ΡΑΓΙΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Πώς να καρποφορήσουν οι ευχές σαν είναι λόγια έκθετα σ' ανέμους της ρουτίνας.
( Vg Gv )

ΡΑΓΙΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Αλμύρα ρίχνει ο καιρός
σε τραύματα που χάσκουν
στης ερημιάς τα σήμαντρα
σιωπές αντιλαλούνε
λαβώθηκαν οι διαδρομές
στις εθνικές των πόθων
τα ''θέλω'' τσαλακώθηκαν
σε χαραυγές θλιμμένες
νεκρά κουφάρια άλαλα
τα πλοία των ελπίδων
θρυμματισμένα όνειρα
σ' αμπάρια κλειδωμένα
ο αμητός των συμφορών
απλώνεται σαν λάβα
τέλος δεν έχει ο σπαραγμός
στον Γολγοθά της μνήμης
θρόμβος η κάθε ανασαιμιά
τα βλέφαρα ριγμένα
ματαιωμένες οι χαρές
φθαρμένες προσδοκίες
σφοδροί της μοίρας πειρατές
κάθε ομορφιά κουρσέψαν
σώψυχα λεηλάτησαν
δίχως μια στάλα οίκτο

Το καλαντάρι δείχνει αρχή
να ξεγελιούνται οι πόνοι
μα στην κλεψύδρα σέρνονται
ρημαδιασμένες μέρες
άνθη εφήμερα οι ευχές
σε γιορτινές βεγγέρες
λέξεις φοράνε ηχηρές
λαμπρές καλοσυνάτες
βαγόνια είναι του συρμού
σε ράγιες ευκαιρίας
πυροτεχνήματα στιγμών
με λήξη αρματωμένα
ξεχύνονται σαν ποταμός
που γρήγορα στερεύει
πλησίστια λογύδρια
παράλυτα σιγόντα

Δόλια ψυχή πως να σταθείς στάχυ σ' ανέμων δίνες
κι εσύ ευάλωτη καρδιά πόσους τριγμούς ν' αντέξεις

27 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΔΑΚΡΥ

Ποιος θησαυρός μπορεί να συγκριθεί μ' ένα μειλίχιο χαμόγελο σε χείλη πικραμένα .
( Vg Gv )

ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΔΑΚΡΥ


Μέρες προβάλαν γιορτινές
άρωμα Χριστουγέννων
φοράνε οι πόλεις τα καλά
μενεξεδένια κάλλη
σε καλντερίμια σεργιανούν
πλήθη ευτυχισμένα
χαμόγελα αναβλύζουνε
πορφυρεμένα χείλη
βιτρίνες επιβλητικές
πολύχρωμα λαμπιόνια
τέρπουν ακόρεστες θωριές
χαροκοπούν οι αισθήσεις
έλατα πενταστόλιστα
μπαλίτσες χρυσαφένιες
άστρα να δείχνουν ουρανούς
βαλμένα σε κορφάδες
στους μαχαλάδες αντηχούν
σήμαντρα χαρμοσύνης
αυλόπορτες διάπλατες
φατσούλες καρτεράνε
να τερετίσουν κάλαντα
ολόγλυκες φωνούλες
με τρίγωνα απαστράπτοντα
φλογέρες φιλντισένιες
τα τζάκια απλώνουν θαλπωρή
μυροβολούν τσουκάλια
δίπλες αράδα ζηλευτές
καρύδια μελωμένα
κι οι φίλοι συναθροίζονται
όλη η πλάση λάμπει
παίρνουν φωτιά οι αγκαλιές
πάλλεται η ευφροσύνη


Μα δυο ματάκια ακροθωρούν
μέσα σ' ομίχλης πέπλο
σε βλέφαρα μισοκλειστά
κεχριμπαρένιες χάντρες
απόμακρη υγρή μορφή
δίχως κρεσέντο ήχου
πεντάρφανη στη μοναξιά
σαλεύει πικραμένη
ξένη στους κρότους των γιορτών
φάλτσο στις αρμονίες
μέσα στη βαρυχειμωνιά
της λησμονιάς λιθάρι
αλαργινά περνούν χαρές
βλαστάρι 'ναι της πίκρας
ο πλούτος της παλιές πληγές
μαγνάδια οι αναμνήσεις
αθόρυβα αργοπατά
απόκληρη της μοίρας
φάτνη της είναι η ερημιά
αγκάλη δεν προσμένει
ντυμένη γύμνια η ψυχή
ξυπόλητες οι λέξεις
μεσ' τα ρυάκια του μυαλού
φυλακισμένες μνήμες
μόνο του φεγγαριού μιλά
που πόνους κανακεύει
στα σύννεφα ρίχνει ματιά
ψυχούλες συντροφεύει


Σεπτή χρυσοκεντά ευχή κι αργόσυρτα ψελλίζει
κανείς μη νιώσει συντριβή δάκρυ χαράς ν' ανθίζει

22 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΜΝΗΜΗ ΦΑΛΤΣΕΤΑ

Σαν μαραθούνε οι χαρές , στου ονείρου τις διαδρομές ρέουν μυροβολιές τους
( Vg Gv )

ΜΝΗΜΗ ΦΑΛΤΣΕΤΑ


Στη μοναξιά μου
λημεριάζω σιωπηλά
ο ιδρώτας πύρινη βροχή
ρίγη ολόσωμα
βλασταίνουν στο κορμί μου

Μεθώ
σ' αλμύρας αναφιλητά
μεταλαβιές λυτρωτικές
στο φιλιατρό της πίκρας

Απαριθμώ
αρίφνητες πληγές
με ραγισμένα χείλη
μπλάβα απ' τα ψύχη
αδυσώπητων καιρών

Χάσκουν
τραυμάτων βάραθρα
στης σιγαλιάς τους κρότους
ρήγματα ανεπούλωτα
στης μοίρας τα τεφτέρια

Γροικώνται
αντίλαλοι σεισμών
στα σήμαντρα των σπαραγμών
πρελούδια τραυμάτων
Συλλέγω

 θραύσματα ψυχής
σ' αρένες των αλαλαγμών
παλιές μερώνω πίκρες

Λάμνω
σε ονείρων κύματα
με ραγισμένη τη θωριά
μέσα σ' ομίχλης πέπλο

κι αλαργινά μια μορφή
πανέμνοστη μελένια
διάφανο κρίνο μου γελά
στο ξέφωτο της γρίλιας
χέρι απλώνει στοργικό
να με σφιχταγκαλιάσει
παλάμες ολομέταξες
σ' ανέμους καθρεφτίζει
που δικαστήκανε νωρίς
παράπονα να πλέκουν

Ξαναγεννιέμαι έντρομος στης μέρας το κατώφλι
χίλιοι δεινοί κατατρεγμοί από φαλτσέτα μνήμη
χάδια κατάσαρκα φορώ υγρά φιλιά καδένα
και δαχτυλίδι με μπριγιάν του ονείρου μου ραέτι

17 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΓΑΠΗΣ ΑΝΑΦΙΛΗΤΟ

Να συλλογάσαι παστρικά σαν ανταμώσεις την αγάπη , έχει ευάλωτη ψυχή και μη την κομματιάσεις. ( Vg Gv )

ΑΓΑΠΗΣ ΑΝΑΦΙΛΗΤΟ


Μιλάς με τρόπους γλαφυρούς
για της αγάπης το καλό
μα λησμονάς αναφανδόν
να τη τιμάς στη πράξη
απλώνεις λέξεις ηχηρές
στις ρούγες σαν σαλεύεις
γητειές της πλέκεις να γελά
θωριές πλανεύτρες στάζεις
νόστιμα θέλγητρα κερνάς
καλέσματα εκπέμπεις
μα σαν τη πάρεις αγκαλιά
δε την ραντίζεις με φιλιά
μήτε της πλάθεις λόγια
αδιαφορείς και άθελα
βιάζεις τη ψυχή της
ξελησμονάς
αυτά που λαχταρά
στης αρνησιάς
τη ρίχνεις τα στενά
κι όταν σειρήνες σου μηνύσουν
τη γκρίζα μοναξιά
αναμοχλεύεις στο μυαλό
την άγια θύμησή της

Θέλει η αγάπη φιλικά να τη κρατάς από το χέρι
με χάδια και στοργή να ντύνεις το κορμί της απαλά
δεν είναι ρούχο να τ' αλλάζεις στους καιρούς
μήτε το στρώμα που πλαγιάζεις σαν νυχτώνει
κλαίει σαν το μικρό παιδί που πεθυμά ανεμελιά
μα το κλειδώνουν στο κελί γέλια μη δει αλάνας
Να την πληγώνεις πάψε με λόγια της οκάς

12 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΓΑΠΗΣ ΧΑΔΙ

'' Πόσο σε απενοχοποιεί της ρότας σου η αλλαγή αν συντριβή δε νιώσεις ''
( Vg Gv )

ΑΓΑΠΗΣ ΧΑΔΙ


Θρόισμα αθόρυβο η ζωή
στο κύλισμα του χρόνου
φτερό σ' ανέμου τη πυγμή
μαρμαρυγή του πόνου
σαν το νερό γοργοκυλά
ακμάζει παρακμάζει
πότε καημούς μοιρολογά
πότε χαρές σταλάζει
φωλιάζει σφαίρα μη τη βρει
στης λήθης τα λημέρια
όλα αλλάζουν στη στιγμή
σταυροκοπά τα χέρια
στου έρωτα το φιλιατρό
πόθους γλυκαρμενίζει
κρύβει πικρό αναστεναγμό
φιλί θέλει ν' ανθίζει
τη χαραυγή σκέψεις κεντά
ευχές αχνές ζυμώνει
μη τραυματίσει η λεπιδιά
τ' όνειρο σαν μεστώνει


Φλόγα φαντάζει καντηλιού αντάμα στο σκοτάδι
ευάλωτη παντός καιρού δίχως αγάπης χάδι
28 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΗΤΤΑΣ ΛΑΛΙΕΣ

Όλη η ζωή σου κέρασμα φθηνό
στου ψευδεπίγραφου τις βλέψεις
μάταια αναλώθηκες σε πονηριές
περίοπτος κρυψίνους
σε φεγγαρόλουστες νυχτιές
σ' αγκάλιαζαν αυγατισμένες ήττες
και σιγανά θλιβός αυλός
παιάνιζε ολέθρου μοιρολόγια

Μη καρτεράς την άνοιξη μπολιάζοντας με ψύχος την ψυχή σου.

24 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΛΗΘΗΣ ΜΟΛΥΒΙΑ

'' Σαν ζωγραφίσεις της αγάπης ήλιο μη στάξεις χρώματα του βιασμού της ''
( Vg Gv )

ΛΗΘΗΣ ΜΟΛΥΒΙΑ

Πως μπόρεσες
έτσι τυφλά
με βουλοκέρι αρνησιάς
αγάπη τόση ν' ακυρώσεις
λόγια που στάλαζες γλυκά
με χνώτα φλογισμένα
απ' των χειλιών
το λάγνο φιλιατρό
πως τα απίθωσες
σ' ερμάρια κλειστά
να λάμπει η απουσία
κι ορφάνεψε ο ουρανός
μια χαραυγή θλιμμένη
στραγγίζοντας μπλάβη βροχή
στης μοναξιάς τις στράτες
εκεί στων λιθαριών
τα βουρκωμένα αναφιλητά


Πώς χάραξες
της λήθης μολυβιά
αθόρυβα και ληστρικά
τα ίχνη σου ν' αλέσεις
'κείνα που αποτύπωσες
με δάχτυλα υνιά
σε σώμα και ψυχή
πόθων εκχέοντας
φιλήδονους χυμούς
και χάθηκες στα μουλωχτά
στου ποταμού τις όχθες
πίσω από φύλλα λησμονιάς
σε αγκαλιά ομίχλης
θωριά μη σ' αντικρίσει
δίχως μια λέξη τρυφερή
το δράμα να μαλάξει


Δεν είναι η αγάπη χαμοκέλα ερημιάς να καταλύεται
σαν σελοφάν στης αρνησιάς τη δίκοπη λεπίδα

18 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΚΟΤΗ ΣΤΙΛΠΝΑ

'' Να θυμάσαι πως καμιά αλήθεια δεν στάλαξε ποτέ προδοσίας φιλί ''
( Vg Gv )

ΣΚΟΤΗ ΣΤΙΛΠΝΑ

Πόσο ν' αντέξω αλώβητος
σε δόλων επελάσεις
σε ύπουλες ανατολές
ποιο γέλιο να ζωστώ
τα εκμαγεία του κακού
σ' ατέρμονες εξάρσεις
απόκαμα σε θύελλες
χλεύες να πολεμώ

Λαίλαπες ίντριγκες χολές
πως να αντιπαλέψω
η κάθε μου ανασαιμιά
σφαχτάρι σε βωμό
τριγύρω στάζει αναλγησιά
ποιό δράμα ν' ανατρέψω
ο κοπετός απλώνεται
μα δεν γονυπετώ

Ο τρόμος ταμπουρώνεται σε κακοσύνης άντρα
Σκουπίδια ευϋπόληπτα στήνουν αρμούς μιζέριας
Ακόρεστες ξεδιάντροπες του αίσχους οι ορέξεις
Λέξεις εξόχως ρυπαρές εξαπολύουν μύδρους
Το μένος ακατάσχετο πυρακτωμένη λάβα
Σκότη στιλπνά κυοφορεί του άδικου η μήτρα


Μα δεν λογίσανε καλά τον ήλιο της αλήθειας
Μήτε την αίγλη που γεννά η άδολη αγάπη

15 / 11 / 2014
( Vg Gv )
 

ΕΛΠΙΔΕΣ

'' Όσο θα πάλλονται οι ανασαιμιές μαντάτα θα απλώνονται ευφροσύνης
για τοκετούς που πλάθονται στη μήτρα των ελπίδων ''
 ( Vg Gv )

ΕΛΠΙΔΕΣ


Αντιλαλεί το παρελθόν
στου νου τα καλντερίμια
τραυματισμένες οι θωριές
ντύνονται με μαγνάδια
σαλεύουν θύμησες αχνές
σ' οξειδωμένες ράγες
ρακένδυτες στις εσχατιές
αντιπαλεύουν χλεύη
σε φυλλωσιές μουντόχρωμες
νότες θροΐζουν λύπης
η νύχτα ολοφύρεται
λες κι είν' μοιρολογίστρα
στήνουν χορούς τα ξωτικά
σε πίστες πορφυρένιες
σαν τους δερβίσηδες δονούν
τ' άϋλα σώματά τους
κλωστές ασημοκέντητες
υφαίνει το φεγγάρι
μαρμαρυγές αισθαντικές
χύνονται απ' τ' αστέρια
πιο δίπλα στέκει έκπλαγο
σπαθάτο κυπαρίσσι
ίσκιο απλώνει σαν χαλί
καημοί να ξαποστάσουν
κι αντίκρυ τ' άγαλμα ριγά
στη παγωνιά της θλίψης
χάδι δεν έχει να φορά
αγάπη να βυζάξει


