Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Το σημερινό φτωχικό μου σαφώς είναι αφιερωμένο στα άπλερα κορμάκια ψυχών αθώων τα οποία θάβονται ακούραστα από τα χέρια ενός άνευ τέλους τραγικού πολέμου...


 '' Όσο ο άνθρωπος θα κομπάζει
από την έδρα του κριτή
δίχως προηγούμενα να έχει εξαγνισθεί
στο ποτάμι της αυτογνωσίας του
τόσο η υποκρισία θα θριαμβεύει
κόντρα στις παροπλισμένες αλήθειες''
(Vg Gv )

Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Μέρες πικρές καθημαγμένες
στης ζήσης το πολύβουο περβόλι
ταμπούρλα ηχούν σπαραχτικά
σε κάθε αμφιλύκης φέξη
μνήμες ρουμάνι αδιάβατο
με κλώνους τσακισμένους
η θλίψη πάνσπερμη γοά
θωριές βαλαντωμένες
πουλιά οι χαρές αλάργεψαν
ακριβοθώρητες σ' ανέμων αγκαλιές
δεν ξαποστάζουν σε συντρίμμια
μήτε σε βόμβες βρυχηθμών
που αλύπητα θερίζουν
Σιγούν τα τερετίσματα
σ' ερπυστριών τους κρότους
ο τρόμος σκίζει Ουρανούς
τα άστρα δεν αρνεύουν
απαρασάλευτη πιο 'κει
μοιρολογά η Σελήνη
ασβόλη γύρω πνιγηρή
μαντάτα σέρνει πόνου

Ψυχρό θεριό ο άνθρωπος
ρούχο του η βδελυγμία
Θανάτου εντολέας σαδιστής
λάμπει στο έρεβός του
σμάρια οι ρύποι μέσα του
το μίσος να ξερνάνε
στο όνομα σαθρού Θεού
πόλεμος τ' όνομά του
στέκει αμετανόητος
καγχάζει δίχως οίκτο
σαν κόμπρα γιγαντώνεται
θρήνους να σπείρει χίλιους

Και στα χαλάσματα άλαλες ψυχές παιδιών αθώων
να μαρτυρούν πασίδηλα πολιτισμού τις φρίκες
δίχως υφάδι θαλπωρής μήτε μιας καραμέλας γλύκα

28 / 07 / 2014
( Vg Gv )

ΜΥΘΟΣ ΧΑΛΙΜΑΣ

Το σημερινό φτωχικό μου αφιερώνεται σε χαμαιλεόντων πρακτικές, αγγίζουσες όρια
συνδρόμου, οι οποίες βάλθηκαν να αφαλατώσουν τη ζωή μας, όπως και σε συμπεριφορές στρουθοκαμήλων που εκφράζουν αδήριτα την ηθελημένη άγνοια του επερχόμενου ολέθρου..




ΜΥΘΟΣ ΧΑΛΙΜΑΣ

Ρημάζει ο κόσμος τι θαρρείς ;
τάχα αλληθωρίζεις
λες και δεν είσαι μέρος του
πως ζεις αλαργινά του
μάσκα φαιδρή φοράς και πας
σε δέρνει το ταμάχι
σφυρηλατείς κατεργαριές
δόλου τροχίζεις γλώσσα

Σαν σαλτιμπάγκος θορυβείς
περίοπτος κρετίνος
αδολεσχίας δόρατα
τυφλά εξακοντίζεις
αρμέγεις ψεύδους το μαστό
κλούβια η αφεντιά σου
μα σαν κουρνιάζεις τις νυχτιές
σε βάραθρα πλανιέσαι

Ναυαγισμένος σέρνεσαι
στα βράχια των ντροπών σου
όλβιος στα συντρίμμια σου
κρουνός καχυποψίας
χίλια υφαίνεις πρόσωπα
παραλλαγών τερτίπια
χέλι γλοιώδες που γλιστρά
σουπιά μελανηφόρος

