δυο λέξεις μόνο με στοργή κι αρχίζουν να γελάνε
σ' αγάπης τη μαρμαρυγή ευλαβικά σκιρτάνε
27 / 09 / 2015
( Vg Gv )

ΠΕΤΡΑΔΙ ΚΑΛΠΙΚΟ

'' Λησμονημένα ''σ' αγαπώ'' καλλιεργούν ερήμους ''
( Vg Gv )

Αντιλαλούνε σπαραγμοί
σ' αλλοτινά σεφέρια
πως να μερώσει η ουλή
σε λησμονιάς λημέρια
Αλαφιασμένοι αλυχτούν
θράκες αναρριπίζουν
σμάρια οι πόθοι λαχταρούν
τα χείλη μινυρίζουν
Έρωτες που λαβώθηκαν
λιθάρια βαλαντώνουν
σε φυλακές ριζώθηκαν
πίκρες να καρδαμώνουν
Πεντάρφανα υγρά φιλιά
στης αρνησιάς τις ρούγες
βόλια οι μνήμες φονικά
λέξεις χωρίς φτερούγες
Ναυαγισμένες αγκαλιές
σ' άνυδρα ερημονήσια
τα όνειρα μαρμαρυγές
τραυματικά μεθύσια
Οι μέρες άλαλες θλιβές
κεριά σε τάφου άκρη
σε πανσελήνου δοξαριές
σιωπές φορά το δάκρυ
Κάθε που λες το ''σ' αγαπώ'' στολίζεται η πλάση
να το κρεμάς σαν φυλαχτό γέλιο μη μαραγκιάσει
Μη τ' αποβγάλεις στο καιρό σαν κάλπικο πετράδι
βαρύ θ' ακούσεις κοπετό απ' τα σκαλιά του Άδη.

23 / 09 / 2015
( Vg Gv )

ΣΑΠΙΛΑΣ ΜΙΛΕΟΥΝΙΑ

Έρμη πατρίδα αλυχτούν αγέλες γκρίζοι λύκοι
ραδιουργούν αδίστακτα μοστράρουν αντριλίκι
Σεφέρια πέρασαν πολλά ζουλάπια σε κουρσέψαν
τη ράχη σου σακάτεψαν όνειρα αχρηστέψαν
Ψυχροί ευνούχοι στη καρδιά αγύρτες ορκισμένοι
μασόνοι περισπούδαστοι θράσος πλασάρουν μένη
Αρχιερείς της διαφθοράς κηφήνες ως τα μπούνια
αρχομανίας εραστές σαπίλας μιλεούνια
Λερώσαν κάθε ιερό χλευάσαν το λαό σου
πυρπόλησαν τους μόχθους σου πίκρες το μερτικό σου
Αμεταμέλητοι στρυφνοί μοντάρουν τις πομπές τους
θαρρούν θα σε πλανέψουνε οι λεκτικές ριπές τους
Θρήνους υφαίνουν χαλιμάς τάχα μοιρολογάνε
λάμπουν τα εκμαγεία τους βλέψεις θολές φυλάνε
Σαν το Χριστό σε πρόδωσαν κονκλάβια ρεμούλας
τα έργα και οι μέρες τους υφάδια ταραντούλας
Πάλι ξεδιάντροπα βοούν κάλπικα ρητορεύουν
λύτρωση τάζουν πομπωδώς τα πλήθη κανακεύουν
Σίμωσε όμως ο καιρός σκιρτά το πάθημά τους
αρνήσου με την ψήφο σου τα ανομήματά τους
Χρέος να λήξει ο μαρασμός ν' ανθίσει η ελπίδα
το ερεβώδες παρελθόν ντροπής θα 'ναι ρυτίδα
Γιατί ετούτη η φυλή αιώνια βλασταίνει
λήσταρχους δεν ξελησμονά όσο και να χωλαίνει

Τ' ακούτε κάλπικοι ταγοί θρασίμια απαυγασμένα
παρθένες μη στολίζεστε δεν έχει η μνήμη φρένα

11 / 09 / 2015
( Vg Gv )

Θεσσαλός Σεπτέμβρης

ΣΤΟΝ ''ΘΕΣΣΑΛΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ''
ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ
ΒΑΣΙΛΗ ΣΙΟΥΖΟΥΛΗ

Χαρμόσυνη μελαγχολία
πλέκει ο χρόνος στη σιωπή
στάλες βροχής σαν μελωδία
αντιλαλούν γλυκιά ροή
Φύλλα ριγμένα σαν υφάδι
στολίζουν το κορμί της Γης
μακρόσυρτο αγάπης χάδι
ξαθέρι λάμπουσας στοργής
Χώματα λάβρα ξεδιψάνε
ρίζες δεντρών στήνουν χορούς
κλώνοι καρπών χαμογελάνε
κερνούν οι άμπελοι χυμούς
Οι έρωτες γητειές απλώνουν
φιλήδονα φιλιά σκορπούν
τα χτυποκάρδια ξεσαλώνουν
πόθους αρχέγονους δονούν
Προαύλια σχολειών γλεντάνε
ανεμελιές χαροκοπούν
οι μαθητάδες λαχταράνε
μάθησης κάλλη να γευτούν
Τάξεις θρανία και βιβλία
πίνακες με λευκή ψυχή
χαμόγελα σε αρμονία
ολούθε προσμονή ανθεί
Μέσα σ' αυτή την πανδαισία
μορφή μειλίχια λαλεί
δάσκαλος μ' άρρηκτη αξία
τον λέν Βασίλη Σιουζουλή
Η καλοσύνη του αντένα
του ήθους σιωπηλός ταγός
με βλέφαρα χαμηλωμένα
την πέτρα πλημμυρίζει φως
Στον Πηνειό αργοσαλεύει
η πένα του μεταλαβιά
λέξεις σταλάζει ποιητεύει
φάρος σ' ομίχλης καταχνιά

Λάρισας ''Θεσσαλός Σεπτέμβρης'' ελπίδας βέρος υμνητής
στον κάμπο πλάθει οίστρους ρέμβης της χαρμολύπης λαλητής
Και σαν στον Όλυμπο αρμενίζει σε θεατράκι ιερουργεί
λιθάρια χίλια ζωγραφίζει στης σιγαλιάς τη θαλπωρή
Ραψάνη λένε τ' όνομά της στο κόρφο της κρατά φλουρί
λαμπάτη η κορμοστασιά της πλουμί του ''ΜΗΤΙΑ η αυλή ''

01 / 09 / 2015
( Vg Gv )