Έτσι πλανιέται η ζωή
πίσω από χαραμάδες
οι στεναγμοί γεννοβολούν
σώψυχα πιλατεύουν
το δάκρυ γδέρνει σαν υνί
χίλιοι χυμάνε πόθοι
λέξεις δεν είναι ν' ακουστούν
σε χείλη ξοδιασμένα
οι γρίλιες μένουν σφαλιστές
το ρόπτρο δε βογγάει
μόνο δυο κούτσουρα στεγνά
τη θράκα αναμοχλεύουν
να πυρωθούνε όνειρα
γλυκά να φτερουγίσουν
γιατί στης ζήσης τον ντορό
όσες κι αν ρέουν πίκρες
οι ελπίδες δεν στειρώνονται
στις κλίνες της οδύνης
μήτε στου σκότους τα κελιά
κείτονται μουλιασμένες
θάλλουν σ' ανάλγητους καιρούς
σώψυχα αναταράσσουν
θωπεύουν τις λαβωματιές
γλυκοφιλούν τα άλγη



Θλίψης καμάρα η ζωή σε πέτρινο γεφύρι
στέκει βουβή με προσμονή στις λαίλαπες του χρόνου
κρίνα ν' ανθίσουν καρτερά δάκρυα χαράς να στάξουν
πριν να στοιχειώσουν οι στιγμές στη γυάλινη κλεψύδρα

07 / 11 2014
( Vg Gv )
 

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΣ ΠΑΓΩΝΙΑ

'' Κανένας χρόνος δεν μπορεί την ατσαλένια αγάπη να οξειδώσει ''
 ( Vg Gv )

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΣ ΠΑΓΩΝΙΑ

Και ξάφνου
νιώθεις ήττας γεύση
οι λέξεις έκπτωτες φυλλορροούν
θρηνούν φωτογραφίες
σε δράμα αποκαθήλωσης
οι θύμησες ακροπατούν
σαν λαβωμένα αγρίμια
χαρές αλλοτινές στενάζουν
στη σιγαλιά απωθημένες
αδύναμες ν' αναρριπίσουν
φως ποθεινό τρεμάμενο
μπλάβισε η πορφυρή αγάπη
σε κήπο εγκατάλειψης
λουλούδι έρμο μαραμένο
με αγκάθια μόνο στολισμένο
αργά ψυχορραγεί
γοούν αηδόνια στα κρυφά
για όλα εκείνα τα παλιά
που τώρα κλειδωθήκανε
σ' ερμάρια του πόνου


Ανάλαφρα χάθηκες πια
σε πέρατα ξεριζωμού
σαν σύννεφο πλανιέσαι
σ' αλαργεμένα πλάτη
δραπέτευσες και τ' όνειρο
έγινε εφιάλτης
τάφο λειαίνεις για το χθες
ανάθεμα ζυμώνεις
σ' όμορφες γειτονιές γυρνάς
μεστά χαμόγελα φοράς
πως δεν γνωρίζεις διαλαλάς
κι όλα κυλάνε ζηλευτά
τα ''θέλω'' καταλάγιασαν
σ' απάνεμο λιμάνι
ποιός να 'ξερε τι λαχταρούν
πότε θα ξαναπλεύσουν
τώρα βουλιάζουν οι σιωπές
στα χέρια της ορφάνιας
ήλιου ζητάνε αγκαλιά
πληγές να επουλώσουν

Έξω λυσσομανά της λησμοσύνης παγωνιά και η απουσία βρόγχος πνιγηρός
βαθιά στο βλέμμα ριζωμένος ο λυγμός κι ένα ''γιατί'' υνί ξεσχίζει σωθικά

31 / 10 / 2014
( Vg Gv )

ΛΑΛΕΟΥΣΑ ΣΙΩΠΗ

'' Μη λησμονάς πως η ζωή πλέκει αδιάκοπα ηχώ
ό,τι χαρίζεις θα το βρεις σ' αντίλαλο αντικρυστό ''
  ( Vg Gv )

ΛΑΛΕΟΥΣΑ ΣΙΩΠΗ


Στη πέρα μπάντα του μυαλού
λόγους κρατάς θαμμένους
φυλάγεσαι από παντού
βορά μη γίνεις μένους
κάτι σε σφάλισε μακριά
με τρόμο συλλογάσαι
ελίσσεσαι μες τα θολά
τον ίσκιο σου φοβάσαι

Ν' ανθίσει θέλεις λησμονιά
πριν πετεινός λαλήσει
τραβάς στα ''λάθη'' μολυβιά
σιωπάς σαν κυπαρίσσι
στα βάθη σου φεγγοβολούν
παράσημα δειλίας
οι ανασαιμιές μοιρολατρούν
σε ρείθρα ''ελευθερίας''

Λύγισες κάτω απ' τη ψευτιά
του γκρίζου ουρανού σου
λαχτάρες λάβωσες ψυχρά
στα διάσελα του νου σου
τώρα περίοπτη σιωπή
στις ρούγες αρμενίζεις
το παρελθόν τάφου σιωπή
με λήθη το ραντίζεις


Μη χάνεσαι στα μουλωχτά με μάτια μουσκεμένα
κάπου μια άδολη καρδιά προσεύχεται για σένα
γιατί την χάραξες αδρά μ' αγάπης το φιρμάνι
κι αν χείλη έχεις σφαλιστά δεν σβήνει το μελάνι

29/ 10 / 2014
( Vg Gv )
 

ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕΡΑΚΛΗ

'' Όσα χαμόγελα κι αν έχεις να απλώσεις
στης εγκατάλειψης τη λάμα θα ματώσεις''
   ( Vg Gv )

ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕΡΑΚΛΗ


Το μερακλή μη τον μετράς
στις πίστες που χορεύει
αλλά σε λαίλαπες φωτιάς
σαν θύμησες παλεύει
εκεί π' αστράφτουν με ορμή
του χθες οι καταιγίδες
με μια ψυχή να αιμορραγεί
σε πόνων ναυαρχίδες
χαμόγελο ζωγραφιστό
αδρό στα χείλη πάλλει
μα δάκρυ άγιο φυλαχτό
στα θέμελά του θάλλει
λαιμού καδένα η μοναξιά
στις στράτες που σαλεύει
μες το δισάκι η πεθυμιά
κρυφά την κανακεύει


Αγάπη άχραντη σκορπά
άδολη καλοσύνη
θάλπους απλώνει αγκαλιά
ζώντας μες την οδύνη
την κορακένια μοίρα του
άλαλος νταγιαντίζει
αλάβαστρο η αλμύρα του
στάχτες αναρριπίζει
νύχτες αδιάβατες πικρές
του φεγγαριού παρλάρει
χάδι να νιώσει από σκιές
στου ονείρου το δοξάρι


Και σαν σκιρτά ο έρωτας ριγά συγκλονισμένος
τ' απέθαντα γλυκά φιλιά θρηνεί ξεριζωμένος
φλέγεται και αναπολεί στης αρνησιάς τις ρούγες
της μαχαιριάς η οιμωγή λέξεις δονεί κακούργες

26 / 10 / 2014
( Vg Gv )
 

ΛΗΓΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ

Όσο η κοινωνία ,ταμπουρωμένη σε κάστρα ψευτοηθικής ,
εξαπολύει μύδρους σε ό,τι δίχως την συγκατάθεσή της δρα,
τόσο η ζωή θα οξειδώνεται σε κενοτάφια ονείρων.
( Vg Gv )

Και ας μη λησμονάμε πως :
'' Η ηθική είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των ανήθικων''
 ( Vg Gv )


ΛΗΓΜΕΝΑ ΛΟΓΙΑ


Που να σε κρύψω στεναγμέ
βόλι να μη σε πλήξει
κι εσένα δόλιε μου καημέ
μοίρας μου άγια θλίψη
Λαίλαπες μένη αντηχούν
νόμοι φαιδροί δικάζουν
ξύλινες γλώσσες αλυχτούν
οι πεθυμιές σφαδάζουν
Εγκλωβισμένα τα φιλιά
σε διδαχές που τρίζουν
σ' εδώλια πάλλει η καρδιά
ανασαιμιές ραγίζουν
Στρεβλώσεις αναδύονται
για ηθική μιλάνε
εισαγγελείς ωρύονται
άτια που χλιμιντράνε
Λιθοβολάνε με ορμή
δήμιους αντιγράφουν
κρεμάλες στήνουν στη γραμμή
θανάτους υπογράφουν


Αφιονισμένοι σε κλουβί
των ''πρέπει'' υπηρέτες
κορώνα τους έχουν το ''μη''
των φόβων τους ικέτες
Σώμα λαβώνουν και ψυχή
ακάνθινα στεφάνια
οι παρωπίδες αφορμή
στο χώμα η περηφάνια
Το γέλιο τους εικονικό
θάλπει υποκρισία
κατηγορώ σαν ουρλιαχτό
στα χείλη θυμηδία
Ό,τι αρνείται τις γραφές
μίασμα το βαπτίζουν
εντεταλμένες ενοχές
πόθους διαμελίζουν
Κι ο έρωτας μες το κορμί
βουβός και μαραμένος
στα στεγανά ψυχορραγεί
θυσίες στολισμένος


Έτσι κυλάει η ζωή σ' ανήλιαγα υπόγεια
βρίθουν σαθροί μηρυκασμοί κροτούν ληγμένα λόγια.

18 / 10 / 2014
( Vg Gv )
 

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΑΞΕΔΩΝ

Χρέος του δάσκαλου δεν είναι μόνο η άπλετη διάχυση γνώσεων εν είδει ρουτίνας , μα κυρίως η ιχνηλασία διαυγών οριζόντων με αντανακλαστικά αγάπης.
( Vg Gv )

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΑΞΕΔΩΝ
(ΣΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ)


Χρόνια ολάκερα τώρα
σε περβόλια σεργιανίζω
με ανεμελιά σπαρμένα
μέσα σε νιότης θριαμβικούς ήχους
εξίσωση πολυμεταβλητή
η κάθε δρασκελιά μου
που λύση καρτερά ευθύνης
σε αργαλειό αγάπης υφασμένη
βλαστάρια γύρω μου ευάλωτα
μ' ελπίδες στολισμένα
χορεύουν ξέφρενα σ' αυλές
ρυθμούς αλέγρους
ανέγγιχτα από φθορές ιλίγγων
αλάργο απ' τη μιζέρια
ξέμπλεκες χαίτες τα όνειρα τους
χρυσίζουσες ανατολές
σ' ανέμους κυματίζουν
ολημερίς ανάλαφρα καλπάζουν
μ' ανασαιμιές αμέριμνες
σαν πήγασοι ατίθασοι
δίχως τριγμούς πετάλων
και τα γλυκά χαμόγελα ευωδούν
μπουμπούκια πενταστόλιστα
σε πρόσωπα αρυτίδωτα στιλπνά
χωρίς σκιές από επελάσεις χρόνων


Πως να γητέψω αλάθητα
τόση ορμή αθώα
πηγαία αναβλύζουσα
από παιδιών αλέκιαστες ψυχές
πως να προβάλλω τη πειθώ
σε τρυφερές αμάλαγες καρδιές
πριν άτσαλα τσαλακωθούν
σε βέβηλες αρένες
απλώνοντας μ' ενάργεια
νόρμες σοφίας επιβλητικής
σε στυλοβάτες εθισμένης
αρμών σεσημασμένων
που ανατροπές υπονοούν


Διψά γι' αγάπη και καλογνωμιά τούτος ο βλαστερός μπαξές,
ν' ανθίζει η λάμπουσα ευμορφιά του σ' όλες τις εποχές.
14 / 10 / 2014
( Vg Gv )
 

ΛΑΒΩΜΑΤΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

''Σαν θες γι' αγάπη να μιλάς μη τη βιάζεις άκαρδα
στης λήθης τα οδυνηρά σεντόνια.''
 (Vg Gv )

ΛΑΒΩΜΑΤΙΑ ΑΓΑΠΗΣ


Στη κόλαση αναχωρητής
σ' αγκάθια απουσίας
αναριγούν συθέμελα
ουλές μελαγχολίας
ανασαιμιές σαν ωρυγές
στης φυλακής το θόλο
σταλάζουν οι θωριές ''γιατί''
ντυμένες πόνου σόλο
ξεριζωμένες οι χαρές
κατάδικες σαλεύουν
ναυαγισμένες ομορφιές
πέρατα αγναντεύουν
φιλιά που λησμονήθηκαν
στο σώμα καρφωμένα
χαμόγελα αγαλμάτινα
με τρόμο φασκιωμένα
και στοιχειωμένες αγκαλιές
στου χρόνου το αμπάρι
γλαδιόλες δεν ανθίζουν πια
λύρα χωρίς δοξάρι


Που να κουρνιάσω αθώρητος
σύγκορμος να πλαντάξω
να γείρω το κουφάρι μου
όνειρα να αδράξω
και μια ψυχή κατάδικη
χαροκαμένη αλάνα
που τσαλακώθηκε νωρίς
σ' άδικης μοίρας πλάνα
ποιό βράχο νά 'βρω να σταθώ
γλυκά να μ'αγκαλιάσει
σαν λαλητής ν' ακροφυσώ
κλαρίνο να πλαντάξει
μνήμης σαράκι μη χτυπά
σήμαντρα της οδύνης
μη ξεσπαθώνει η μοναξιά
με ιαχές της δίνης
να 'χω γαλήνη οδηγό
στην ύστατή μου ώρα
σπαράγματα να λειτουργώ
στου μισεμού τη μπόρα


Της άρνης ο αλαλαγμός το ''σ' αγαπώ'' ματώνει
μασάτι αψύ ο χωρισμός λάβα που βράχο λιώνει
άνυδρα χείλη ορφανά ψελλίζουν μοιρολόγια
το ''αχ'' η νότα που σκιρτά στου μόνου τ' αναλόγια

08 / 10 / 2014
( Vg Gv )

ΔΟΛΩΝ ΗΧΩ

''Χάσκουν αγιάτρευτες πληγές από υποκρισίας λεκτικές ριπές
σ' αυτό τον κάλπικο ντουνιά που δέρματα αδιάκοπα αλλάζει''
       ( Vg Gv )