Κάθε σου σκέψη ρυπαρή
υποκρισίας ήλος
δίνες στο νου σου οιμωγές
σε αγκυλώσεις ρέπεις
πομπώδη λόγια σεργιανάς
μα αιδήμονας προβάλλεις
τρίζουν στα βάθη σου συρμοί
κοχλάζουν οι πομπές σου

Ίχνος δεν έχεις τσαγανό
κάλπικος αχυρένιος
σε ξέφωτα ολοφυρμός
στα σκότη μπαγαπόντης
δραπέτης απ' τις συμφορές
παρών σε παρελάσεις
να προσποιείσαι σθεναρά
πολέμαρχο του δίκιου

Πιστεύεις πως εξαπατάς το χρόνο που σπαθίζει
πελώριε μύθε Χαλιμάς το πέπλο σου ραγίζει
δεν την ορίζεις τη ζωή αλλοπαρμένο σκιάχτρο
φαρέτρα είσαι ορφανή σε αργιλώδες κάστρο
σάρκας ασκός δίχως ψυχή το νοσηρό εγώ σου
ρεκάζει και παραληρεί ο φαύλος εαυτός σου
Τι θες λοιπόν και αλυχτάς ; Δεν εντυπωσιάζεις.

23 / 07 /2014
( Vg Gv )

 

ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ

Κοινός τόπος είναι πως η ζωή μας ακροβατεί στου ξυραφιού την κόψη. Στόχοι είμαστε γυμνοί στου χρόνου τις επιδρομές. Λεηλατούνται οι στιγμές μας από ροές έκδηλα απρόβλεπτες. Μόνος μας πλούτος η λεύτερη ψυχή μας κόντρα στης σάρκας τις πτωχεύσεις..
Ας την διαφυλάξουμε αμόλυντη και άσπιλη από ασπαλάκων διατρήσεις.

ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ

Τραχύς προβάλλει εκπορθητής
σαν πειρατής ο χρόνος
Εγκέλαδος συντριπτικός
απρόσμενα ξεσπάει
ηγέτης πεντασφράγιστων
σιωπών δρεπανηφόρων
λόγχη που πυρακτώνεται
βίαιος ολετήρας

Άκαρδος στυγερός ληστής
φουριόζος Βοναπάρτης
σαν ξωτικό στη καταχνιά
ιστούς θανάτου υφαίνει
δεινός προφήτης του κακού
προάγγελος του τρόμου
να μαρτυρά αλάθητα
πικρόχολα χαμπέρια
σινιάλα μαύρων οιωνών
διάβρωσης μαντάτα

Στο καραβάνι της ζωής αδόκητα θερίζει
φλόγες ξερνά σαν δράκοντας ρολόγια θρυμματίζει
ακροβολεί στην εκδρομή αθόρυβα ελλοχεύει
σε συμπληγάδες άγνωρες πιρόγες σακατεύει

Όνειρα δεν στεριώνουνε
στης χαραυγής τη φέξη
οι εποχές σαν σκηνικά
σε θεάτρο του τρόμου
στο παραβάν σενάρια
αλλόκοτα χορεύουν
ό,τι γεννιέται καρτερά
σήμαντρα να ριγήσουν

Χρησμοί εδώ δεν ωφελούν
μήτε σοφίας ρήσεις
έκπληκτο στέκει σιωπηλό
το άντρο της Πυθίας
ξεφτίσαν οι περγαμηνές
κρήνες δεν κελαρούνε
οι δάφνες κείτονται νεκρές
κλωνάρια δεν καρπίζουν

Περνούν χαρές μα δε γυρνούν οι πίκρες βασιλεύουν
της μνήμης τ' αναφιλητά σε μνήματα χορεύουν
τα λόγια οξειδώνονται σκεβρώνουν στα σεφέρια
σαν λήροι ποιητών θρηνούν σ' αδέσποτα τεφτέρια

