ΕΚΣΤΑΣΗΣ ΔΙΝΗ

Πάει καιρός πιά που σύσσωμη η πατρίδα μας στενάζει κάτω από την μπότα μιάς κυβέρνησης αναλγησίας. Μιάς εξουσίας η οποία άνευ αιδούς επαίρεται πως θα μας διασώσει από εκείνα τα δεινά... τα οποία η ίδια με περίσσειο μεράκι φιλοτέχνησε....
Μία όμως από τις πτυχές που διέπει τη ζωή μας είναι και η λειτουργία του Έρωτα....Ας αρματωθούμε λοιπόν τα πύρινα ρίγη του κ...αι ας σηκώσουμε τα λάβαρα της επανάστασης .... κόντρα στα φαυλεπίφαυλα μιάσματα που αφαλατώνουν τη ζωή μας....
Γιατί και ο Έρωτας ...Θεός είναι ενός υφέρποντος πολέμου....με ανακλάσεις στο ευρύτερο κοινωνικό μας γίγνεσθαι....

ΕΚΣΤΑΣΗΣ ΔΙΝΗ

Νύχτες ζητά ν' αναστηθεί
το διψασμένο σώμα
πληγές να γλείψει μη πονά
καρφιά ν' αποτινάξει
Χλεύες να μη το πολεμούν
άνομων κούφιοι νόμοι
μήτε φραγγέλια κριτών
στυγνά να το δικάζουν
Σ' 'Ερωτα χώρα σαν βρεθείς
τα θέλω μη πληγώσεις
στης ηδονής τα σύνορα
φλόγες θα σε τυλίγουν
Άτια οι πόθοι χλιμιντρούν
ποτάμια ανταριασμένα
λαγούμια ανοίγουν στεναγμών
λύτρωση ν' αγκαλιάσουν
Οι πεθυμιές σφοδρά ηχούν
τα Τάρταρα δονούνται
οι λάβες γίνονται σπαθιά
τείχη να εκπορθήσουν
Οι ανασαιμιές παραληρούν
τα ρίγη τρικυμίες
λάγνα ριγμένα στο χορό
σ' αφηνιασμένες πίστες
Οι λέξεις γίνονται σχοινιά
χαρές αναρριχούνται
τα ακροδάκτυλα πομποί
σε δίνης λάβρο άρμα
Πως να σιγάσουν οι σεισμοί
στης επαφής τους κρότους
αναστενάρια αγκομαχούν
εκστάσεις σ' ανασταίνουν
Ρέει ο ιδρώτας ρυθμικά
λικνίζονται οι αισθήσεις
στα χείλη οι άχνες μαρτυρούν
αρχέγονα σινιάλα
Και σαν καλμάρει ο χείμαρρος
που αργά σε κυριεύει
φλοίσβοι τα χάδια των χεριών
στις όχθες του κορμιού σου

30 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Στης ζωής μας το ταξίδι είναι κοινός τόπος... πως μόνοι ανατέλλουμε και μόνοι δύουμε....Ωστόσο στη διάρκεια αυτού του ρού....αδυσώπητα καιροφυλαχτούν οι Συμπληγάδες της αρνησιάς και της λήθης....Ας έχουμε της ψυχής μας τα μάτια ορθάνοιχτα ....Ας μη σταματήσουμε να ποτίζουμε της ανθρωπιάς μας το δέντρο... με της αγάπης το νάμα...Της μοναξιάς το δίχτυ στήνει παγίδες και πληγώνει επώδυνα....Ας αφήσουμε ...της καρδιάς τον Ήλιο να λάμψει στα ερέβη του κόσμου τούτου....Μόνο σαν μάθουμε ν' ακούμε τις σιωπές που ηχούν γύρω μας θα μπορούμε να λέμε πως κάποιο νόημα είχε το διάβα μας από τούτες τις πρόσκαιρες στράτες .... που αργά ή γρήγορα μας οδηγούν στο αναπόδραστο τέρμα μας.....

ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Οι λέξεις ντύθηκαν σιωπή
αναριγούν οι αισθήσεις
εκρήξεις κάθε χαραυγή
στο σπαραγμό της ζήσης
Όνειρα άκληρα μετρώ
κουφάρια ρημαγμένα
τραύματα ανοιχτά φιλώ
δεν έχει ο πόνος φρένα
Η λησμονιά τραύμα βαρύ
η μοναξιά καδένα
πως να σιγάσει η πληγή
στου τάφου τα σπαρμένα
Δέντρο θλιβό στην ερημιά
σε μοιρολό'ι' στίχος
μαραζωμένη η καρδιά
βαλαντωμένος ήχος
Γυμνός σε τύρβη ακροπατώ
απόκριση δε βρίσκω
δάκρυα πίνω και μεθώ
στης μέρας μου το ρίσκο
Ίσκιος δεν είναι να σταθώ
σ' έρημο που θεριεύει
πέρα σ' ορίζοντα θωρώ
θλίψη με κανακεύει
Οι ώρες τρίζουν σαν συρμοί
τρένα και αλαργεύουν
πόσο ν' αντέξει η ψυχή
όσα τη δυναστεύουν
'Κείνα που τη μαστίγωσαν
ήλους ανταριασμένους
ρωγμές που την κηλίδωσαν
κόρφους σακατεμένους
Άχραντο βάλσαμο κρατώ
λυγμών το συναξάρι
λάβρο καντήλι λαγαρό
το τέλος πρίν σαλπάρει
Να στάξω της θωριάς νερό
στης μοίρας μου το άνθος
να ξεδιψάσει το θεριό
μη σκούζει μες στο βάθος

28 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΤΙΛΒΗ

Θωριά μειλίχια..
Σαρδόνιο μειδίαμα..
Φόντο ρετρό..
Σιωπή αρίφνητη..
Οι ώρες σκούζουν..
Κονισαλέες θλίψεις..
Αδολεσχίες άφαντες..
Η ομορφιά του άφατου..
Σε κλώνους της αλήθειας..

25/3/2014 ( Vg Gv )

ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΔΑΚΡΥ

Η ζωή γύρω μας ούτε αρχίζει ..μήτε και περατώνεται μέσα στα στεγανά των δικών μας δομών....Ας σκεφτούμε έστω και λίγο... πως πάντα ...πέρα από τους δικούς μας Ορίζοντες ...υπάρχουν και ψυχές ντυμένες με της μοναξιάς τα επώδυνα ιμάτια...Κανένα χαμογελό μας δε θα πέσει στο κενό...σαν γίνει η αιτία να αν...θίσει ακόμη και γιά μιά στιγμή...ένα λησμονημένο λουλούδι....

ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΔΑΚΡΥ

Στιλπνό μασάτι η ζωή
γύρω σωρός συντρίμμια
μαρμαρωμένα όνειρα
κουφάρια οι ελπίδες
Βουβά ναυάγια νεκρά
οι απουσίες γδέρνουν
ούτε μιάς λέξης η ηχώ
στο κέλυφος του πόνου
Αθόρυβοι αλαλαγμοί
τα ρίγη γλώσσες λάβας
δε βρήκε αγάπη να ντυθεί
της μοναξιάς το βρέφος
Θλιβά κουρνιάζουν οι σιωπές
σε ραγισμένους δρόμους
φεγγάρια ολοφύρονται
σε πόθων μαρτυρίες
Οι θύμησες μοιρολογούν
ποτέ δε λείπει η λύπη
στης λησμονιάς τα σύνορα
κρέμεται η ψυχή σου
Σαν 'κείνα τα παιδόπουλα
που χάσαν τα παιχνίδια
σαν ραγισμένο σήμαντρο
σ'εωθινούς δακρύων
Λάμπουν πικρά χαμόγελα
στης αρνησιάς τις λέξεις
απολιθώματα οι χαρές
ανθοί μαραζωμένοι
Χολής ποτήρι η χαραυγή
έτσι που τη ματώσαν
με ψέματα την ντύσανε
μα δεν την ομορφύναν
Πόσο ν' αντέξει η βροχή
στα σύννεφα κρυμμένη
πως να μερώσουν δάκρυα
αν χέρια δεν τ' αγγίξουν