ΔΟΛΩΝ ΗΧΩ


Σεργιάνι
βγαίνει ο λόγος
ολόπλουμος φανταχτερός
παραληρεί
με ψεύδη απαυγασμένα
πίσω από δόντια λαξευτά
θάλπει
υποκρισίες φλογερές
ψυχών οξειδωμένων
κοχλάζει
άρδην μουλωχτά
της λάβας του η πικρίλα
έρπει
χαμογελώντας στη σκιά
έχιδνα ιοβόλα
σκορπά
αρώματα μεθυστικά
μελίρρυτος ιππότης
θροΐζει
δέντρων φυλλωσιές
στις παρυφές της θλίψης
αγρεύει
σε λημέρια αισθαντικά
χαρές ν' αποπλανήσει


Πώς να διαβώ στις γειτονιές που ελλοχεύει η σήψη
σκουτιά μοστράρει φωτεινά καλλίλογα τυρβάζει
πού να φυλάξω το παιδί βόλι να μη τ' αγγίξει
από το όπλο του φονιά που οχληρά καγχάζει
κραδαίνοντας ξεδιάντροπα ''λέξεις'' γητεύτρες πλάνες

04 / 10 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΕΛΟΥΣ ΣΥΡΙΓΜΑΤΑ

''Πως να ριζώσει η αλήθεια σε χώματα με ψεύδη ποτισμένα''
  ( Vg Gv )

ΤΕΛΟΥΣ ΣΥΡΙΓΜΑΤΑ


Σε συνεπαίρναν
ψεύδη καλλίπυγα
στις λεωφόρους της ζωής
ξεσάλωνες
σε σήψης ατραπούς
φορούσες
τη φθορά καδένα
αρνιόσουν
μετάληψη αλήθειας
βίαζες
κάθε ανατολής χαρά
τελμάτωνες
σ' ανήλιαστα λημέρια
καραδοκούσες
σε βουές πανηγυριών
στραγγάλιζες
αμάλαγες ανάσες
σακάτευες
λευκή ονείρων στίλβη
αγάπησες
το απύθμενα ρηχό
υπέγραψες
άδικες καταδίκες


Τώρα
τραυματισμένος σέρνεσαι μπροστά στις Ερινύες
απολογείσαι έντρομος ζητώντας οικτιρμούς
μ' αυτές κραδαίνουν τα σφυριά στο κέλυφος που ζούσες
μένη συρίζουν έξαλλες στης δίκης τα εδώλια.

02 / 10 / 2014
( Vg Gv )
 

Πες μου

'' Το μέλλον δεν βλασταίνει σε χώματα ανήλιαστα κι απότιστα ''
( Vg Gv )

Πες μου
ποιοι φόβοι
σε τυλίξανε νωρίς
κι έγινε κρότος
η σιωπή σου
ακούω
θρήνων ποδοβολητά
ειρμούς αφηνιασμένους
βλέπω
την άγια σου θωριά
πρώϊμα ραγισμένη
νιώθω
το ρίγος να κυλά
σε άπλερες φτερούγες
ψαύω
χαμπέρια στεναγμών
μαρμαρυγές της ήττας
γεύομαι
ξύδι και χολή
σαν θλίβεται η λαλιά σου
μυρίζω
αιθάλες θαλλερές
στο μελανό σου μέλλον
παγώνω
σαν τα χείλη σου
χίλια ''γιατί'' ψελλίζουν


Κι εγώ που τόσο αγάπησα το γέλιο των παιδιών
δεν αξιώθηκα να 'ρθώ δάκρυ σου μη κυλήσει
είναι που ζούσα ατάραχος σε κάλπικα τοπία

29 / 09 / 2014
(Vg Gv )
 

ΛΕΞΕΙΣ ΟΧΕΝΤΡΕΣ

'' Στης πίκρας τους κλυδωνισμούς η νοστιμιά θεριεύει ''
 ( Vg Gv )



ΛΕΞΕΙΣ ΟΧΕΝΤΡΕΣ

Άδραξα αλήθειας γογγυτό
στη καταχνιά του σκότους
κι είδα αγάπες ληστρικές
έρωτες μαδημένους
χαμόγελα υποδοχών
χαρές φτιασιδωμένες
αμάραντες υπεκφυγές
ντελίρια φθαρμένα
τάματα ανεκπλήρωτα
σ' άγια ειλητάρια
ιδέες πενταστόλιστες
πισθάγκωνα δεμένες
και τα πεντάρφανα φιλιά
σε ρούγες λησμοσύνης


Πώς θες ν' ανθίσει η ομορφιά σε λέξεων βιτρίνες
που μάθανε να θορυβούν πλανεύτρες σαν σειρήνες
Τα ψεύδη οχέντρες κολοβές συρίζουν μεθυσμένα

26 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΕΛΟΥΣ ΔΕΙΝΟΙ ΤΡΙΓΜΟΙ

'' Κι αν είναι οι στράτες σου σαθρές αγκάθια που χαράζουν
να 'χεις ψυχής απαντοχές σε τέλματα που βράζουν
μα η εγκατάλειψη γυαλί σαν ήλος σε καρφώνει
πόσο ν' αντέξει μια ζωή το ψέμα που σκοτώνει'' 
  ( Vg Gv )

ΤΕΛΟΥΣ ΔΕΙΝΟΙ ΤΡΙΓΜΟΙ


Σαν νότα που ξεστράτισε
από το ''σι'' στο ''ντο''
κι έγινε φάλτσο η χαρά
στον κήπο της αγάπης
σαν πλοίο που γαντζώθηκε
σε ύφαλων παγίδες
και σαν βαγόνι που βογκά
σ' οξειδωμένες ράγες


είναι οι ώρες οι θλιβές στης μοναξιάς τις στράτες
εκεί που κράζει το ''γιατί'' κι η μαχαιριά στις πλάτες


Ντύνεται πόνο η ψυχή
δρολάπια τη μαστίζουν
στις Συμπληγάδες του καημού
ασπαίρουν οι ανάσες
βαλαντωμένη η θωριά
σαλεύει σε θαμπάδες
αναδιφώντας πελιδνές
σελίδες νοτισμένες
μήπως και νιώσει θαλπωρή
σε μυρωμένες λέξεις


εκεί που χάραξες αδρά με τρέμουλο στο χέρι
''θα σ' αγαπώ αιώνια της ζήσης μου λημέρι''
κι έγινε αντάρα η σιωπή αλαλαγμοί ομάδι
τέλους σιμώσαν κραδασμοί δρεπανηφόρο χάδι
σβήσανε τ' άστρα τ' ουρανού πορφύρεψε η σελήνη
για το στιλέτο που κρατώ ποιός παίρνει την ευθύνη

23 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Απ΄ τα μπαλκόνια μου
αλαργινά θωρώντας
μαύρος καπνός σαν μάμπα
ορίζοντες λογχίζει
λες και μηνύματα είναι
Σαμάνων εν εκστάσει
τοπίο αδιάσειστα θολό
δεν είναι οι συνθήκες του καιρού
το κρύσταλλο στα μάτια ο ένοχος
που 'γινε νερό
σαν μνήμες το ζεστάναν
είναι το τραίνο που το λέν ζωή
και όλο ξεμακραίνει
ήχοι συρμού σαν βρυχηθμοί
βαρύ φορτίο έλκει
οι χαρές εκεί και οι λυγμοί μαζί
παρέκει οι δισταγμοί κι οι στεναγμοί
αντάμα με τις δράσεις
και όλο αλαργεύει σε στράτες ομιχλώδεις
σαν μαύρη τρύπα αφειδώς ρουφά
γνώση αγνωσιά κι αυτογνωσία
σε Γαλαξιακό απρόσιτο τοπίο

Τα ίχνη μας αδύναμα στη πρώτη μπόρα θύματα
και το χαμόγελο καρπός σε δέντρο απολιθωμένου δάσους
( Vg Gv )
 

ΑΓΑΠΗΣ ΣΗΜΑΝΤΡΑ

'' Κι αν στη ζωή σου πληγωθείς ναυάγιο κι αν γίνεις
μη λησμονάς να αγαπάς χαμόγελα να δίνεις ''
  ( Vg Gv )

ΑΓΑΠΗΣ ΣΗΜΑΝΤΡΑ


Θωριές ανήλιες θλιμμένες
χείλη ερμητικά κλειστά
σκέψεις βαριά μανταλωμένες
στου νου τη γκρίζα ερημιά
κηλιδωμένη η ζωή μας
μασάτια αναστεναγμών
πως ξεστρατίζουν οι καιροί μας
ποτάμια λάβρων σπαραγμών


Ποιές θύμησες αχούν σαν σφαίρες
φραγγέλια ποιά υλαχτούν
ουρλιάζουν γοερά οι μέρες
τα τάρταρα αδημονούν
πόση κραδαίνουν δυστυχία
τα κύμβαλα της μοναξιάς
πως να σταθεί η ευτυχία
στα σύνορα της συμφοράς


Μόνο με χρώματα αγάπης γλυκοβλασταίνει η ομορφιά
στα περιβόλια των χαρών μας μυροβολούν αρισμαριά
στάλαξε λόγια καλοσύνης άνοιξε χέρια θαλπωρής
ευδία να καρποφορήσει στου σκότους την οχλαγωγή

17 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΨΥΧΗΣ ΣΙΝΙΑΛΑ

'' Σε άγια δάκρυα ψυχής χίλιοι μερώνουν πόνοι
πάλλεται πάλι η καρδιά γι αυτούς που μένουν μόνοι''
 ( Vg Gv )

ΨΥΧΗΣ ΣΙΝΙΑΛΑ

Σφαδάζουν οι λέξεις
σε μια γωνιά του χθες
συντρίμμια σ' αγκαλιάζουν
με μητρική στοργή
Ρουμάνι οι δρόμοι που περνάς
δέντρα βαλαντωμένα
τα σκιάχτρα ολοφύρονται
μοιρολογούν οι γλαύκες
τα έπαθλα που σ' έντυσαν
πυρπολημένες ώρες
γονυπετούν οι απαντοχές
στης ζήσης την αρένα


Θάνατοι φθάνουν με χαρά
να σε σφιχταγκαλιάσουν
Όλα διαβαίνουν τι κοιτάς
που λάμνει ο λογισμός σου
κάτωχρα κάδρα στέκονται
ασάλευτα σε τοίχους
οι έρωτες δεν φτερουγούν
οι πόθοι μαραμένοι
βαλσαμωμένα όνειρα
ελπίδες νοτισμένες
και οι χαρές σαν τα πουλιά
σε βάθη ξεμακραίνουν


Μα η ψυχή μικρό παιδί στα ύψη σεργιανίζει
δεν την αγγίζει η φθορά του Βοναπάρτη χρόνου
με αθανασίας το νερό σε κρήνες ξεδιψάει
και η θωριά της λυγερή σινιάλα ανεμίζει

15 / 09 / 2014
( Vg Gv )

Σ Η Κ Ω

'' Όσες κι αν φθάνουν πίκρες στη ζωή πάντα αραξοβόλι θα 'ναι μια παιδική ψυχή''
( Vg Gv )

Σ Η Κ Ω

Χρόνια ατσάλια τσακισμένα
στη μέγγενη της διαδρομής
καντήλια αλάδωτα σβησμένα
λόγια γδαρμένα προσευχής
Οι εποχές φύλλα στο χώμα
σβήσαν οι πόθοι σαν κεριά
οι αναμνήσεις σ' άγιο δώμα
απόγνωση κι αποκοτιά
Ρυτίδες άλαλα σινιάλα
βαθιές του πόνου εκδορές
θλίψη ντυμένη η αλάνα
μαυροντυμένες οι χαρές


Σκυφτός αμίλητος διαβαίνω
στις ρούγες σφύζει η λησμονιά
δάκρυα κρυφά μεταλαβαίνω
να μη σκιαχτεί η ερημιά
Μόνο σκιές συναπαντάω
στου φεγγαριού τη περασιά
γλυστράνε σαν τις ακουμπάω
άϋλες σαν τα ξωτικά


Εκεί που χόρευαν τα γέλια
τώρα η σιωπή μοιρολογά
λυγμών λικνίζονται θεμέλια
έρωτες ζουν στη παγωνιά
Βουβό το άγαλμα στο βάθος
στέκει μ' ασάλευτη θωριά
αγνάντια σπαρταρά το πάθος
βαριά πληγή η μοναξιά


Σήκω εαυτέ μου από τη Γη
δεινό γίνε αγέρι
να αλαργέψει η ψυχή
στης λήθης το λημέρι
σ' άκρη να πας τoυ ουρανού
να σ' αγκαλιάσει χέρι
μικρού αμάλαγου παιδιού
που ν' αγαπάει ξέρει

12 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΙΛΙΑ ΛΕΞΗ ΙΕΡΗ

''Λόγια δεν είναι για να πώ αξία να 'χουν τόση
σαν της φιλίας τον δεσμό που 'χει ψυχές ενώσει''
 ( Vg Gv )

ΦΙΛΙΑ ΛΕΞΗ ΙΕΡΗ

Γύμνια σε τυλίγει μες τη παγωνιά
κάτεργα οι ώρες μνήμες σαν καρφιά
σκιάχτρα στολισμένα κούφιες ομορφιές
πίσω από τα γέλια χάσκουν οι ουλές
άλικα φεγγάρια σιωπηλά μουντά
παρωδίας νότες σκούζουν γοερά
έκπτωτα σεφέρια λήγουν σκυθρωπά
φλύκταινες σπαρμένες σ' έχουν αγκαλιά
στους κρουνούς του πόνου στάζουν οικτιρμοί
κοπετός ολούθε αγκυροβολεί
φάλτσες οι αγάπες έρωτες θαμποί
μόνη αρμονία ψεύδους υλακή


Σ' όνειρα φευγάτος δρέπεις θαλπωρή
θάλασσες οργώνεις για κρυφό νησί
άλμπουρο σπαθάτο μες τη καταχνιά
η καρδιά σινιάλο ρίχνει στα κουπιά
γλάροι μπαλαρίνες μ' ανοιχτά φτερά
στην ανεμοζάλη ρέπουν ρυθμικά
στους βυθούς κοράλια χρώματα αχνά
όστρακα που κρύβουν χίλια μυστικά
σε δελφινοράχες άσματα κεντάς
πόθους κλειδωμένους γλυκοσεργιανάς


Μα σαν ξημερώσει πια χαρά να 'ρθεί
πέπλο να θωπεύσει χαίνουσα πληγή
δάκρυα κρουσσάτα να αφουγκρασθεί
λόγια απουσίας σ' άσαρκο φιλί
μόνο σ' ένα χέρι γέρνεις κι ακουμπάς
όαση φαντάζει γκρίζας ερημιάς
''φίλος'' τ' όνομά του λέξη ιερή
φέγγος η μορφή του μες τη συντριβή