Τάχα ποιό χέρι κυβερνά
ποιά δυναμη μας σέρνει
και γίνεται άθυρμα η ζωή
σ΄ακανθοφόρα τέλια
ποιές μοίρες μας κορφολογούν
ποιά ξωτικά μας γδέρνουν
κι αρμέγουν λάφυρα λυγμούς
δίχως μιάς στάλας νεύμα

Πως να μερώσουν οι κραυγές
καημοί πως να κοπάσουν
τα ρήγματα που τρίζουνε
ποιά χάδια θα γητεύσουν
τ' αηδόνια που μαρμάρωσαν
ποιός θα τα ξεφοβίσει
να πουν τραγούδια εύμορφα
δάκρυα να στερεύσουν

Τραύματα δίχως μετρημό ράγες ρημαδιασμένες
οι μέρες σφαίρες στο ντορό κλεψύδρες αδειασμένες
κοχλάζει η σάρκα στη φθορά αίρονται οι ψευδαισθήσεις
τέλους αστράφτει μαχαιριά θρηνούν οι αναμνήσεις

Μα η ψυχή έχει φτερά λεύτερη θ' αρμενίζει.

18 / 07 / 2014
( Vg Gv )

 

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Επειδή η ζωή μας δεν είναι μόνο ειδυλλιακές Πανσέληνοι που ταξιδεύουν τα συναισθήματά μας σε τόπους γαλήνης και άρρητης εσωτερικής ευδαιμονίας , το σημερινό ταπεινό φτωχογραφτούλι μου το αφιερώνω σε ένδειξη ελάχιστης τιμής στα άψυχα πια κορμάκια κάπου εκεί στης Παλαιστίνης τα βάθη...Είναι βλέπετε και κάποια βλαστάρια που δεν πρόφθασαν ν' ανθίσουν στης ζωής τους κλώνους σαν χέρια φονικά τα ακρωτηριάσαν πριν ανατείλει ο Ήλιος... τους στων Οριζόντων τα βάθη...Την αγάπη μου και τα άδολα φιλιά μου...

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Σε δρόμους ανεμόδερνε
ρούγες ερημωμένες
ως την ακροτελεύτια
έσχατη χαραμάδα
Έντρομος ροβολούσε
σαν ταραγμένος αίλουρος
στ' ακρόνυχα πατώντας
πελμάτων ματωμένων
ολέθρου βόλια φονικά
μη τον κατασπαράξουν
Βρόγχος ο τρόμος στο λαιμό του
θρήνων μνημεία ορθώνονταν
μπροστά στη ραγισμένη του θωριά
η θλίψη έσκουζε παντού
πίκρες μοιρολογούσαν
κουφάρια αραδιασμένα σε σωρούς
τρόπαια καταισχύνης

Παιχνίδι με τον Χάροντα
όλη η μικρή ζωή του
σε κάθε του περπατησιά
ρίγη τον καρτερούσαν
πόνους τρυγούσε αιχμηρούς
δρεπανηφόρες ώρες
γόοι μαντάτων σαν σπαθιά
τα στήθη του τρυπούσαν
Μάνες χαροκαμένες κλαίουσες
μορφές της δυστυχίας
απόκληρες κατάδικες
σε σπαραγμό αιώνιο
ασπάζονταν σπλάχνα νεκρά
με χείλη ξεραμένα

Δέντρο δεν είχε να σταθεί
νερό να ξεδιψάσει
λίγο να γείρει το κορμί
τραύματα να μαλάξει
Μόνο νεκρούς αντάμωνε
χώματα που στενάζαν
πυρπολημένες γειτονιές
βομβαρδισμένα ρείθρα
φίλους δεν βρήκε να γελά
αλάνες ν' αρμενίζει
ρουλέτα ρώσικη η ζωή
στα χέρια των αχρείων
σάρκα ωμή σαν δόλωμα
σ' αρπαχτικών ορέξεις

Ατσάλινοι άψυχοι ασκοί
της τραγωδίας σκύλοι
τη φρίκη σπέρναν με χαρά
θρασύδειλοι πατρώνες
πολιτισμού ηγήτορες
κόμπρες παραλλαγμένες
ο φθόνος κάρπιζε σφοδρά
σ' έξαρση οι εκρήξεις
τέρμα δεν είχε ο ορυμαγδός
οι θρήνοι κελαρούσαν

