Κοινός τόπος είναι πως η ζωή μας ακροβατεί στου ξυραφιού την κόψη. Στόχοι είμαστε γυμνοί στου χρόνου τις επιδρομές. Λεηλατούνται οι στιγμές μας από ροές έκδηλα απρόβλεπτες. Μόνος μας πλούτος η λεύτερη ψυχή μας κόντρα στης σάρκας τις πτωχεύσεις..
Ας την διαφυλάξουμε αμόλυντη και άσπιλη από ασπαλάκων διατρήσεις.
ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ
Τραχύς προβάλλει εκπορθητής
σαν πειρατής ο χρόνος
Εγκέλαδος συντριπτικός
απρόσμενα ξεσπάει
ηγέτης πεντασφράγιστων
σιωπών δρεπανηφόρων
λόγχη που πυρακτώνεται
βίαιος ολετήρας
Άκαρδος στυγερός ληστής
φουριόζος Βοναπάρτης
σαν ξωτικό στη καταχνιά
ιστούς θανάτου υφαίνει
δεινός προφήτης του κακού
προάγγελος του τρόμου
να μαρτυρά αλάθητα
πικρόχολα χαμπέρια
σινιάλα μαύρων οιωνών
διάβρωσης μαντάτα
Στο καραβάνι της ζωής αδόκητα θερίζει
φλόγες ξερνά σαν δράκοντας ρολόγια θρυμματίζει
ακροβολεί στην εκδρομή αθόρυβα ελλοχεύει
σε συμπληγάδες άγνωρες πιρόγες σακατεύει
Όνειρα δεν στεριώνουνε
στης χαραυγής τη φέξη
οι εποχές σαν σκηνικά
σε θεάτρο του τρόμου
στο παραβάν σενάρια
αλλόκοτα χορεύουν
ό,τι γεννιέται καρτερά
σήμαντρα να ριγήσουν
Χρησμοί εδώ δεν ωφελούν
μήτε σοφίας ρήσεις
έκπληκτο στέκει σιωπηλό
το άντρο της Πυθίας
ξεφτίσαν οι περγαμηνές
κρήνες δεν κελαρούνε
οι δάφνες κείτονται νεκρές
κλωνάρια δεν καρπίζουν
Περνούν χαρές μα δε γυρνούν οι πίκρες βασιλεύουν
της μνήμης τ' αναφιλητά σε μνήματα χορεύουν
τα λόγια οξειδώνονται σκεβρώνουν στα σεφέρια
σαν λήροι ποιητών θρηνούν σ' αδέσποτα τεφτέρια
Τάχα ποιό χέρι κυβερνά
ποιά δυναμη μας σέρνει
και γίνεται άθυρμα η ζωή
σ΄ακανθοφόρα τέλια
ποιές μοίρες μας κορφολογούν
ποιά ξωτικά μας γδέρνουν
κι αρμέγουν λάφυρα λυγμούς
δίχως μιάς στάλας νεύμα
Πως να μερώσουν οι κραυγές
καημοί πως να κοπάσουν
τα ρήγματα που τρίζουνε
ποιά χάδια θα γητεύσουν
τ' αηδόνια που μαρμάρωσαν
ποιός θα τα ξεφοβίσει
να πουν τραγούδια εύμορφα
δάκρυα να στερεύσουν
Τραύματα δίχως μετρημό ράγες ρημαδιασμένες
οι μέρες σφαίρες στο ντορό κλεψύδρες αδειασμένες
κοχλάζει η σάρκα στη φθορά αίρονται οι ψευδαισθήσεις
τέλους αστράφτει μαχαιριά θρηνούν οι αναμνήσεις
Μα η ψυχή έχει φτερά λεύτερη θ' αρμενίζει.
18 / 07 / 2014
( Vg Gv )
Ας την διαφυλάξουμε αμόλυντη και άσπιλη από ασπαλάκων διατρήσεις.
ΧΡΟΝΟΣ ΦΟΝΙΑΣ ΤΥΦΛΟΣ
Τραχύς προβάλλει εκπορθητής
σαν πειρατής ο χρόνος
Εγκέλαδος συντριπτικός
απρόσμενα ξεσπάει
ηγέτης πεντασφράγιστων
σιωπών δρεπανηφόρων
λόγχη που πυρακτώνεται
βίαιος ολετήρας
Άκαρδος στυγερός ληστής
φουριόζος Βοναπάρτης
σαν ξωτικό στη καταχνιά
ιστούς θανάτου υφαίνει
δεινός προφήτης του κακού
προάγγελος του τρόμου
να μαρτυρά αλάθητα
πικρόχολα χαμπέρια
σινιάλα μαύρων οιωνών
διάβρωσης μαντάτα
Στο καραβάνι της ζωής αδόκητα θερίζει
φλόγες ξερνά σαν δράκοντας ρολόγια θρυμματίζει
ακροβολεί στην εκδρομή αθόρυβα ελλοχεύει
σε συμπληγάδες άγνωρες πιρόγες σακατεύει
Όνειρα δεν στεριώνουνε
στης χαραυγής τη φέξη
οι εποχές σαν σκηνικά
σε θεάτρο του τρόμου
στο παραβάν σενάρια
αλλόκοτα χορεύουν
ό,τι γεννιέται καρτερά
σήμαντρα να ριγήσουν
Χρησμοί εδώ δεν ωφελούν
μήτε σοφίας ρήσεις
έκπληκτο στέκει σιωπηλό
το άντρο της Πυθίας
ξεφτίσαν οι περγαμηνές
κρήνες δεν κελαρούνε
οι δάφνες κείτονται νεκρές
κλωνάρια δεν καρπίζουν
Περνούν χαρές μα δε γυρνούν οι πίκρες βασιλεύουν
της μνήμης τ' αναφιλητά σε μνήματα χορεύουν
τα λόγια οξειδώνονται σκεβρώνουν στα σεφέρια
σαν λήροι ποιητών θρηνούν σ' αδέσποτα τεφτέρια
Τάχα ποιό χέρι κυβερνά
ποιά δυναμη μας σέρνει
και γίνεται άθυρμα η ζωή
σ΄ακανθοφόρα τέλια
ποιές μοίρες μας κορφολογούν
ποιά ξωτικά μας γδέρνουν
κι αρμέγουν λάφυρα λυγμούς
δίχως μιάς στάλας νεύμα
Πως να μερώσουν οι κραυγές
καημοί πως να κοπάσουν
τα ρήγματα που τρίζουνε
ποιά χάδια θα γητεύσουν
τ' αηδόνια που μαρμάρωσαν
ποιός θα τα ξεφοβίσει
να πουν τραγούδια εύμορφα
δάκρυα να στερεύσουν
Τραύματα δίχως μετρημό ράγες ρημαδιασμένες
οι μέρες σφαίρες στο ντορό κλεψύδρες αδειασμένες
κοχλάζει η σάρκα στη φθορά αίρονται οι ψευδαισθήσεις
τέλους αστράφτει μαχαιριά θρηνούν οι αναμνήσεις
Μα η ψυχή έχει φτερά λεύτερη θ' αρμενίζει.
18 / 07 / 2014
( Vg Gv )
