Απ΄ τα μπαλκόνια μου
αλαργινά θωρώντας
μαύρος καπνός σαν μάμπα
ορίζοντες λογχίζει
λες και μηνύματα είναι
Σαμάνων εν εκστάσει
τοπίο αδιάσειστα θολό
δεν είναι οι συνθήκες του καιρού
το κρύσταλλο στα μάτια ο ένοχος
που 'γινε νερό
σαν μνήμες το ζεστάναν
είναι το τραίνο που το λέν ζωή
και όλο ξεμακραίνει
ήχοι συρμού σαν βρυχηθμοί
βαρύ φορτίο έλκει
οι χαρές εκεί και οι λυγμοί μαζί
παρέκει οι δισταγμοί κι οι στεναγμοί
αντάμα με τις δράσεις
και όλο αλαργεύει σε στράτες ομιχλώδεις
σαν μαύρη τρύπα αφειδώς ρουφά
γνώση αγνωσιά κι αυτογνωσία
σε Γαλαξιακό απρόσιτο τοπίο
Τα ίχνη μας αδύναμα στη πρώτη μπόρα θύματα
και το χαμόγελο καρπός σε δέντρο απολιθωμένου δάσους
( Vg Gv )