22 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

TIMH ΣΤΟΥΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΑΧΗΤΕΣ

Αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα της ποίησης..Μέρα λαμπρή και φωτεινή...Μέρα μνήμης και τιμής των γραφών και της προσφοράς τους στην εξέλιξη και αναρρίχηση του πολιτισμού μας σε ύψη άλλα....Διότι κακά τα ψέματα...η ποίηση υπήρξε ένας από τους ισχυρούς μοχλούς στην προσπάθεια του ανθρώπου... να προσεγγίσει και να αντιληφθεί το νόημα της ζωής.... μέσα από αλήθειας διαδρομές....
Βέβαια τα τελευταία χρόνια αυτή η γιορτή του πνεύματος ...
έχει μετατραπεί ...( ευτυχώς όχι από όλους...)....από ημέρα ποίησης ...σε ημέρα σύγχρονων ποιητευόντων....
Έχει μεταλλαχθεί σε άρμα μεταφοράς της πραμάτειας τους και σε φάρο αναζήτησης εκδοτικών οίκων... προκειμένου να προωθήσουν τη σοδειά τους...
Αλήθεια οποία θλίψη....Ωστόσο θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι ...το οποίο επιμελώς έχει αποσιωπηθεί από όλες αυτές τις ντουντούκες τούτες τις μέρες ....καθώς έντεχνα στήνουν τα πανηγυράκια τους....Η 21 του Μαρτιού είναι συγχρόνως και η παγκόσμια ημέρα κατά της εξάλειψης των φυλετικών διακρίσεων...Αυτού του αδυσώπητου ...αισχρού.. και ελεεινού συνδρόμου...
Επίσης... είναι αφιερωμένη και στα παιδιά που ''πάσχουν'' από το σύνδρομο Down....Φαντάζομαι θα είστε κι εσείς μάρτυρες της τραγικής απουσίας αυτών των ειδήσεων από τα δρώμενα της αρχικής σελίδας...
Βλέπετε οι φερέλπιδες ποιητές του διαδικτύου...δείχνουν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το πως θα αποκτήσουν διασημότητα..τίτλους και χρήματα....... παρά για το πως θα προσεγγίσουν προβλήματα τα οποία αγκυλώνουν....
Ας είναι όμως....Το σημερινό ταπεινό μου είναι αφιερωμένο σε αυτές τις ψυχούλες που μπορεί η Φύση να τους στέρησε τη δύναμη των διανοητικών τους λειτουργιών....τους το ανταπόδωσε όμως αφειδώλευτα...προικίζοντάς τες με το μεγαλείο του άχραντου και πανίσχυρου συναισθήματος της αγάπης....Διότι απλούστατα αυτό ξέρουν να κάνουν με ακέραια επάρκεια...Να ΑΓΑΠΑΝΕ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ....
Το βίντεο που ακολουθεί...μιλάει άλλωστε από μόνο του...


TIMH ΣΤΟΥΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΑΧΗΤΕΣ

Μπορεί να μ' έκανε η ζωή
της νόησης σκουπίδι
μα 'χω κρυστάλλινη ψυχή
καρδιάς το δαχτυλίδι
Με χρώματα μόνο μιλώ
με ήχους ταξιδεύω
κι αν χάλασα το σκηνικό
συγγνώμη σας γυρεύω
Δυό λόγια μόνο θα σας πώ
μη με παρεξηγάτε
σύνδρομο Down κουβαλώ
μα να με συμπαθάτε
Έτσι γεννήθηκα στη Γή
τον οίκτο δε ζητάω
ποτέ δεν έμαθα γραφή
μα ξέρω ν' αγαπάω
Τίτλους δεν έχω σαν και σας
του νού είμαι σακάτης
μ' ακούω ήχους της καρδιάς
στ' όνειρο αναβάτης
Αλλόκοτο μοιάζω στοιχειό
παραφροσύνης τέρας
κρυφά τον Ήλιο συναντώ
χάνομαι σαν αγέρας
Όπου διαβαίνω με κοιτούν
καγχάζουν με τα μάτια
έπαρσης ύφος με κερνούν
χίλια με σπάν' κομμάτια
Μα δε πειράζει δε μισώ
κακίες δεν κρατάω
μες τη ζωή θα τραγουδώ
γέλιο θα ροβολάω
Σ' Ολυμπιάδες θα με δείς
αλλόκοτες φαντάζουν
μα έχω δύναμη ψυχής
γι' αυτά που με δικάζουν
Μόνο μιά χάρη σας ζητώ
τις γνώσεις δεν κατέχω
στης ποίησης το γιορτασμό
δε γίνεται να τρέχω
Φώτα θ' ανάψουνε πολλά
τραγούδια ..απαγγελίες
χειροκροτήματα αδρά
βραβεία κι άλλες μνείες
Εκεί στη λήθη σας θα ζώ
έτσι φαιδρός που μοιάζω
πως θα μπορέσω να σταθώ
να κάνω τον βαστάζο
Σ' άλλη θα κάθομαι γωνιά
φίλους θα 'χω παρέα
πνιγμένος μέσα σ' αγκαλιά
δίχως του νού ρομφαία
Κατώτερου Θεού παιδιά
είμαστε δεν το κρύβω
μα η νόσος μας δε σας κολλά
μη ντρέπεστε..θα φύγω
Να το θυμάσθε για καλά
κάθε παιδί ανθίζει
ποιά Μάνα δε κοιλοπονά
όταν η μήτρα τρίζει
Κι αν ποίηση δε γράφω εγώ
στιχάκια δε κεντάω
μες τη θωριά δάκρυ κρατώ
για τη ζωή διψάω