07 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΕΡΓΙΑΝΙ Σ' ΑΓΑΠΗΣ ΚΗΠΟΥΣ

'' Σαν δεις λιθάρι ραγισμένο είναι που δεν του δόθηκε αγάπης φορεσιά''
 ( Vg Gv )

ΣΕΡΓΙΑΝΙ Σ' ΑΓΑΠΗΣ ΚΗΠΟΥΣ

Στάλες βροχής μελαγχολούν σε τζάμια νοτισμένα
στα μάτια καθρεφτίζονται επιθυμιών σινιάλα
Φυλλοροές ντύνουν τη Γη θάλπος γλυκό την ψαύει
δροσιά του Έρωτα να πιεί ως να καρποφορήσει
Σ' αλάνες τρέχουν τα παιδιά ζωσμένα χίλια γέλια
με τον Σεπτέμβρη αγκαλιά που τόσο λαχταράνε
Λαλιές σιωπών αχνοκεντούν της σιγαλιάς ταφτάνι
ατλάζια οι πόθοι πύρινα στις κόρες ξεστρατίζουν
Στάζει ομορφιά ο ουρανός με σύννεφα λουσμένος
που αλαργεύουν λικνιστά το χώμα ξεδιψώντας
Ρίγη σαλεύουν της χαράς στο μουδιασμένο σώμα
αναστατώνοντας δειλά κυματισμούς ονείρων
Τα χείλη σπέρνουνε γητειές πορφύρα τυλιγμένα
λαχτάρες ξεστρατίζουνε αντάμες να ζυμώσουν

Είναι που τίποτα δεν ζει δίχως αγάπης ρούχο
σαν το παιδί που σεργιανάς σ' ολάνθιστους μπαξέδες
Έτσι σκιρτά στα σωθικά τ' άγιο της ζήσης θαύμα

04 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Πώς το μπορείς να σεργιανάς
λέξεις ισχνές φοράς και πας
αδύναμες βάρος αλήθειας
να σηκώνουν
Πού δολιχοδρομεί ο νους
σε ποια κρυφά σοκάκια
μικρές νοθείες κουβαλάς
κι όλο κεντάς αδιάλειπτα
μαγνάδια των κενών σου
Της ατολμίας τους ρυθμούς
έμαθες να χορεύεις
με νότες φάλτσες τραγουδάς
πρηνής συσκοτισμένος
Πόσες ρωγμές σε ζώσανε
μνήμες ποιές σε παιδεύουν
και σαν κλωσσόπουλο ζητάς
φτερούγες να κουρνιάσεις
Ποιές απορίες σου δειλές
σ' έχουν φυλακισμένο
κλαγγές ποιές σε ταράζουνε
κι άνυδρα σπέρνεις γέλια
Μην είναι χρόνων ενοχές
σ' εδώλια λεπίδων
κι όλο σαν χέλι ξεγλιστράς
δίχως ν' αφήνεις ίχνη

Δάκρυα του Σεπτέμβρη πιες σ' αγάπης πρωτοβρόχια
να ξεδιψάσει το παιδί που θαλπωρή γυρεύει

01 / 09 / 2014
( Vg Gv )
 

ΟΝΕΙΡΩΝ ΛΟΧΜΕΣ

Δώρα σου τάξαν οι χαρές
μ' αλάργο σου διαβαίνουν
Οι ομορφιές σαν χίμαιρες
σε μύθους οριζόντων
Στης λύρας το στιλπνό κορμί
πρελούδια οδύνης
Οι ανασαιμιές σε μια γωνιά
της λησμονιάς υφάντρες
Χαμηλοβλέπει η θωριά
στων καγχασμών τις ρούγες
Οι πόθοι βαλαντώνουνε
στων εκδορών τά άλγη
Τα χείλη άνυδρα σιωπούν
στης στέρησης το δράμα
Η αγάπη πάντα προσπερνά
καλπάζοντας σε άτι
Μόνο οι πίκρες σε κερνούν
ρίγη αιχμηρά σε ζώνουν
Της απουσίας τα καρφιά
τα στήθη σου ξεσχίζουν
Πόση ν' αντέξει παγωνιά
το δέντρο της ζωής σου
έτσι που βρέθηκε γυμνό
δίχως θωπείας θάλπος

Νήδυμα όνειρα κεντάς στις λόχμες της ψυχής σου
μη τύχει και τα σφάξουνε πίκρας λεπίδες λάζες
μίσους λεκέδες μη τα βρουν στα διάσελα του χρόνου

26 / 08 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΝΑΥΔΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Το ''σ' αγαπώ'' σαν αγέρι απλώνεται απ' άκρη σ' άκρη στις γειτονιές του κόσμου τούτου...Άλλοτε σαν άνεμος δροσιάς στης καρδιάς τα παρτέρια και κάποτε σαν λίβας που χαρές πυρπολεί ως το μεδούλι.

ΑΝΑΥΔΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Κάθε που λές το ''σ' αγαπώ''
πρόσεχε μη το τραυματίσεις
Θα το δεις
ανασκουμπώνονται ορέξεις
σκέψεις ακροβολίζονται
ατάκτως θολερές
Στο βάθεμα του διαφθορέα χρόνου
φυλλορροούν αισθήματα
τέρψεις μελαγχολούν
αφαλατώνονται οι γητειές
Άναυδος στέκει ο Σεπτέμβρης
μπροστά στις θλίψεις των φιλιών
Οι λέξεις έντρομες σιγούν
σε παγωμένες αγκαλιές
Αγάλματα σαβανωμένα κήπων
Δακρύων φθάνει επιταγή
λεπίδα στο λαιμό σου
και σ' αλισάχνης το κορμί
γραφές μελαγχολίας

Τα σούρουπα θα συντροφεύουν τα ''γιατί''
μα οι ελπίδες σου σ' ονείρων αργαλειούς
κουράγια πλουμιστά θα υφαίνουν

23 / 08 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

Το σημερινό ταπεινό μου αφιερώνεται σε όλους αυτούς τους περίοπτους επικριτές των πάντων που στόχο έχουν να μαραίνουν χαρές.
Σε 'κείνες τις ομάδες ατόμων όπου υποδυόμενοι τους άτεγκτους δικαστές αναθεματίζουν και κατακερματίζουν τις ζωές μας δίχως ποτέ να διαβούν τα κατώφλια της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας..

ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

Ρίγη ντυμένη η ζωή
θόρυβοι την μαστίζουν
απέκδυτη και έκθετη
σε κάμες μαστροπίας
αλλοπαρμένα σκηνικά
υφαίνουν τη ροή της
συμβιβασμοί υποταγές
αδιάσειστα τερτίπια

Δήμιοι οι Ανατολές
στα θαύματα της νύχτας
τα όνειρα λευτερωτές
πόθων δεδικασμένων
οι αιτιάσεις αίρονται
στου φεγγαριού τις ρότες
οι ένορκοι μάσκες φορούν
παιάνες θυμηδίας

Άνομοι νόμοι πυρπολούν
σώματα ανταριασμένα
εγκληματούν ξεδιάντροπα
στους μύθους εθισμένοι
φαιδρές ανάπηρες ψυχές
κρατάνε τα οφίτσια
κι οι ΄Ερωτες ακροβατούν
σε τέλια του θανάτου

Οι ομορφιές μες τη πυρά
χαρές δεν κελαρύζουν
ραμμένα όλα παστρικά
Άνοιξες να συνθλίβουν
σε κάθε βήμα κοπετός
εδώλια στημένα
οι Φαρισαίοι επαίρονται
Πιλάτοι νίπτουν χείρας

Το κορακένιο σήμερα
κούφια κραδαίνει λόγια
αλάστορες αναίσχυντοι
σε θύμα σ' αναγάγουν
τόπος δεν είναι να σταθείς
παντού ακμάζουν νάρκες
σπαρμένες από άνακτες
με χλαίνες λερωμένες


Άκου λοιπόν περίοπτε ξεδιάντροπε ντελάλη
τάφος βουβός σε καρτερά να σε κεράσει χάλι

19 / 08 / 2014
( Vg Gv )
 

''Η Ευτυχία του '50''

Τούτες τις μέρες των διακοπών μου διάβασα ένα αφοπλιστικό μυθιστόρημα του υπέροχου και σεμνότατου ποιητανθρώπου κ Βασίλη Σιουζουλή.Σε ένδειξη σεβασμού και απεριόριστης εκτίμησης του αφιερώνω το παρακάτω ταπεινό σχόλιό μου καθώς ένιωσα συγκλονισμένος από τον μεθυστικό λόγο του..

''Η Ευτυχία του '50'' ( Μυθιστόρημα )...
Βασίλης Σιουζουλής ( Vasilis Siouzoulis )

Γραφή σαν γάργαρο νερό σε ξεραμένα χείλη.
Ολόγυμνη η αλήθεια σε λόγου φτερουγίσματα να σε παρασέρνει σε ταξίδια άλλα.
Εγκάρσια κατάδυση σε βάθη χρόνων αλλοτινών. Τότε που ο τρόμος κι η φοβέρα αειθαλή ήταν δέντρα στα πρόσωπα της παιδικής αθωότητας ,προικίζοντάς τα με πρώϊμες ρυτίδες ανεξίτηλης υφής.
Χαρμολύπη ξεφυτρώνει από κάθε πρόταση.
Η έμφαση σε παραπαίουσες χαρές και ανάπηρες ομορφιές μακρόσυρτο μοιρολόϊ και η ζωή ξενιτεμένη σε γκρίζους τόπους. Μα οι ελπίδες και τα όνειρα αρμοί ατσάλινοι για να στεριώσουν οι πόθοι της Ευτυχίας έστω κι αργά.
Το επιμύθιο του έργου:'' Χάρηκα πάρα πολύ Ευτυχία''
Ρίγος λυτρωτικό του συγγραφέα και ψυχής συγκλονισμός..
 

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Το σημερινό φτωχογραφτούλι μου αφιερώνεται σε όλους αυτούς τους κομπάζοντες κηφήνες που περιφέρονται ματαίως στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν τιμές και δόξες δίχως προηγούμενα να έχουν διαβεί το κατώφλι της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας τους.Σε όλους αυτούς που ανήθικα διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε προύχοντες τους πνεύματος και σε πένητες της γνώσης..
Ο επίλογος όμως είναι ...κοινός τόπος όλων των ανθρώπων.

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Λέξεις θνησιγενείς
καταρρέουσες αναφανδόν
σαν προϊόντα με ημερομηνίες λήξης
ντυμένες στόμφο και κρότο
έτοιμες περήφανα να παρελάσουν
σε συμποσίων πίστες θλιβές
σε διαφημιζόμενες συνάξεις
αυτοανακηρυχθέντων
πνευματικών ταγών
λες κι είναι χειροκροτημάτων
εντεταλμένοι πυροκροτητές
που κάνουν θόρυβο για λίγο
κι ύστερα χώνονται βαθιά
σε κρύπτες ενοχών

Φέγγει αδιάψευστα στον ήχο τους
κραυγάζουσα η πλαδαρότητα
συμφύρματα εντυπωσιασμών
περιορισμένης αποστολής
σαν τα βεγγαλικά σε γιορτές
με λάμψεις ευκαιρίας
περίλαμπρες μάσκες που επωάζουν
εφτάζυμη υποκρισία
υποθάλπουν γλυφή ματαιοδοξία
και άλλα συμπαραμαρτούντα
θηρεύοντας εναγωνίως εκπλήρωση

Χαμόγελα γαλβανισμένα
να κρύβουν σήψη και οξείδωση
τα βίτσια σμάρι σε σκότη κατάβαθα
μη τύχει και ανταμωθούν
με ρέουσες αλήθειες
καλπάζει ακατάπαυστα
ο φαύλος ανταγωνισμός
πατρίκειοι λέει της ποίησης
και οι πληβείοι κοινό αμφιθεάτρων
μα η νύχτα δεν αργεί να ξετελέψει
και τα βαμπίρ τρομάζουνε σε ηλιοφώς
μιας και τα φώτα της ράμπας
συνηθισμένα τά 'χουν
έτσι που είναι θεατρίνοι

Ώρες σικέ , δήθεν στιγμές , τάχα εκλάμψεις
Το θηρίο της ανυπαρξίας τρίζει θρυμματισμένα δόντια
μήπως κι αδράξει φήμη και τιμές , ενίοτε δε και χλίδα
H αυταπάτη σ' έξαρση και η ψευτιά ρομφαία

08 / 08 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΙΡΜΑΝΙ ΚΡΥΦΟ

Ας αγκαλιάσουμε με στοργή και αγάπη μεθυστική τα όνειρά μας γιατί θαρρώ πως μόνο εκεί μπορούμε να ζούμε , μακρυά από τις ηχορυπάνσεις της υποκρισίας και τα φαρμάκια των δόλων που ακατάσχετα και με εμμονές εκχέουν δηλητήρια προκειμένου να σαπίσουν τις ζωές μας.


ΦΙΡΜΑΝΙ ΚΡΥΦΟ

Ριπές οι μέρες στο ντορό
στρόβιλοι φουρκισμένοι
μες της ζωής τον κουρνιαχτό
ρύποι αφηνιασμένοι
Στο λυκαυγές λυσσομανά
του μύθου η ρομφαία
χτυπά αδόκητα τυφλά
κάθε στροφή μοιραία
Πυρπολημένες ομορφιές
στο λίγο δικασμένες
εφήμερες απατηλές
σε δρόλαπες ριγμένες
Τα σήμαντρα θλίψεις αχούν
στου νου τα καλντερίμια
σπαραξικάρδια κροτούν
της ζήσης τα συντρίμια
Με μνήμες ντύνεται η θωριά
τα δάκρυα καδένες
μπιζού οι ήλοι στη καρδιά
ανάσες ραγισμένες

Μόνο στα όνειρα σκιρτούν
χαμόγελα ανθισμένα
σύγκορμες νότες μελωδούν
ρήγματα γιατρεμένα
Πέρα στις αστρογειτονιές
στου φεγγαριού τις στράτες
δε χλιμιντρίζουν ταραχές
μήτε θρονιάζουν γδάρτες
Φορά ταφτάνια ο καιρός
έγχρωμα πλουμισμένα
της τέρψης αναστεναγμός
φιλιά σκορπά κρυμμένα
Γεννά ελπίδες η ψυχή
θάλπους φασκιές υφαίνει
ολούθε σπέρνει τη στοργή
βρέφη χαρών βυζαίνει
Με την αγάπη οδηγό
σαν αετός πλανιέται
σβήνει απ' το χάρτη το κακό
τα μίση απαρνιέται

Πως να χωρέσει μες το νου όλου του κόσμου η πλάνη
σε ποια γωνιά του εωθινού κρύβεται το φιρμάνι
Κουβέντες πόσες σεργιανούν δόλων μυσταγωγίες
σαν νάγιες καιροφυλαχτούν εύγλωττες αλχημείες
Μα να θυμάσαι πως στο χθές πλανιέται η μορφή σου
μάσκες κι αν βάζεις λαμπερές τσιτσίδι η διαδρομή σου

05 / 08 / 2014
( Vg Gv )
 

ΨΥΧΗΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ

Τούτες τις μέρες που αίματα αθώων παιδιών ποτίζουν τη Γη στις γειτονιές του κόσμου , ας ελπίσουμε πως γρήγορα θα κοπάσουν τα ουρλιαχτά των βομβών και των σιδηρόφραχτων ερπυστριών...Το μόνο μας αραξοβόλι είναι το μουράγιο των παιδικών μας χρόνων..