Σ' άλλες γωνιές τούτης της Γής
εισαγγελείς χρισμένοι
τάχα σφοδροί βιγλάτορες
του δίκιου αφεντάδες
σαν χαμαιλέοντες στολές
φοράνε βουρκωμένες
λύπης υφαίνουν φλογερά
λογίδρια τσιτάτα
φιλιππικούς σαν τις ριπές
σκορπούν μες στους ανέμους
μα 'χουν καλά στα σπλάχνα τους
Θάνατο οργισμένο
σφυρήλατα σενάρια
σε αμόνι υποκρισίας

Ντροπής μνημείο ο άνθρωπος , στις εσχατιές της πλάσης.
Μαύρες ξερνάει συμφορές , τα βίτσια του μυρμήγκια.
Τον πόλεμο έχει Θεό ,θυσίες του προσφέρει.
Μ' αίμα αθώων βλασταριών τη δίψα του σκεπάζει ,
θηριωδίες γεύεται στα καπηλειά του μίσους.

13 / 07 / 2014
( Vg Gv )
 

ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΡΟΤΟΙ

Ας διαφυλάξουμε στα βάθη μας αλώβητο εκείνο το παιδί που έμαθε μόνο να γελά και να ονειρεύεται, πέρα και μακριά από τους ρύπους της εποχής μας και τα στρεσογόνα μαρτύρια στα οποία κάποιοι βάλθηκαν να το υποβάλλουν...
Χρέος μας αδιαπραγμάτευτο είναι η διατήρηση τ...ης αθωότητας και της αγνότητάς του..Ας στραταρίσουμε μαζί του στους δρόμους που μας δείχνει.

ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΡΟΤΟΙ

Βιαστικά δραπέτευε
σαν χέλι ξεγλιστρούσε
από της μνήμης του
τ' ακανθοφόρα πλέγματα
βαδίζοντας ασθμαίνοντας
για μια κρυμμένη χαμοκέλα
στο δασοτόπι των ονείρων του

Τρύπωνε
με μιάς στο μικρό κι απέριττο
παιδικό του καταφύγι
και με τις ώρες χαριεντιζόταν
κουβεντιάζοντάς τους αδιάλειπτα
Σκιαζόταν
μη τύχει και φτερουγίσουν άπραγες
μην δραπετεύσουν
χωρίς να τις αρμέξει
δίχως ν' αχνοκεντήσουν
ίχνη ανάγλυφα χαράς
στ' απομεινάρια της καρδιάς του

Σ' ολόπλουμα βυθιζόταν χρώματα
η λευκή του ψυχούλα
ζωγραφίζοντας γεφύρια τοξωτά
και κήπους μυστικούς
παραδεισένιους
μ' άλαλα άνθη λικνιστά
ακροπατώντας ανάλαφρα
από τρόμο
μη και τον παγίδευαν
οι έρπουσες σκιές
που καιροφυλαχτούσαν
σε λόχμες
τις σύγκορμες ανασαιμιές του
να μαράνουν

Καρτέρι έστηνε πιό δίπλα
η πλανεύτρα γριά Μόρα
κρεμασμένη αθώρητα
στων παραθύρων τις γρίλιες
ποθώντας με μανία
να τον αλυσοδέσει
άγαλμα να τον κάνει
κυπαρίσσι ασάλευτο
νεκροταφείου

Ύστερα
αγκάλιαζε μειλίχια
τα παιχνιδάκια του
και με περίσσεια χάρη
καθώς τα χτένιζε
στάλαζε επάνω τους
ηδύφθογγα νανουρίσματα
λες κι ήταν γάργαρα πηγών νερά
σαν κρίνα διάφανα
που ευμορφιά λαλούσαν