20 / 03 / 2014
( Vg Gv )

 

ΟΙ ΝΕΝΕΚΟΙ

....Όλοι μας σήμερα ακούσαμε για την αναβολή συμφωνίας μεταξύ της προσκυνημένης τους κυβέρνησης και της ξενόφερτης ''τρό'ι'κα''...Είναι πλέον εξώφθαλμο πως μας θεωρούν τουλάχιστον πανηλίθιους...Πιστεύουν πως έχουμε το διανοητικό διαμέτρημα που έχει ένα ραπανάκι...μιά μπάμια...ένα μπρόκολο...άντε για να μη σας πώ και ένας Άδωνις....Είναι Ηλίου φαεινότερο πως θέλουν να ξεπεράσουν ανώδυνα τον σκόπελο των επερχόμενων εκλογών....Στο χέρι μας είνα...ι να πούμε τέρμα πιά στην εξαθλίωση και στην μιζέρια που άπλωσαν πάνω από της Ελλάδας μας του Ουρανό....Ας κωφεύσουμε στις ίντριγκες που με μαεστρία ετοιμάζουν να μας ποτίσουν...οδηγώντας το νού μας στης λήθης τα στενά....ΚΡΑΤΑΤΕ ΓΕΡΑ...ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ....

ΟΙ ΝΕΝΕΚΟΙ

Σε διαδρόμους σέρνεσαι
στο στόμα του Καιάδα
σαν το σφαχτάρι γδέρνεσαι
παντέρμη μου Ελλάδα
Γύπες με νύχια πνιγηρά
ξεσχίζουν το κορμί σου
σεφέρια φθάσαν τραγικά
σφαδάζει η ψυχή σου
Πατρώνες οίκων ανοχής
μαφιόζοι ορκισμένοι
κραδαίνουν λάβαρα ντροπής
αδρά ξεπουλημένοι
Του Εφιάλτη τιμητές
απόγονοι του Γούση
χίλιες βαράνε μαχαιριές
μαύρο ξερνάνε πούσι
Υφέρποντα φασισταριά
σε θώκους αραγμένα
λόγια πουλάνε ηχηρά
στο χρήμα ξεπλυμένα
Ντόπιοι και ξένοι υποκριτές
μιάσματα..γραικύλοι
γίναν τιμής πυρπολητές
μαύροι πανούργοι σκύλοι
Νενέκοι αφανέρωτοι
φίδια λοφιοφόρα
ξετσίπωτοι.. ξενέρωτοι
ανατριχιάζει η χώρα
Κουρέλια σάβανα κρατούν
τάφου ανοίγουν δώμα
με λύσσας μένος αλυχτούν
στο άχραντό σου σώμα
Πριν πετεινός λαλήσει τρις
ήλιος πριν ξεστρατίσει
όσια ντροπιάσαν μιάς φυλής
που έχει μαρτυρήσει
Τάχα φοράνε τη στολή
του ταπεινού Μεσσία
του Ιούδα ιταμό φιλί
λαξεύαν με μανία
Δεν ορρωδούν προ ουδενός
ν' απλώσουν θέλουν λήθη
μα δεν τους φτάνει ο καιρός
για νέο παραμύθι
''ΠΟΤΑΜΙ'' φέραν και ''ΕΛΙΑ''
φαύλοι φαιδροί κηφήνες
στο κόρφο ατσάλινα καρφιά
να σπείρουνε οδύνες

Αρχιπροδότες στυγεροί
ξεράσματα στη ζήση
έχει η Ιστορία το καρφί
βαθιά θα σας το μπήξει

18 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

'' ΓΙΑΤΙ"...ΣΑΝ ΚΡΑΥΓΗ..