ΨΥΧΗΣ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑΤΑ

Πώς γαληνεύει η ψυχή
στης σιγαλιάς τις νότες
λάμπουν οι μνήμες απ΄ το χθες
σήμαντρα χαρμολύπης
φεγγάρι ολομέταξο
στην αγκαλιά της νύχτας
ο Ουρανός κυοφορεί
θύμησες επωάζει
άστρα λαμπιόνια έκπληκτα
αδημονούν στις ρούγες
σαλεύοντας ακάματα
σε πορφυρένιες πίστες

Μα σαν σιμώνει χαραυγή
τον μύθο της υφαίνει
πλένει ξεβγάζει όνειρα
στον ήλιο τ' αραδιάζει
οι ελπίδες φύονται ξανά
χαμόγελα ν' ανθίσουν
παίρνουν φωτιά οι στεναγμοί
σ' αλλόκοτο λιοπύρι
πασχίζουν οι ανασαιμιές
λύτρωση να φορέσουν
μέχρι την ώρα που θα 'ρθεί
Πανσέληνος του Αυγούστου

Έτσι η ψυχή δεν φθείρεται στου χρόνου τα ερμάρια
σαν άνεμος εγείρεται δονούνται τα δοξάρια
ακροθωρεί και φτερουγά τα πέρατα τραντάζει
μες των παιδιών την αγκαλιά κάθε ομορφιά θηλάζει

01 / 08 /2014
( Vg Gv)

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Το σημερινό φτωχικό μου σαφώς είναι αφιερωμένο στα άπλερα κορμάκια ψυχών αθώων τα οποία θάβονται ακούραστα από τα χέρια ενός άνευ τέλους τραγικού πολέμου...


 '' Όσο ο άνθρωπος θα κομπάζει
από την έδρα του κριτή
δίχως προηγούμενα να έχει εξαγνισθεί
στο ποτάμι της αυτογνωσίας του
τόσο η υποκρισία θα θριαμβεύει
κόντρα στις παροπλισμένες αλήθειες''
(Vg Gv )

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Μέρες πικρές καθημαγμένες
στης ζήσης το πολύβουο περβόλι
ταμπούρλα ηχούν σπαραχτικά
σε κάθε αμφιλύκης φέξη
μνήμες ρουμάνι αδιάβατο
με κλώνους τσακισμένους
η θλίψη πάνσπερμη γοά
θωριές βαλαντωμένες
πουλιά οι χαρές αλάργεψαν
ακριβοθώρητες σ' ανέμων αγκαλιές
δεν ξαποστάζουν σε συντρίμμια
μήτε σε βόμβες βρυχηθμών
που αλύπητα θερίζουν
Σιγούν τα τερετίσματα
σ' ερπυστριών τους κρότους
ο τρόμος σκίζει Ουρανούς
τα άστρα δεν αρνεύουν
απαρασάλευτη πιο 'κει
μοιρολογά η Σελήνη
ασβόλη γύρω πνιγηρή
μαντάτα σέρνει πόνου

Ψυχρό θεριό ο άνθρωπος
ρούχο του η βδελυγμία
Θανάτου εντολέας σαδιστής
λάμπει στο έρεβός του
σμάρια οι ρύποι μέσα του
το μίσος να ξερνάνε
στο όνομα σαθρού Θεού
πόλεμος τ' όνομά του
στέκει αμετανόητος
καγχάζει δίχως οίκτο
σαν κόμπρα γιγαντώνεται
θρήνους να σπείρει χίλιους

Και στα χαλάσματα άλαλες ψυχές παιδιών αθώων
να μαρτυρούν πασίδηλα πολιτισμού τις φρίκες
δίχως υφάδι θαλπωρής μήτε μιας καραμέλας γλύκα

28 / 07 / 2014
( Vg Gv )

ΜΥΘΟΣ ΧΑΛΙΜΑΣ

Το σημερινό φτωχικό μου αφιερώνεται σε χαμαιλεόντων πρακτικές, αγγίζουσες όρια
συνδρόμου, οι οποίες βάλθηκαν να αφαλατώσουν τη ζωή μας, όπως και σε συμπεριφορές στρουθοκαμήλων που εκφράζουν αδήριτα την ηθελημένη άγνοια του επερχόμενου ολέθρου..




ΜΥΘΟΣ ΧΑΛΙΜΑΣ

Ρημάζει ο κόσμος τι θαρρείς ;
τάχα αλληθωρίζεις
λες και δεν είσαι μέρος του
πως ζεις αλαργινά του
μάσκα φαιδρή φοράς και πας
σε δέρνει το ταμάχι
σφυρηλατείς κατεργαριές
δόλου τροχίζεις γλώσσα

Σαν σαλτιμπάγκος θορυβείς
περίοπτος κρετίνος
αδολεσχίας δόρατα
τυφλά εξακοντίζεις
αρμέγεις ψεύδους το μαστό
κλούβια η αφεντιά σου
μα σαν κουρνιάζεις τις νυχτιές
σε βάραθρα πλανιέσαι

Ναυαγισμένος σέρνεσαι
στα βράχια των ντροπών σου
όλβιος στα συντρίμμια σου
κρουνός καχυποψίας
χίλια υφαίνεις πρόσωπα
παραλλαγών τερτίπια
χέλι γλοιώδες που γλιστρά
σουπιά μελανηφόρος

Κάθε σου σκέψη ρυπαρή
υποκρισίας ήλος
δίνες στο νου σου οιμωγές
σε αγκυλώσεις ρέπεις
πομπώδη λόγια σεργιανάς
μα αιδήμονας προβάλλεις
τρίζουν στα βάθη σου συρμοί
κοχλάζουν οι πομπές σου

Ίχνος δεν έχεις τσαγανό
κάλπικος αχυρένιος
σε ξέφωτα ολοφυρμός
στα σκότη μπαγαπόντης
δραπέτης απ' τις συμφορές
παρών σε παρελάσεις
να προσποιείσαι σθεναρά
πολέμαρχο του δίκιου

Πιστεύεις πως εξαπατάς το χρόνο που σπαθίζει
πελώριε μύθε Χαλιμάς το πέπλο σου ραγίζει
δεν την ορίζεις τη ζωή αλλοπαρμένο σκιάχτρο
φαρέτρα είσαι ορφανή σε αργιλώδες κάστρο
σάρκας ασκός δίχως ψυχή το νοσηρό εγώ σου
ρεκάζει και παραληρεί ο φαύλος εαυτός σου
Τι θες λοιπόν και αλυχτάς ; Δεν εντυπωσιάζεις.

23 / 07 /2014
( Vg Gv )

 

ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ

Κοινός τόπος είναι πως η ζωή μας ακροβατεί στου ξυραφιού την κόψη. Στόχοι είμαστε γυμνοί στου χρόνου τις επιδρομές. Λεηλατούνται οι στιγμές μας από ροές έκδηλα απρόβλεπτες. Μόνος μας πλούτος η λεύτερη ψυχή μας κόντρα στης σάρκας τις πτωχεύσεις..
Ας την διαφυλάξουμε αμόλυντη και άσπιλη από ασπαλάκων διατρήσεις.

ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ

Τραχύς προβάλλει εκπορθητής
σαν πειρατής ο χρόνος
Εγκέλαδος συντριπτικός
απρόσμενα ξεσπάει
ηγέτης πεντασφράγιστων
σιωπών δρεπανηφόρων
λόγχη που πυρακτώνεται
βίαιος ολετήρας

Άκαρδος στυγερός ληστής
φουριόζος Βοναπάρτης
σαν ξωτικό στη καταχνιά
ιστούς θανάτου υφαίνει
δεινός προφήτης του κακού
προάγγελος του τρόμου
να μαρτυρά αλάθητα
πικρόχολα χαμπέρια
σινιάλα μαύρων οιωνών
διάβρωσης μαντάτα

Στο καραβάνι της ζωής αδόκητα θερίζει
φλόγες ξερνά σαν δράκοντας ρολόγια θρυμματίζει
ακροβολεί στην εκδρομή αθόρυβα ελλοχεύει
σε συμπληγάδες άγνωρες πιρόγες σακατεύει

Όνειρα δεν στεριώνουνε
στης χαραυγής τη φέξη
οι εποχές σαν σκηνικά
σε θεάτρο του τρόμου
στο παραβάν σενάρια
αλλόκοτα χορεύουν
ό,τι γεννιέται καρτερά
σήμαντρα να ριγήσουν

Χρησμοί εδώ δεν ωφελούν
μήτε σοφίας ρήσεις
έκπληκτο στέκει σιωπηλό
το άντρο της Πυθίας
ξεφτίσαν οι περγαμηνές
κρήνες δεν κελαρούνε
οι δάφνες κείτονται νεκρές
κλωνάρια δεν καρπίζουν

Περνούν χαρές μα δε γυρνούν οι πίκρες βασιλεύουν
της μνήμης τ' αναφιλητά σε μνήματα χορεύουν
τα λόγια οξειδώνονται σκεβρώνουν στα σεφέρια
σαν λήροι ποιητών θρηνούν σ' αδέσποτα τεφτέρια

Τάχα ποιό χέρι κυβερνά
ποιά δυναμη μας σέρνει
και γίνεται άθυρμα η ζωή
σ΄ακανθοφόρα τέλια
ποιές μοίρες μας κορφολογούν
ποιά ξωτικά μας γδέρνουν
κι αρμέγουν λάφυρα λυγμούς
δίχως μιάς στάλας νεύμα

Πως να μερώσουν οι κραυγές
καημοί πως να κοπάσουν
τα ρήγματα που τρίζουνε
ποιά χάδια θα γητεύσουν
τ' αηδόνια που μαρμάρωσαν
ποιός θα τα ξεφοβίσει
να πουν τραγούδια εύμορφα
δάκρυα να στερεύσουν

Τραύματα δίχως μετρημό ράγες ρημαδιασμένες
οι μέρες σφαίρες στο ντορό κλεψύδρες αδειασμένες
κοχλάζει η σάρκα στη φθορά αίρονται οι ψευδαισθήσεις
τέλους αστράφτει μαχαιριά θρηνούν οι αναμνήσεις

Μα η ψυχή έχει φτερά λεύτερη θ' αρμενίζει.

18 / 07 / 2014
( Vg Gv )

 

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Επειδή η ζωή μας δεν είναι μόνο ειδυλλιακές Πανσέληνοι που ταξιδεύουν τα συναισθήματά μας σε τόπους γαλήνης και άρρητης εσωτερικής ευδαιμονίας , το σημερινό ταπεινό φτωχογραφτούλι μου το αφιερώνω σε ένδειξη ελάχιστης τιμής στα άψυχα πια κορμάκια κάπου εκεί στης Παλαιστίνης τα βάθη...Είναι βλέπετε και κάποια βλαστάρια που δεν πρόφθασαν ν' ανθίσουν στης ζωής τους κλώνους σαν χέρια φονικά τα ακρωτηριάσαν πριν ανατείλει ο Ήλιος... τους στων Οριζόντων τα βάθη...Την αγάπη μου και τα άδολα φιλιά μου...

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Σε δρόμους ανεμόδερνε
ρούγες ερημωμένες
ως την ακροτελεύτια
έσχατη χαραμάδα
Έντρομος ροβολούσε
σαν ταραγμένος αίλουρος
στ' ακρόνυχα πατώντας
πελμάτων ματωμένων
ολέθρου βόλια φονικά
μη τον κατασπαράξουν
Βρόγχος ο τρόμος στο λαιμό του
θρήνων μνημεία ορθώνονταν
μπροστά στη ραγισμένη του θωριά
η θλίψη έσκουζε παντού
πίκρες μοιρολογούσαν
κουφάρια αραδιασμένα σε σωρούς
τρόπαια καταισχύνης

Παιχνίδι με τον Χάροντα
όλη η μικρή ζωή του
σε κάθε του περπατησιά
ρίγη τον καρτερούσαν
πόνους τρυγούσε αιχμηρούς
δρεπανηφόρες ώρες
γόοι μαντάτων σαν σπαθιά
τα στήθη του τρυπούσαν
Μάνες χαροκαμένες κλαίουσες
μορφές της δυστυχίας
απόκληρες κατάδικες
σε σπαραγμό αιώνιο
ασπάζονταν σπλάχνα νεκρά
με χείλη ξεραμένα

Δέντρο δεν είχε να σταθεί
νερό να ξεδιψάσει
λίγο να γείρει το κορμί
τραύματα να μαλάξει
Μόνο νεκρούς αντάμωνε
χώματα που στενάζαν
πυρπολημένες γειτονιές
βομβαρδισμένα ρείθρα
φίλους δεν βρήκε να γελά
αλάνες ν' αρμενίζει
ρουλέτα ρώσικη η ζωή
στα χέρια των αχρείων
σάρκα ωμή σαν δόλωμα
σ' αρπαχτικών ορέξεις

Ατσάλινοι άψυχοι ασκοί
της τραγωδίας σκύλοι
τη φρίκη σπέρναν με χαρά
θρασύδειλοι πατρώνες
πολιτισμού ηγήτορες
κόμπρες παραλλαγμένες
ο φθόνος κάρπιζε σφοδρά
σ' έξαρση οι εκρήξεις
τέρμα δεν είχε ο ορυμαγδός
οι θρήνοι κελαρούσαν

Σ' άλλες γωνιές τούτης της Γής
εισαγγελείς χρισμένοι
τάχα σφοδροί βιγλάτορες
του δίκιου αφεντάδες
σαν χαμαιλέοντες στολές
φοράνε βουρκωμένες
λύπης υφαίνουν φλογερά
λογίδρια τσιτάτα
φιλιππικούς σαν τις ριπές
σκορπούν μες στους ανέμους
μα 'χουν καλά στα σπλάχνα τους
Θάνατο οργισμένο
σφυρήλατα σενάρια
σε αμόνι υποκρισίας

Ντροπής μνημείο ο άνθρωπος , στις εσχατιές της πλάσης.
Μαύρες ξερνάει συμφορές , τα βίτσια του μυρμήγκια.
Τον πόλεμο έχει Θεό ,θυσίες του προσφέρει.
Μ' αίμα αθώων βλασταριών τη δίψα του σκεπάζει ,
θηριωδίες γεύεται στα καπηλειά του μίσους.