Τι παράξενο Θεέ μου ;
Πως είχε μάθει τόσο νωρίς
να σιγοψιθυρίζει
μακρόσυρτα μοιρολόγια ;
Μέχρι και το φεγγάρι ράγιζε
κρατώντας στα χέρια του σφιχτά
δυο σύννεφα μαγνάδια
πέπλα αραχνοΰφαντα
δεν άντεχε βλέπεις κι αυτό
που έντρομο θωρούσε
τη τόση θλίψης χαρμονή

Μετά τα πότιζε αθόρυβα
φιλιά μελένια χνουδωτά
σαν χάδι ανέμου
απ' των χειλιών το φιλιατρό
που 'χαν του Ήλιου θαλπωρή
λες κι ήταν οι αχτίνες του
στης χαραυγής το άτι

Τα φάσκιωνε στοργικά
με της αγάπης του το υφάδι
μη κρυώνουν
και ραίνοντας
ευχή κρουσσάτη
με δάκρυα λυτρωτικά μυρωμένη
αποχωρούσε αέρινος
χαράζοντας
την ίδια πάντα υπόσχεση
τρεμάμενα γραμμένη
με ρίγη πάνσπερμα
σ' ένα κατάλευκο χαρτάκι
φυλαχτό καρφιτσωμένο
δίπλα στο προσκεφάλι τους
να το 'βρουν το ξημέρωμα

''Υπομονή στολίδια μου
στο έμπα της ερχόμενης νυχτιάς
θ' ανταμώσουμε πάλι
σεργιάνι να σας πάω στ' άστρα''

Φεύγοντας
με καρδιά σφιγμένη
φορούσε κατάσαρκα
συντρίμμια των ονείρων του
αρματωμένος
την ομορφιά που βύζαξε
κι όλο αρμένιζε
στης καταχνιάς τα ουρλιαχτά.

Ήταν που έξω από εκείνο το απόμερο δώμα, φυσούσε σπαραχτικά η απουσία
και λάβωνε ψυχή και νου σαν οργισμένος Προκρούστης.

04 / 07 / 2014
( Vg Gv )

 

ΘΥΜΗΣΕΣ

Το σημερινό φτωχικό ποιηματάκι μου είναι αφιερωμένο στον σεμνό και ανεκτίμητο
δάσκαλο και ποιητή Vasilis Siouzoulis για την απλόχερη φιλοξενία που μου προσέφερ...ε στη Λάρισα... Με σεβασμό και άπειρη εκτίμηση..

ΘΥΜΗΣΕΣ

Ξέρεις
πονάει η σιωπή
στα ξέφωτα του δρόμου

Λέξεις
αθόρυβες λειψές
στα κάτεργα σφαδάζουν

Ανάσες
βόμβοι πνιγηροί
ακανθοφόρα τέλια

Μνήμες
λιθάρια ασήκωτα
θλίψης μαντατοφόροι

Θωριές
σαν λίμνες σκυθρωπές
αλάργο αρμενίζουν

Λυγμοί
κρυμμένοι σε στοές
οι αγκαλιές απούσες

Ευδαιμονία
δεν σκιρτά
στης προσμονής τα ρείθρα

Χαμόγελα
ρακένδυτα
σε περασιές της λήθης

Χαρές
κουφάρια σε ακτές
γυμνά ερημοκλήσια

Παράπονα
λυσίπονα
μοιρολογιών καμπάνες

Αγάπες
χάδια δανεικά
γητεύτρες κάθε άλγους

Σκιές
ριπές αλκοολικές
διάσελα ταραχίζουν

Φιλιά
ριγμένα σ' όνειρα
χείλη αποξηραμένα

Μετρώ
συντρίμμια και ριγώ
αθροίσματα οδύνης

Μα ξάφνου η ψυχή θροά κορμοστασιά σπαθάτη
το ρούχο βγάζει που φορά κελί θαρρώ το λέγαν
και ροβολάει σ' εύμορφα λιθόστρωτα σοκάκια
Απόκαμε πιά να πονά

01 / 07 / 2014
( Vg Gv )