Ας είναι τουλάχιστον οι επερχόμενοι καιροί ...θωπείας ίαμα πάνω στα αιμάσσοντα τραύματα που ταλανύζουν ασίγαστα τις πληγές της αδικίας....Είθε οι τοκετοί των στεναγμών μας....να αποτινάξουν το ζυγό ... Εκείνον που κάποιοι ανάλγητοι σπείραν με δαιμονική μαεστρία στης ζήσης μας τις διαδρομές...


'' ΓΙΑΤΙ"...ΣΑΝ ΚΡΑΥΓΗ..

Τρίζουν οι ώρες σαν καρφιά
στου φεγγαριού τις ρότες
της απουσίας ξωτικά
σκούζουν στου νού τις πόρτες
Τ' όνειρο άρμα της φυγής
σε πορφυρένιους δρόμους
μετάξι παστρικής ραφής
σε ματωμένους ώμους
Μιά κουκουβάγια αλυχτά
πρελούδιο στη θλίψη
ρίγος φοράει η καρδιά
παράπονα πριν στύψει
Κρότους ηχεί η σιγαλιά
εγείρονται οι μνήμες
διάσελο η μοναξιά
πυρπολημένες ρίμες
Βαλαντωμένη η ψυχή
χίλια μετρά κομμάτια
άνυδρη μες τη φυλακή
δεσμώτης στα γινάτια
Πάλεψε χίλιες μαχαιριές
τραύματα επουλώνει
μέσα στου κόσμου τις κλαγγές
μοιρολογάει μόνη
Σε ποιό ποτάμι να σταθώ
τους πόνους μου να πνίξω
σε ποιό 'ξωκλήσι μακρυνό
σεπτά να προσκυνήσω
Να σπάσει εκείνη η πληγή
που αίμα αναβλύζει
ν'αναστηθεί απ΄ τη ρωγμή
το δάκρυ που γογγύζει
Γιατί τα χρόνια σα σπαθιά
ανασαιμιές μαστίζουν
θύμησες σπέρνουν..συμφορά
τ' άδικο σεργιανίζουν
Κι όταν προβάλλει Ανατολή
που η πλάση ευωδιάζει
'κείνο της πίκρας το ''γιατί''
σφαχτάρι που βελάζει

16 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΑΔΩΝ Η ΟΚΑ

Σήμερα που η λεπίδα των αδηφάγων εξουσιαστών μας... έχει αγγίξει για τα καλά της ψυχής μας το πέπλο...ας αντιτάξουμε τη γνησιότητα της κραυγής μας..και ας δηλώσουμε απερίφραστα πως δεν χρήζουμε της ανάγκης κανενός άκαπνου Μεσσία..Ας πάνε οι ποιητάδες και οι εν γένει άνθρωποι του πνεύματος...λες και οι υπόλοιποι είναι νοητικά αδρανείς...να ανταλλάξουνε... χειροκροτήματα και επιδερμικά φληναφήματα στην Παγκόσμια ημέρα της ποίησης ...( 21 / 04 / 2014 )...Εμείς θα σταθούμε σιωπηλοί μα ενεργοί ...δίπλα σε κάθε συνάνθρωπό μας που έχει βάναυσα πληγεί απ' την ανέχεια ...Δίχως κορώνες ανούσιων βερμπαλισμών...που ύποπτα μαρτυράνε τερτίπια.....

ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΑΔΩΝ Η ΟΚΑ

Ξάφνου η αγάπη θρύμματα
εξέλειπαν οι βασιλιάδες
Τα όνειρά σου σάβανα
κουρνιάσανε στις ενοχές σου
Το χώμα σου στολίστηκε
σάρκα φθοράς να αγναντέψει
Κι εσύ μιλάς για ποίηση
λαλιές κραδαίνει η ψευτιά σου
Ακούς δειλά αυτά που θές
στα βάθη κρύβεις το εγώ σου
Τυχάρπαστε οπτιμιστή
δόξας ανθούς αναζητούσες
Οι μέρες σου μαράζωναν
δάκρυ δεν είχες να σταλάξεις
Σε συναθροίσεις γέλαγες
κάλπικο ρούχο η θωριά σου
Είπες θα 'ρθεί το φεστιβάλ
οίκους εκδοτικούς ζητούσες
Στιχάκια μας μοστράριζες
πόρνες σε έκθετες βιτρίνες
Μα η απουσία σου παντού
νόθα η κάθε ανασαιμιά σου
Κι αυτά που ούρλιαζες στο χθές
μοχλοί της μαύρης αφεντιάς σου
Γύρω σου οι άνθρωποι πονούν
γυμνά σφαχτάρια πεταμένα
Κάποιες λαλιές άδουν σιωπές
μα εσύ στου δήθεν τα ηχεία
Κάλπικε λόγε της οκάς
των σαλονιών είσαι βιτρίνα
Χειροκροτήματα ζητάς
μπάς και μπαλώσεις τα κενά σου
Μα 'ναι η ζωή σου αχταρμάς
πως να μας πείσουν οι κραυγές σου