13 / 07 / 2014
( Vg Gv )
 

ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΡΟΤΟΙ

Ας διαφυλάξουμε στα βάθη μας αλώβητο εκείνο το παιδί που έμαθε μόνο να γελά και να ονειρεύεται, πέρα και μακριά από τους ρύπους της εποχής μας και τα στρεσογόνα μαρτύρια στα οποία κάποιοι βάλθηκαν να το υποβάλλουν...
Χρέος μας αδιαπραγμάτευτο είναι η διατήρηση τ...ης αθωότητας και της αγνότητάς του..Ας στραταρίσουμε μαζί του στους δρόμους που μας δείχνει.

ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΡΟΤΟΙ

Βιαστικά δραπέτευε
σαν χέλι ξεγλιστρούσε
από της μνήμης του
τ' ακανθοφόρα πλέγματα
βαδίζοντας ασθμαίνοντας
για μια κρυμμένη χαμοκέλα
στο δασοτόπι των ονείρων του

Τρύπωνε
με μιάς στο μικρό κι απέριττο
παιδικό του καταφύγι
και με τις ώρες χαριεντιζόταν
κουβεντιάζοντάς τους αδιάλειπτα
Σκιαζόταν
μη τύχει και φτερουγίσουν άπραγες
μην δραπετεύσουν
χωρίς να τις αρμέξει
δίχως ν' αχνοκεντήσουν
ίχνη ανάγλυφα χαράς
στ' απομεινάρια της καρδιάς του

Σ' ολόπλουμα βυθιζόταν χρώματα
η λευκή του ψυχούλα
ζωγραφίζοντας γεφύρια τοξωτά
και κήπους μυστικούς
παραδεισένιους
μ' άλαλα άνθη λικνιστά
ακροπατώντας ανάλαφρα
από τρόμο
μη και τον παγίδευαν
οι έρπουσες σκιές
που καιροφυλαχτούσαν
σε λόχμες
τις σύγκορμες ανασαιμιές του
να μαράνουν

Καρτέρι έστηνε πιό δίπλα
η πλανεύτρα γριά Μόρα
κρεμασμένη αθώρητα
στων παραθύρων τις γρίλιες
ποθώντας με μανία
να τον αλυσοδέσει
άγαλμα να τον κάνει
κυπαρίσσι ασάλευτο
νεκροταφείου

Ύστερα
αγκάλιαζε μειλίχια
τα παιχνιδάκια του
και με περίσσεια χάρη
καθώς τα χτένιζε
στάλαζε επάνω τους
ηδύφθογγα νανουρίσματα
λες κι ήταν γάργαρα πηγών νερά
σαν κρίνα διάφανα
που ευμορφιά λαλούσαν

Τι παράξενο Θεέ μου ;
Πως είχε μάθει τόσο νωρίς
να σιγοψιθυρίζει
μακρόσυρτα μοιρολόγια ;
Μέχρι και το φεγγάρι ράγιζε
κρατώντας στα χέρια του σφιχτά
δυο σύννεφα μαγνάδια
πέπλα αραχνοΰφαντα
δεν άντεχε βλέπεις κι αυτό
που έντρομο θωρούσε
τη τόση θλίψης χαρμονή

Μετά τα πότιζε αθόρυβα
φιλιά μελένια χνουδωτά
σαν χάδι ανέμου
απ' των χειλιών το φιλιατρό
που 'χαν του Ήλιου θαλπωρή
λες κι ήταν οι αχτίνες του
στης χαραυγής το άτι

Τα φάσκιωνε στοργικά
με της αγάπης του το υφάδι
μη κρυώνουν
και ραίνοντας
ευχή κρουσσάτη
με δάκρυα λυτρωτικά μυρωμένη
αποχωρούσε αέρινος
χαράζοντας
την ίδια πάντα υπόσχεση
τρεμάμενα γραμμένη
με ρίγη πάνσπερμα
σ' ένα κατάλευκο χαρτάκι
φυλαχτό καρφιτσωμένο
δίπλα στο προσκεφάλι τους
να το 'βρουν το ξημέρωμα

''Υπομονή στολίδια μου
στο έμπα της ερχόμενης νυχτιάς
θ' ανταμώσουμε πάλι
σεργιάνι να σας πάω στ' άστρα''

Φεύγοντας
με καρδιά σφιγμένη
φορούσε κατάσαρκα
συντρίμμια των ονείρων του
αρματωμένος
την ομορφιά που βύζαξε
κι όλο αρμένιζε
στης καταχνιάς τα ουρλιαχτά.

Ήταν που έξω από εκείνο το απόμερο δώμα, φυσούσε σπαραχτικά η απουσία
και λάβωνε ψυχή και νου σαν οργισμένος Προκρούστης.

04 / 07 / 2014
( Vg Gv )

 

ΘΥΜΗΣΕΣ

Το σημερινό φτωχικό ποιηματάκι μου είναι αφιερωμένο στον σεμνό και ανεκτίμητο
δάσκαλο και ποιητή Vasilis Siouzoulis για την απλόχερη φιλοξενία που μου προσέφερ...ε στη Λάρισα... Με σεβασμό και άπειρη εκτίμηση..

ΘΥΜΗΣΕΣ

Ξέρεις
πονάει η σιωπή
στα ξέφωτα του δρόμου

Λέξεις
αθόρυβες λειψές
στα κάτεργα σφαδάζουν

Ανάσες
βόμβοι πνιγηροί
ακανθοφόρα τέλια

Μνήμες
λιθάρια ασήκωτα
θλίψης μαντατοφόροι

Θωριές
σαν λίμνες σκυθρωπές
αλάργο αρμενίζουν

Λυγμοί
κρυμμένοι σε στοές
οι αγκαλιές απούσες

Ευδαιμονία
δεν σκιρτά
στης προσμονής τα ρείθρα

Χαμόγελα
ρακένδυτα
σε περασιές της λήθης

Χαρές
κουφάρια σε ακτές
γυμνά ερημοκλήσια

Παράπονα
λυσίπονα
μοιρολογιών καμπάνες

Αγάπες
χάδια δανεικά
γητεύτρες κάθε άλγους

Σκιές
ριπές αλκοολικές
διάσελα ταραχίζουν

Φιλιά
ριγμένα σ' όνειρα
χείλη αποξηραμένα

Μετρώ
συντρίμμια και ριγώ
αθροίσματα οδύνης

Μα ξάφνου η ψυχή θροά κορμοστασιά σπαθάτη
το ρούχο βγάζει που φορά κελί θαρρώ το λέγαν
και ροβολάει σ' εύμορφα λιθόστρωτα σοκάκια
Απόκαμε πιά να πονά

01 / 07 / 2014
( Vg Gv )

 

ΦΑΣΚΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΗ

Ας κρατήσουμε στα βάθη μας αλώβητο κι αμόλυντο εκείνο το παιδί που ποτέ του δεν θέλησε να λερωθεί στις ρυπαρότητες που γεννούν οι ενοχές των κατασταλαγμένων σκέψεών μας.



ΦΑΣΚΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΗ

Λέξεις που μάτωσαν βαθιά
στου χρόνου τη φαλτσέτα
δίχως να στάξουν ένα αχ
άρατες σε βουρκάρια
σήμαντρα στίχοι γοερά
πόθοι αλυσοδεμένοι
πως να συβάσει η ψυχή
γοές ανταριασμένες

Μαρμαρωμένα όνειρα
σε άτεγκτους χειμώνες
κι ένα μου δάκρυ δε κυλά
μη τύχει και το χάσω
άδει στο βλέμμα σπαραγμός
αρόδο σε μουράγιο
σαν το αηδόνι που σιγά
σε πέτρινα κλωνάρια

Είναι που στεφανώθηκε
η μοίρα μου τη θλίψη
κι έβαλε τούλι τον καημό
κρόσσια τα μοιρολόγια
να σέρνομαι στην καταχνιά
θεριά ν' αντιπαλεύω
αυγές κεραυνοφόρητες
φεγγάρια δακρυσμένα

Μόνο ένα Θάνατο χρωστώ
χίλιοι με ροκανίζουν
μα στη ψυχή μου το παιδί
κινεί για τις αλάνες
να ξεσαλώσει ανέμελα
χώματα ν' αναδεύει
ρούχο φορά την ομορφιά
καδένα τη χαρά του

Και σαν το βρίσκουν χαραυγές
βυζαίνει στη φασκιά του
νανούρισμα το σεργιανά
χάδια χρυσοπλεγμένα
αγάπης βρίσκει τη γωνιά
φιλιά που τα ποθούσε
κι αφήνεται σε πέλαγα
με κοχυλιών τραγούδια

28 / 06 / 2014
( Vg Gv )

 

ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΒΟΥΒΟ

Ας ντύσουμε τις στιγμές μας με ανθρωπιά και αγάπη , καλοσύνη και ομορφιά , αθωότητα και χαμόγελα...Θαρρώ πως μόνο έτσι θα γίνει ανώδυνη η μετάβαση στη ζώνη του λυκόφωτος.



ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΒΟΥΒΟ

Φριχτό ναυάγιο η ζωή
άλμπουρα τσακισμένα
στ' αμπάρια έρεβος σιωπή
όνειρα κρεμασμένα
Τσαλακωμένες χαραυγές
ιδέες και παντιέρες
σελίδες έντρομες θλιβές
χαροκαμένες μέρες

Χείλη κλειστά ερμητικά
πίκρες χαρές ομάδι
της μοίρας άδηλα γραφτά
βαθύ βουβό πηγάδι
Δρολάπια άναρχες ορδές
αντάρες καταιγίδες
βύζαινε πίκρα σ' αστραπές
ανάλγητες παρτίδες

Αλύγιστη στη διαδρομή
χαλυβδωμένο σθένος
σφυροκοπούσε η συντριβή
τυφλό φιδίσιο μένος
Κουρσάροι βέβηλοι ψυχροί
αλάστορες πανούργοι
σώμα ματώναν και ψυχή
ύπουλοι ραδιούργοι

Αγάπη μόνο παστρική
καρτερικά ποθούσε
καρδιάς μουράγιο να σταθεί
γαλήνη λαχταρούσε
Να ξαποστάσει σ' αγκαλιά
δυό χάδια να φορέσει
να ξεδιψάσει με φιλιά
πόνους ν' αλυσοδέσει

Τώρα σιωπή σαν υλακή
τυλίγει το σκαρί της
σ' ερημική θαμπή ακτή
ακμάζει η παρακμή της
Μ' άλαλα βράχια συντροφιά
γλάρων τη παρηγόρια
κουφάρι μες τη λησμονιά
αλαργινά βαπόρια

Ξενιτεμένη η ομορφιά
στου νού τα καλντερίμια
όλα ριγμένα στη φθορά
σπαραχτικά συντρίμμια
Άγαλμα στέκει αραχνιαστό
βλέμμα βαλαντωμένο
στης λήθης το πικρό στενό
βιολί ξεκουρδισμένο

Μόνο ένα τέλος πεθυμά
λυτρωτικό φιρμάνι
στο μνήμα προίκα να φορά
τιμής σεπτό στεφάνι
Κι ένα καντήλι ταπεινό
στης σιγαλιάς το δώμα
θύμησης σήμαντρο βουβό
να μη ριγά το χώμα

21 /06/ 2014
( Vg Gv )
 

ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ

Το σημερινό φτωχικό μου αναφέρεται σε κείνους που μάθαν να ακούνε τις λαλιές της πέτρας μιάς και αυτές φαντάζουν σαν 'κείνα τα γλυκόπικρα τραγούδια που κελαρύζουν στις ψυχές των μοναχικών ανθρώπων...Χαρμολύπης νότες ικανές να σκορπίσουν γύρω τους άρρητες ομορφιές...Το μόνο που χρειάζεται για να συναισθανθεί κανείς τα βαλαντωμένα λόγια τους είναι ν' ανθίζει στα σώψυχά του το αειθ...αλές δέντρο της αγάπης που μόνο φωτεινές χαρές σκορπά.

ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ

Μού 'πες οι πέτρες δε λαλούν
μήτε βαριανασαίνουν
πως είναι κάστρα σφαλιστά
άψυχα απομεινάρια

μα θώριε χαίνουσες ρωγμές
ανήλια καλντερίμια
σαν να θροϊζουν φυλλωσιές
χίλιες ψιθύρων νότες

θύμησες πικρολάλητες
σε ριζιμιά χορεύουν
ακροβασίες ρυθμικές
δερβίσηδων αισθήσεις

νεύματα δήλα αχνοσκιρτούν
λαξεύματα σπιθίζουν
σύμβολα χρόνων ενεργά
τρόπαια χαρμολύπης

ζωή σπαρμένη σ' ερημιά
στα σύνορα του πόνου
λόγια ανάγλυφα σιωπών
περιθωρίου ρότες

'κείνα τα χείλη τα στεγνά
στης ερημιάς τα ρίγη
ασάλευτης χαράς παιδιά
που δάκρυα βυζαίνουν

και σαν προβάλλει η ομορφιά
έκπληκτος αγναντεύεις
θαύματα διαβατάρικα
χαμπέρια χαρμοσύνης

το απροσδόκητο θωρείς
σε λήθης καλντερίμια
έκπτωτη η κάθε σκέψη σου
πλάνης μουντή σημαία

είναι που δεν σ' αγγίξανε
μηδέ σε συγκλονίσαν
γυμνές φιγούρες μοναξιάς
σε σπήλια φωλεμένες

ούτε σε γλυκοχάραξε
μοιρολογιού ταξίμι
σαν στοργικά ζωγράφιζε
χρώματα απουσίας

μεστός τριγύρω αμητός
στις θημωνιές οι θλίψεις
στόμφο φοράς αναλγησιάς
στα ξέφωτα λημέρια

'κεί που σπαράζουν σύγκορμες
πυρπολημένες νύχτες
από πορφύρες φεγγαριών
μ' άστρα ματοβαμμένα

όλβιος μες το λίγο σου
κενής καρδιάς αφέντης
θαρρώντας πως η ομορφιά
βιτρίνας είναι ρούχο

μα δες στα πέρατα θρηνούν
της περηφάνιας πέτρες
διαμηνώντας ανθρωπιά
στα γκρίζα κάτεργά σου

μέχρι να μάθεις να κεντάς
εργόχειρα αγάπης
κι ίσως ποτέ σου μη γευτείς
πικρόχολα ραέτια

19 / 06 / 2014
( Vg Gv )

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΛΕΙΣΤΗ

Εύχομαι να διατηρήσουμε στα ανεξερεύνητα βάθη μας εκείνη την παιδική αθωότητα που συντρόφευε στα όνειρά μας την αδήριτη αγάπη μας για την χαρά και την ομορφιά.



ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΛΕΙΣΤΗ

Γυαλί και ράγισε ο καιρός
χαρές οξειδωμένες
συντρίμμια μέσα σου ο βυθός
οι μέρες δικασμένες
Γέλιο δεν έχεις να φοράς
οι μνήμες σε σουβλίζουν
μήτε αγάπη καρτεράς
θλίψεις σε διανθίζουν
Ζωή θαμμένη στη σιωπή
δέντρο που δε σαλεύει
η μοναξιά σαν αδελφή
στους ώμους σε χαϊδεύει
Λέξεις δεν έχεις που να πεις
βουβό ερημονήσι
σ' αρώματα μεθάς ευχής
τ' όνειρο μη ραγίσει
Παλμούς γρικάς δόλιας καρδιάς
ολολυγμοί φαντάζουν
σκοπούς τρυγάς παρηγοριάς
οι ώρες σου σφαδάζουν
Δάκρυ κρυφό αργοκυλά
πόνος να ξεδιψάει
κεντάει η ψυχή φτερά
αλαργινά σε πάει
Μες στα θροΐσματα πετάς
με φλοίσβους αρμενίζεις
θωριές των άστρων συναντάς
αθώα σεργιανίζεις
Κι ένα παιδί που κουβαλάς
την ομορφιά ζητάει
πέρα απ' τη ζήση ροβολάς
που πρόθυμα αλυχτάει
Γιατί το ξέρεις πιά καλά
επιστροφή δεν έχει
ό,τι σε ράγισε πονά
στη θύμηση προστρέχει

11 / 06 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ας μη λησμονάμε ποτέ...πως πίσω από τις επωάσεις της θλίψης... αναδύονται οι τοκετοί της ευφροσύνης....Και επειδή ταπεινά φρονώ πως οι άνθρωποι που δοκιμάζονται από της μοναξιάς την οδύνη.... δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Θεούς....το σημερινό λιτό μου ψυχαπόσταγμα.... είναι αφιερωμένο σε όλους μας...γιατί όσο κι αν... στις στράτες μας μυροβολούν χαμόγελα...κάπου στις κρύπτες ...καλό έχει στημένο.... η μοναξιά καρτέρι....

ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Λάζο σπαθί η μοναξιά
κόμπρα αφηνιασμένη
ακόρεστη σαν πυρκαγιά
στάχτες συντρίμμια σπέρνει
Με γύμνια ντύνει τη ψυχή
τη σεργιανά στα σκότη
τόπο μη βρίσκει να σταθεί
στου πόνου το κατόπι

Ρημάδι σέρνεσαι και πας
στις ερημιές λιμνάζεις
κρυφά σε ρείθρα σπαρταράς
ουλές βαθιές μαλάζεις
Μοιρολογιού γρικάς φωνές
τάφος λησμονημένος
αδράχτια οι θύμησες του χθές
βρόγχος αποκλεισμένος

Στις χαραυγές μαύρα φοράς
σαν ξωτικό φαντάζεις
δάκρυα στιλπνά κορφολογάς
βουβά μαράζια στάζεις
Στης αρνησιάς τον πανικό
ρίγη σε μαστιγώνουν
γκρεμού ξωκλήσι σφαλιστό
τα σήμαντρα στοιχειώνουν

Παρηγοριά σου το φιλί
στα χείλη χαραγμένο
διάπυρη λάβα στο κορμί
χάδι μαλαματένιο
Κι όλο κοιτάς αλαργινά
σ' αλαφιασμένες στράτες
οι πόθοι σκούζουν γοερά
παράφοροι σατράπες

Σαν ρήγμα χάσκει το ''γιατί''
που κείτεται η χαρά σου
η ομορφιά αιμορραγεί
μαράζωσε η καρδιά σου
Κι αυτό το ηχηρό ''μαζί''
δέντρο απολιθωμένο
σαν άγαλμα φορά σιωπή
αγρίμι τρομαγμένο

04 / 06 / 2014
(Vg Gv )
 

ΔΕΝ ΕΙΔΑ

'' ΔΕΝ ΕΙΔΑ ''

Στιγμές που σακατεύθηκαν σ' αγριεμένα βράχια...
όνειρα χρονοδιάλυτα στης αρνησιάς τ' αγκάθια
σαν άνεμοι σκορπίσανε περαστικές αγάπες
κίβδηλες μέρες ιλαρές ερήμου αυταπάτες

Χώματα μνήμης με καλούν στεφάνια πλουμισμένα
πένθιμοι ήχοι τραγικοί σήμαντρα δακρυσμένα

Πουλιά μου ταξιδιάρικα αλαργοστρατισμένα
αροδαμοί πολύχρωμοι φιντάνια ανθισμένα
αγρίμια μου περήφανα αετοί αντρειωμένοι
της θλίψης μου μυσταγωγοί καρποί ευλογημένοι

Χάρο δε σκιάχτηκα ποτέ τόμαθα πιά στα χρόνια
όλα μιά μαύρη χαραυγή τα πυρπολούν κανόνια

Καδένα η πίκρα στο λαιμό μα σιγοτραγουδάω
σ' όποιο σοκάκι ροβολώ χαμόγελα σκορπάω
κι αν θύελλες με συναντούν μπόρες κεραυνοφόρες
ψυχής προβάλλω φυλαχτό σ' ώρες μελανοφόρες

Οι πλάνες γίνανε τροφή στης ζήσης το παιχνίδι
φεγγάρια ήλιοι τιμωροί στης μοίρας το λεπίδι

Μαντάτο ποιό να καρτερώ μήνυμα ευτυχίας
το ρόπτρο κείτεται νεκρό σημάδι δυστυχίας
έξω φυσά αναλγησιά δρολάπια ξεφαντώνουν
ρούχο δεν έχει η καρδιά τα σωθικά παγώνουν

Έτσι ανεμίζει η άργιλος αδειάζει η κλεψύδρα
γύρω αστράφτουν ταραχές κι εσύ μου λες ''δεν είδα''

01 / 06 / 2014
( Vg Gv )
 

ΝΙΚΗ ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ

Ο αφέτης του αγωνίσματος των Πανελλαδικών εξετάσεων ήδη άρχισε να παίρνει την θέση του στο βάθρο της αφετηρίας...Τα έφηβα βλαστάρια ακονίζουν τις δυνάμεις τους με παρρησία και ευψυχία έτοιμα να ριχτούν στις αρρένες της μάχης...Εμπρός λοιπόν αγαπημένα μου παιδιά ορθώστε τα μάτια σας κοιτάζοντας κατάματα τα τείχη που στηλώθηκαν μπροστά σας...Το σθένος και η παλικαριά είναι τα δικά σας χαρίσματα ....Αρωγοί σας η ...θέληση και των γνώσεών σας το βαρύτιμο οπλοστάσιο...Πολεμήστε σαν λιοντάρια και πετάξτε σαν αετοί στη χώρα των ονείρων σας...Μα πάντα να έχετε στο νού σας πως κάποιοι θα βρίσκονται αδιάλειπτα κοντά σας....Ακόμη κι αν κάτι δεν πάει κατ' ευχή να ξέρετε πως η ζωή είναι δική σας...
Κάποια στιγμή θα σας χαρίσει απλόχερα .οτι βαθιά μες στη ψυχή σας έχετε με πίστη ζωγραφίσει.....Χαμόγελο λοιπόν..εσωτερική αρμονία...και εξονυχιστική στόχευση...

ΝΙΚΗ ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ

Οι γνήσιοι μαχητές
δεν χρήζουν επαίνων
αγήτευτοι φληναφημάτων
του ψεύδους βέροι αρνητές
μήτε επαιτούν βραβεύσεις
μακράν ευτέλειας τιμών
παρωδιών σαθρών απόντες
Φώς και αλήθεια αναζητούν
σκότη να εκπορθήσουν
του άλγους που απλώθηκε
στις εσχατιές του κόσμου
Να αγκαλιάσουν ομορφιές
χαμόγελα να δρέψουν
πριν της ασχήμιας τα σπαθιά
ολοφυρμούς μοιράσουν
Με οδηγό τιμής φανό
παλικαριάς σημαία
και στη καρδιά αρώματα
πηγών άρρητου κάλλους
Έτσι πορεύονται σεμνά
σε συμπληγάδων ρούγες
έστω κι αν είναι οδυνηρό
του ταξιδιού το πέρας
Δεν διαμελίζουν το ακέραιό τους
σακάτηδες να μείνουν στή ψυχή
και αυτή είναι η νίκη τους
μ' άχραντο κλέος μυρωμένη
μέσα στο γκρίζο των καιρών
διαμάντι απαστράπτον

25 / 05 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας απ' άκρη σ' άκρη ζει την απόλυτη εξαθλίωση αγκυλωμένη στα γαμψά νύχια της ανέχειας...
Σήμερα όλα αυτά τα ξεδιάντροπα λοφιοφόρα φίδια, που την οδήγησαν με ακρίβεια στο χείλος του γκρεμού , τολμάνε να σου λένε πως θα την διασώσουν...
Μα δεν λογάριασαν καλά οι φθηνοί λάτρεις του πανικού και της ασύστολης καταστροφολογίας ...Ήρθε η ώρα να πληρώσουν ακριβά τον βιασμό και την καταρράκωση της τιμής και της αξιοπρέπειάς μας...

ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ

Ποτίζουν τους φόβους σου
υφαίνουν πλεκτάνες
λαξεύουν τους τρόμους σου
γεμίζουν οι στάνες
Σε θέλουν κατάδικο
για αστάθεια μιλάνε
χαλκεύουν το άδικο
σ' αγχόνη σε πάνε
Βιάζουν τη ψήφο σου
σε δίχτυα της πλάνης
ξεφτίζουν το γρίφο σου
να μη τους πικράνεις
''Ποτάμι'' σου φέρανε
ρηχό μολυσμένο
''ελιά'' σου προσφέρανε
με δάκο κρυμμένο
Παρθένες φαντάζουνε
οι έκφυλες πόρνες
παλάτια σου τάζουνε
ηχούνε σαν κόρνες
Μα ήρθε η ώρα σου
σφοδρά να μιλήσεις
ν' αστράψει η μπόρα σου
γροθιά να τους δείξεις

20 / 05 / 2014
( Vg Gv )
 

ΗΓΕΤΕΣ ΣΑΠΙΟΙ

Στις 25 του Μάη ας σταθούμε πανηγυρικά στό ύψος των περιστάσεων... αποδεικνύοντας ηχηρά με τη ψήφο μας.... πως δεν είμαστε υποζύγια όπως μας θεωρούν οι κάθε λογής εξουσιαστές ...μήτε σάκοι του μπόξ ώστε να ξεσπούν πάνω μας οι όποιες νοσηρές τους ραδιουργίες...
Αιμοδιψείς ύαινες , προσποιούμενες τους άκακους αμνούς , αλωνίζουν τούτε...ς τις μέρες τις ρούγες της πατρίδας μας... Στόχος τους να παραπλανήσουν τις συνειδήσεις μας με οχετούς ψευδολογίας και με δόλιες μεθόδους να ακρωτηριάσουν κάθε μόριο της όποιας εναπομείνασας αξιοπρέπειάς μας... Αντισταθείτε στα ανίερα κελεύσματά τους και με ψυχής σθένος συντρίψτε τις ύπουλες ορέξεις τους... Το ρόπαλο της μνήμη μας ας γίνει ο δικαστής των άθλιων πεπραγμένων τους...Μην αφήσετε στα αιχμηρά τους δόντια... τα όνειρα και τις ελπίδες της νέας γενιάς μας ...για μια Ελλάδα της περηφάνιας και της λευτεριάς...
( Vg Gv )

ΗΓΕΤΕΣ ΣΑΠΙΟΙ

Γκουβέρνο αχαλίνωτο
βρυχώμενο θηρίο
πολιτικάντηδες οικτροί
βερμπαλιστές χυδαίοι
Αβυσσαλέοι υποκριτές
φερέφωνα του τρόμου
αρχιερείς της διαφθοράς
μνημεία δυσωδίας
Πρώτα βιολιά υποταγής
σάπιοι οσφυοκάμπτες
βιγλάτορες της διαπλοκής
υπέρλαμπροι αγύρτες
Της ανομίας σπουδαστές
τυχάρπαστοι εμποράκοι
προδοτικά ανδράποδα
ντροπής καρικατούρες
Αδίσταχτοι στραγγαλιστές
φονιάδες των δικαίων
κήνσορες της φαυλότητας
πυρπολητές ονείρων
Χαμαιλεόντιες μορφές
απάτριδα πιόνια
βδέλες των θώκων θηρευτές
μνηστήρες εξουσίας
Των διλημμάτων εμπνευστές
τέκτονες λογυδρίων
τροπαιοφόροι βιαστές
βάναυσοι ποδηγέτες
Εντεταλμένα όργανα
σπορείς της δυστυχίας
γάγγραινες κάθε ιερού
των μόχθων ολετήρες
Απηυδισμένος ο λαός
μύρια τα βάσανά του
μα η ψήφος του διάπυρη
ρομφαία πυρωμένη
Κόντρα στα φαύλα έργα σας
στους αργαλειούς των δόλων
στις γκρίζες σας υπογραφές
σε μυστικές συνάξεις
Μασόνοι αμετανόητοι
τιτλούχοι του ερέβους
παραχαράκτες μιαροί
ψυχές σακατεμένες
16 / 05 / 2014
( Vg Gv )

ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΣ

Στις μέρες τούτες που φαίνεται πως όλα τα 'χει πλακώσει η μαύρη καταχνιά και το πνιγηρό πέπλο της εγκληματικής αδιαφορίας αναδεικνύεται σε πρώτο βιολί....ας πλημμυρίσουμε τους ασκούς των καρδιών μας με ανιδιοτελή και ανυπόκριτη αγάπη...μοιράζοντας αφειδώλευτα τα συναισθήματά μας σε κάθε ερημική ψυχή που σφαδάζει κάτω από την λεπίδα της οδυνηρή...ς αποξένωσης και την θηλιά της αλγεινής εγκατάλειψης....
Ό,τι ανασαίνει γύρω μας... νάμα χρειάζεται αγάπης για να ανθίσει και να ζεί με αξιοπρέπεια στου ταξιδιού του την ρότα....

ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΣ

Να αγαπάς
Ό,τι με δάκρυ πότισε το δέντρο της ζωής σου
Ό,τι μουράγιο άπλωσε στις δίνες της ροής σου
Ό,τι φτερούγισε απαλά στον πόνων σου το τραύμα
Ό,τι συμπαραστάθηκε στης μοίρας σου το δράμα
Ό,τι αγάπη έσταξε στα ορύγματα του πόνου
Ό,τι με φώτα πλούμισε τα δύσβατα του δρόμου
Ό,τι το δίκιο ύμνησε κόντρα στην αδικία
Ό,τι την μνήμη τίμησε σε τραγική κηδεία
Κι αν πάλι ξάφνου βόλι φάς
Μη λησμονάς να αγαπάς
Τραγούδι γίνε της χαράς
Αλήθειας ρούγες να ζητάς
Γιατί σ' Αχέροντα κυλάς
Αρχή και τέλος κουβαλάς
Να αγαπάς ......Να αγαπάς........

07 / 05 / 2014
(Vg Gv)

Σε Φίλο

 

Δεν είν' το φιλαράκι μου....απού με αγκαλιάζει.....
Μόνο Συντέκνου η ψυχή....που πάντα αλήθεια στάζει....
Ντρέτη την έχει την καρδιά.....Ξανοίγει σε στα μάτια....
Κι όντες του πείς τη πεθυμιά.....κτίζει σου σκαλοπάτια...
Να ανεβείς ψηλά βουνά.....Παρέα με τ' αγρίμια........
Ν' αρχίσουν της χαράς χοροί....με εύμορφα ταλίμια....

5/5/2014 ( Vg Gv )

ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΘΑΛΠΟΣ

Ζούμε στις εποχές των κρότων και καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ηχορυπαντικών φιλιππικών που υπόσχονται τα πάντα στους πάντες...Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου.... στους κατακλυσμούς των εύηχων προγραμμάτων και της αιφνίδιας κατακλυσμιαίας αγάπης για το κοινωνικό σύνολο... ας κρατήσουμε στα βάθη μας αλώβητο εκείνο το αθώο παιδί...... που αρειμανίως προσπαθούν να κηλιδώσουν... άνευ αιδούς... στη προσπάθειά τους να καλύψουν τα άθλια κενά της ματαιοδοξίας τους...

ΑΓΚΑΛΙΑΣ ΘΑΛΠΟΣ

Γυαλί και ράγισε ο καιρός
χαρές οξειδωμένες
μετρά συντρίμμια ο βυθός
οι μέρες δικασμένες
Γέλιο δεν έχεις να φοράς
οι μνήμες σε σουβλίζουν
μήτε αγάπη καρτεράς
οι θλίψεις σε στολίζουν
Σπίτι θαμμένο στη σιωπή
το ρόπτρο δε σαλεύει
η μοναξιά σου αδερφή
στους ώμους σε χαϊδεύει
Xτύπους γρικάς αγνής καρδιάς
ολολυγμοί φαντάζουν
μαύρα λιθάρια ερημιάς
οι ώρες σου σφαδάζουν
Λέξεις δεν έχεις που να πείς
βουβό ερημοκλήσι
με άρωμα μεθάς ευχής
τ' όνειρο μη ραγίσει
Μες τα θρο'ί'σματα πετάς
στους φλοίσβους αρμενίζεις
θάλπος γυρεύεις αγκαλιάς
παιδί και σεργιανίζεις
Μα σαν το δάκρυ αργοκυλά
ο πόνος ξεδιψάει
κεντάει στη ψυχή φτερά
τα τραύματα φιλάει
03 / 05 / 2014
( Vg Gv )
 

ΜΑΗΣ ΛΕΥΤΕΡΩΤΗΣ

Έφθασε η ώρα που θα αποτινάξουμε από τη ράχη μας το μαχαίρι της προδοσίας... Εκείνο που ύπουλα μας έμπηξαν ξένα αρπαχτικά και ντόπιοι οσφυοκάμπτες...Εγκάρδιες ευχές για Μάη περήφανο λυτρωτικό...

Τούτη η πατρίδα δε λυγά...Χάρος δε τη τρομάζει
μπροστάρισσα στη λευτεριά...ζυγό αποτινάζει
     ( Vg Gv )

ΜΑΗΣ ΛΕΥΤΕΡΩΤΗΣ

Επάλληλες διαδρομές
ο ρούς της Ιστορίας
φονιάδες πλέκουνε θηλιές
σύμβολα υστερίας
Στέκουν αντίκρυ οι λαοί
κόντρα στην αδικία
αντάρα δίκιου οιμωγεί
λεβέντες σε θυσία
Το μαρτυράνε αίματα
στ' ανθίσματα του Μάη
ραγισματιές στα βλέμματα
κάτι βαθιά πονάει
Σεφέρια τρίζουν μακρινά
Σικάγο και Καστίλλη
στου Παρισιού τη καταχνιά
κορμιά πέφτουν το δείλι
Δακρύζει η Καισαριανή
λήθη δεν την αγγίζει
άλικο αίμα μες τη Γή
τη λευτεριά ποτίζει
Τώρα η Ελλάδα μαρτυρά
ναυάγιο σε ξέρα
σκούζει στη πλάτη η μαχαιριά
τα στήθη σχίζει σφαίρα
Φθηνά τη ξεπουλήσανε
μιάσματα κηφήνες
στα μνήματα τη ρίξανε
ντροπών ηχούν Σειρήνες
Μα Ήλιου φθάνει Χαραυγή
Μαγιάτικο χαμπέρι
θα γκρεμιστεί η φυλακή
με της ψυχής τ' αγέρι
Γιατί το λένε οι γραφές
ζυγό δεν υπομένει
ρίζες ατσάλινες γερές
για λευτεριά πεθαίνει
01 / 05 / 2014
( Vg Gv )

ΙΜΑΤΙΑ ΦΑΙΔΡΑ

Είναι κοινός τόπος πως το ψευδεπίγραφο και η δηθενιά έχουν λάβει τεράστιες διαστάσεις στον κοινωνικό μας ιστό...Το οξύμωρο δε είναι ότι οι αρχιερείς του ψεύδους...αυτές οι γλοιώδεις οντότητες ...προσπαθούν με εμμονικές διαθέσεις ...να μας πείσουν περί της παρθενογέννησής τους... κομίζοντας προσωπεία σαγηνευτικά και ποιητικές νότες που αν μη τι άλλο γητεύουν τραυματισμένες ψυχές...Τόσο άθλιοι...Τόσο λίγοι....
Φυλακισμένοι στις ...ανόσιες ροπές των μολυσμένων ψυχορευμάτων τους....
βολοδέρνουν εν είδει άδικης κατάρας στις γειτονιές τούτου του κόσμου...
λησμονόντας το αδυσώπητο επερχόμενο τέλος τους...Ουδέν άλλο αξίζουν παρά του ανυπόκριτου οίκτου μας... συνυφασμένου με τα αισθήματα αηδίας μας....

ΙΜΑΤΙΑ ΦΑΙΔΡΑ

Γι' αγώνες δίκιου μη μιλάς
ιδέες και θυσίες
κύμβαλα όσα τσαμπουνάς
λίβελοι λοιδορίες
Ιμάτια φαιδρά φοράς
στολίζεις όσα τρίζουν
κάμες οι σκέψεις που κεντάς
σ' ερέβη αρμενίζουν
Ποίησης φέρνεις αφορμές
συγκίνησης καμπάνες
λαλιές εκβάλλεις δολερές
του νού σου σπέρνεις πλάνες
Λέξεις σαθρές σακάτισσες
ατάκτως ερριμμένες
το ψέμα μόνο κράτησες
οι μέρες σου ληγμένες
Πυροτεχνήματα σκορπάς
να εντυπωσιάζεις
δεν έχεις σήμαντρα καρδιάς
άδειες αγάπες στάζεις
Σαν λυσσασμένος αλυχτάς
στα ξέφωτα γρυλίζεις
μάσκες φοράς και καρτεράς
πύργους σε άμμο χτίζεις
Μα εκεί στα βάθη σου ανθεί
περίοπτη σαβούρα
αξιολύπητη μορφή
θλιβή καρικατούρα
Κι αυτό το άμοιρο παιδί
που ζεί στη φυλακή σου
δε βρήκε στάλα θαλπωρή
τό 'πνιξε η ροπή σου
Έτσι πλανιόσουν στη ζωή
πίστεψες θα 'σαι αιώνιος
κάλπικη κίβδηλη μορφή
άρρωστα καταχθόνιος
Μόνο ένα Θάνατο χρωστάς
κοίτα να τον τιμήσεις
σύγκορμος όλος θα ριγάς
όταν θ' αποδημήσεις

28 / 04 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟΘΥΜΙΑ

Ποιά άραγε ψυχή υπάρχει δίχως τραύματα...Αυτά χαρτογραφούν την έσω μας πατριδογνωσία...Σε αυτά ανήκουμε...Με αυτά πορευόμαστε...Το μόνο που μας ζητάνε είναι να τα ξεδιψάμε στις ερημιές τους με τα αγνά νάματα των συναισθημάτων μας και να τα σκεπάζουμε με χράμια θετικής ενέργειας τις παγωμένες νύχτες του Χειμώνα.......Εκείνες τις ώρες που έξω φυσούν οι ψυχροί άνεμοι της εγκατάλειψης και της οδυνηρής αρνησιάς...

ΤΕΛΟΥΣ ΑΠΟΘΥΜΙΑ

Χάθηκες πάλι στου μυαλού
εκεί στις ράγες του καημού
σ' άνορα καλντερίμια
βαλτώνεις σε συντρίμμια
Τόπος να γύρεις πουθενά
σύθαμπο απλώνει σαν γροθιά
η μοναξιά ανάβει
ό,τι αγγίζει θάβει
Λιθάρια μνήμες κουβαλάς
ρούχο τη γύμνια σου φοράς
του χθες σεφέρια τρίζουν
χειμώνες σε μαστίζουν
Σαν ξεπροβάλλει χαραυγή
κάθε ανάσα πυρπολεί
κατάδικος σ' αγχόνη
το όνειρο παγώνει
Άδειοι οι δρόμοι της καρδιάς
δέντρο σ' αντάρα πυρκαγιάς
αλλόκοτος φαντάζεις
με τις σιωπές κραυγάζεις
Μαρμαρωμένες οι στιγμές
δάση που κρύβανε σκιές
το σ' αγαπώ αλάνι
στης ζήσης το χαρμάνι
Όλα τα έσβησε ο καιρός
καδένα ο αναστεναγμός
σύννεφα και σκορπίσαν
τα 'σώψυχα λυγίσαν
Τώρα ένα πέταγμα ζητάς
μαγνάδια λησμονιάς κεντάς
σπαράζει η αποθυμιά σου
στ' άστρα η λευτεριά σου

26 / 04 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΙΛΙΑΣ ΝΑΜΑ

23 τ' Απρίλη χθές τ' Άη-Γιώργη....Μέρα της ονομαστικής μου εορτής....Ένας ωκεανός αγάπης πλημμύρισε το σπιτικό μου....Τηλέφωνα που χτυπούσαν αδιάλειπτα....απίστευτος αριθμός εσωτερικών μηνυμάτων....και πάμπολλα διαδικτυακά σχόλια σε διάφορες αναρτήσεις...κατέκλυσαν ευφρόσυνα την κάθε σπιθαμή της ψυχής μου... Μεγάλοι..νέοι ...και μικροί....... Μανάδες...Πατεράδες...Γιο...ί και οι θυγατέρες τους....Μαθητάδες παλαιότεροι και σημερινοί...Όλοι εδώ μπροστά μου με μιά τεράστια ορθάνοιχτη αγκαλιά ...να μου εύχονται...να με φιλάνε...να με απογειώνουν...Τόση αγαλλίαση...Τόση μακαριότητα..
Τέτοια ψυχής ευωχία πως άραγε μπορεί να την περιγράψει κανείς....Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που όσοι κι αν προσπάθησαν να το αποτυπώσουν στο χαρτί...πάλι λειψό το άφησαν....Απλά βιώνεται στην εσωχώρα μας...Κάτι σαν φλοίσβος κύματος σε διαμαντοστόλιστα ακρογιάλα....Σαν θρόϊσμα φύλλων στης ζωής μας το δέντρο...
Ταξίδι σε λειμώνες ευωδιαστούς άρρητου κάλλους...
Ταπεινά κι αμήχανα στέκω μπροστά σας....Τώρα μιλάει η θωριά μου και λέει τραγούδια άλλα...Και οι νότες τους... δάκρυα αγαλλίασης διαμαντοστόλιστα...
Τα σώψυχά μου δονούνται ... Η καρδιά μου πάλλεται....Δεν είναι λόγια να περιγράψουν το κατακλυσμιαίο ρίγος που ντύνει την ολότητά μου....
Φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι...από της ψυχής μου τον μυχό σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλους μα και έναν-έναν ξεχωριστά για ό,τι ανεκτίμητο μου προσφέρατε.....
και πιστέψτε με...πολύ πιό όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι μας καταφέρναμε να αντιληφθούμε την αξεπέραστη δύναμη της αγάπης μας....Υποσχόμενος πως θα απαντήσω σε όλα τα εσωτερικά μηνύματα ....σας χαιρετώ με ένα αμόλυντο φιλί ...αφιερώνοντας σε καθένα σας το παρακάτω φτωχικό μου ψυχαπόσταγμα....

ΦΙΛΙΑΣ ΝΑΜΑ

Κύματα φθάσαν οι ευχές
γλυκολαλιές από καρδιές
λόγια διανθισμένα
νάματα μυρωμένα
Μ' αγκάλιασαν με παίνεψαν
δάκρυα χαράς προξένεψαν
ταφτάνια μεταξένια
θωπεύματα μελένια
Λουλούδι άχραντο η φιλιά
στα δύσκολα παρηγοριά
πεντάμορφο στολίδι
της ζήσης δαχτυλίδι
Σαν του αετού φορά φτερά
του λιονταριού γερή καρδιά
περίσσεια έχει χάρη
ευωδιαστό βλαστάρι
Ήλιος που στέκει λαμπερός
καρδιάς σκορπά άχραντο φώς
στο κάθε πόνο πλάϊ
σ' αγγίζει σαν μιλάει
Λέξεις ποιές νά 'βρω να κεντώ
ρίμες να πλάθω μ' αγιασμό
κέρασμα να προβάλλω
τα 'σώψυχα να βγάλω
Μόνο η θωριά τώρα μιλά
ραγίζει μέσα μου η λαλιά
όσο υπάρχουν φίλοι
γελώ σ' αυγή και δείλι

24 / 04 / 2014
( Vg Gv )