14 / 03 / 2014
( Vg Gv )

 

ΑΠΟΘΥΜΙΑ

Ας ανοίξουμε μιά τεράστια αγκαλιά που να αποπνέει ανιδιοτελή και αφτιασίδωτη αγάπη... ακόμη και σε ό,τι πολύ μας έχει πικράνει...Η ζωή μας είναι εξαιρετικά μικρή και τάχιστα φευγαλέα για να την τσακίζουμε στων τραυμάτων μας τα βράχια...Τάχα τι θ' απομείνει μπροστά στον ολετήρα της φθαρτότητας μας...Τα μόνα ανεξίτηλα ίχνη που θα αφήσουμε στης ζωής μας το ταξίδι ...θα είναι αυ...τά που θα μείνουν στις καρδιές των συνανθρώπων μας...

ΑΠΟΘΥΜΙΑ

Λόγχες αστράφτουν αιχμηρές..
του χθές τρίζουν σεφέρια..
ξερνάνε οι ώρες ταραχές..
σφοδρά ξυπνούν αγέρια..
Η μνήμη πάλι αιμορραγεί..
στου νού τα καλντερίμια..
θρηνεί σφαδάζει η πληγή..
ουρλιάζουν τα αγρίμια..
Τραύματα σκούζουνε παλιά..
οι φυλακές ραγίζουν..
προβάλλουνε σαν αρμαθιά..
τα σωθικά τσακίζουν..
Το δάκρυ αιχμηρό υνί..
ρείθρα φωτιάς ανοίγει..
παράπονο πικρολαλεί..
χίλια ανθίζουν ρίγη..
Πως να μερώσω κύματα..
χείμαρρους να γητέψω..
χαρές που γίναν θύματα..
πως να τις γαληνέψω..
Να δρασκελίσω στα βουνά..
ν' απλώσω τη θωριά μου..
σε οριζόντων αγκαλιά..
να μπεί η αποθυμιά μου..
Με της καρδιάς μου την ορμή..
αγάπη να σκορπίσω..
ό,τι με πίκρανε πολύ..
να το γλυκοφιλήσω..
Να ταξιδέψει η ψυχή..
σ' αλαργινή πατρίδα..
γαλήνια και παστρική..
δίχως μίσους κηλίδα..
Γιατί τελειώνει η ζωή..
σήμαντρα αλυχτάνε..
Χάρος κραδαίνει το σπαθί..
κοράκια φτερουγάνε..

12 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

T' AKOYΣ ;;;

Η ζωή μας είναι εξαιρετικά μικρή και απίστευτα φευγαλέα...Κανείς δεν μπόρεσε να την τιθασεύσει...και όποιος πίστεψε το αντίθετο...απλώς πλάνταξε κάτω από την τραγικότητα της αυτοδιάψευσής του...


T' AKOYΣ ;;;

Αναίτια ξοδιάζεσαι στη μέρα...
ρουτίνα η κάθε σου ανασαιμιά
όλη η ζωή σου σε θαλάμη σφαίρα
στόχος του θάνατου η αγκαλιά

Εικόνες εύπλαστες σε παγιδεύουν
οι μάσκες γύρω σου σέρνουν χορούς
τα όνειρά σου νυχτοαλαργεύουν
οι χαραυγές γεννάνε σπαραγμούς

Αφηνιασμένο ρίγος σε διατρέχει
το άγνωστο στα βάθη σου καρφί
αλλοπαρμένη η θύμησή σου βρέχει
προίκα του χθές η κάθε διαδρομή

Δρόμοι ατέρμονοι οι φαύλοι κύκλοι
χωρίς αντίκρυσμα επιταγή
άσμα πικρό ανακράζουνε οι κύκνοι
στο απόσπασμα του τέλους σου η αρχή

Βαθύς ορίζοντας η κάθε ώρα
σαν θρυαλλίδα η κάθε σου αφορμή
μπροστά σου απλώνεται η κατηφόρα
γελά ο Αχέροντας σε καρτερεί

Σε ιδέες πίστεψες οξειδωμένες
κόσμους ζωγράφιζες που δεν θα δεις
γύρω σου οι μύστες παστρικές παρθένες
τσάτσες ολκής σε οίκο ανοχής

Κι αν δήθεν όλβιος φαντάζεις
κάτω απ' το πέπλο της ψευτιάς
μάθε πως μόνο παρακμάζεις
πριν γίνεις θύμα μαχαιριάς

Μόνο σου όπλο η αλήθεια
την κλείδωσες μες το μυαλό
αλώθηκες στα παραμύθια
δεν έχει ο τάφος γυρισμό

09 / 0 3 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ

Στις μέρες μας που τα πάντα είναι καταρρακωμένα από τις ανάλγητες επιλογές των καρεκλοκένταυρων εξουσιαστών μας...Σήμερα που το μόνο ακμάζον μέγεθος στη πατρίδα μας είναι η κατακλυσμιαία παρακμή...Τώρα που η αξία της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειάς μας έχει αγγίξει κραυγαλέα πάτο...ας αντιτάξουμε το συναίσθημα της ανιδιοτελούς αγάπης και τη διάθεση της εμπράγματης αλληλεγύης μας απέναντι στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας...Η σπαρμένη γύρω μας φρίκη κάποια στιγμή θα αγγίξει τις πόρτες όλων μας....Ας ποτίσουμε στης ψυχής μας τα βάθη το άνθος της αγάπης...Ας του επιτρέψουμε να γίνει το ελιξήριο της ανάδυσής μας από τα τάρταρα στα οποία επιμελώς μας οδήγησαν...και ας μη λησμονήσουμε ποτέ... πως τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από την απουσία της ....

ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑ

Πέρα αλαργεύει να φωλιάσει
η έρημη πικρή ζωή
σ' αραξοβόλι να πλαντάξει
φιλί να στάξει στη πληγή
Σ' άνυδρους δρόμους ροβολάει
απόκληρη μες τη ντροπή
ρωγμές στους ώμους σεργιανάει
πίκρες τρυγά ρουφά χολή
Κυνηγημένη απ' τους χρόνους
ρακένδυτη μες το χιονιά
παγιδευμένη απ' τους φθόνους
ακροβατεί σ' όρθια καρφιά
Θάλασσα απλώνει η απουσία
τραύματα σε θολό γυαλί
σ' αρένα η ευαισθησία
βορά λεόντων στο κλουβί
Τα σήμαντρα γοές κραδαίνουν
ριγά η φλόγα στο κερί
τυφλές ελπίδες ξεμακραίνουν
η σήψη ρίζωσε στη Γή
Κρυφά σφαδάζει η αγάπη
στ' άθλια χέρια του φονιά
στη σιγαλιά όνειρο θάλπει
πόση ν' αντέξει απονιά
Σ' ανέμους όλα αφημένα
η γύμνια ντύνει τη ζωή
αισθήματα ξενιτεμένα
δρόμοι χωρίς επιστροφή
Βουβές αλάνες πικραμένες
δίχως παιδιών τα ουρλιαχτά
οι μέρες μοιάζουν μαραμένες
απολιθώματα μουντά
Τάχα τι δάκρυ εδώ να στάξει
χαράς ν' αστράψει κεραυνός
μόνο η έγνοια θα μαλάξει
όσα τα ράγισε ο σεισμός
Τ' ακούς εσύ στρυφνό ρημάδι
Θεός αν είσαι ή ληστής
όλη η ζωή πλάνης σκοτάδι
σε απουσία θαλπωρής

07 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

ΠΝΟΗΣ ΤΑΞΙΔΙ

Ποιός αλήθεια από όλους μας... δεν ένιωσε έστω και για μιά στιγμή...την λαχτάρα να ξεχαστεί ...μέσα στην δίνη των ορδών που βολοδέρνουν την ύπαρξή μας...Σε ποιόν τάχα δεν γεννήθηκε η πεθυμιά...να απαγκιστρωθεί από το αδράχτι εκείνο που συνεχώς τραυματίζει την κάθε ανασαιμιά μας...Άραγε τι είναι αυτό που γίνεται θηλιά και μας απωθεί βίαια σε οδυνηρές περιδινήσεις ....τανύζοντας την ύπαρξη μας στα ...όρια του ακατάληπτου...Πόσο μπορεί να απέχει η εποχή των τριγμών μας...από της στιγμής μας τη σιγαλιά...

ΠΝΟΗΣ ΤΑΞΙΔΙ

Πως ξεμακραίνει η ζωή
σαν σφαίρα στον αέρα
έντρομο ελάφι στη φυγή
σε θήρας τη βεγγέρα
Που χάνονται τόσες στιγμές
σαν φύλλα σε θρακιάδες
στάλες σε Ήλιου τις ορδές
θύμησες αποφράδες
Πως τρύπωσε τόση σιωπή
στου θόρυβου τα χνώτα
βαθιά σαν πέλαγος βαθύ
τραυματισμένη νότα
Που βρέθηκε τόση γοή
λιθάρια να ραγίζει
σαν λύρας τη θλιβή φωνή
καημούς που αρμενίζει
Πως ντύθηκε τόση χαρά
με μαύρα πανωφόρια
σάβανα πάνω στη καρδιά
σφαλίζουνε τα στόρια
Που θάφτηκε η Άνοιξη
στα χιόνια πληγωμένη
καρτερική κατάνυξη
η Φύση γκαστρωμένη
Πως μαχαιρώθηκε η ψυχή
στη τόση απουσία
η μοναξιά ν' ακροβατεί
λεπίδα η προδοσία
Που βρέθηκαν σε μιά πομπή
ναυάγια ονείρων
ρημαδιασμένη μαύρη ακτή
κουφάρια των μαρτύρων
Πως να κλειδώσω τη θωριά
να μην αναδακρυώνει
να 'χω τη λήθη αγκαλιά
τη θλίψη να μερώνει
Να αλαργέψει η πνοή
με λευτεριάς αγέρι
να μη την βρίσκει κάθε αυγή
οδυνηρό χαμπέρι

04 / 03 / 2014
( Vg Gv )
 

ΜΝΗΜΗΣ ΑΔΡΑΧΤΙ

Το σημερινό φτωχικό μου έχει να κάνει με τα τραύματα που προικίζουν της ζωής μας την πορεία....και στα οποία έτσι κι αλλιώς είμαστε παραδομένοι...Ας έχουμε λοιπόν απαντοχές να συμπορευόμαστε μαζί τους...κρατώντας στα βάθη μας ...ανέσπερο ...της ελπίδας μας το φώς...μέχρι την ώρα της ηρω'ι'κής μας εξόδου....

ΜΝΗΜΗΣ ΑΔΡΑΧΤΙ

Τραύματα αρματώθηκαν
τους πόνους να ξυπνήσουν
πίκρες παλιές αντρώθηκαν
δάκρυ να κελαρύσουν
Ουλές που χάραξε το χθές
ραγισματιές κρεμάλες
ταράχισαν τις χαραυγές
ρημάξαν τις αλάνες
Παλιά ζαμάνια σαν θεριά
μ' ακονισμένα νύχια
ουρλιάζουν μες τη σιγαλιά
πυρρίχιοι στα στήθια
Λύκων σπαραχτικές κραυγές
τα σωθικά ξεσχίζουν
μακρόσυρτες βαρούν ριπές
λεπίδες ανεμίζουν
Πικρολαλούν κορυδαλοί
μοιρολογούν τ' αηδόνια
μες τη ψυχή βαθύ καρφί
συρίζουν τα τελώνια
Μαραζωμένα δειλινά
θωριές βαλαντωμένες
όλα στου χρόνου τα κελιά
χαρές αμπαρωμένες
Ανταριασμένα κύματα
λυσσομανούν στα βράχια
πικρόχολα μηνύματα
γκρεμοτσακίζουν στάχυα
Πώς να μερώσουν οι καημοί
που ρίζωσαν στα βάθη
λύτρωσης να βρουν διαδρομή
του Γολγοθά τα πάθη
Τ' αδράχτι ν' απαγκιστρωθεί
απ' της καρδιάς το πέπλο
ν' ανθίσει πάλι η ζωή
μες της ψυχής το τέμπλο

02 / 03 / 2014
( Vg Gv )