ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Στης ζωής μας το ταξίδι είναι κοινός τόπος... πως μόνοι ανατέλλουμε και μόνοι δύουμε....Ωστόσο στη διάρκεια αυτού του ρού....αδυσώπητα καιροφυλαχτούν οι Συμπληγάδες της αρνησιάς και της λήθης....Ας έχουμε της ψυχής μας τα μάτια ορθάνοιχτα ....Ας μη σταματήσουμε να ποτίζουμε της ανθρωπιάς μας το δέντρο... με της αγάπης το νάμα...Της μοναξιάς το δίχτυ στήνει παγίδες και πληγώνει επώδυνα....Ας αφήσουμε ...της καρδιάς τον Ήλιο να λάμψει στα ερέβη του κόσμου τούτου....Μόνο σαν μάθουμε ν' ακούμε τις σιωπές που ηχούν γύρω μας θα μπορούμε να λέμε πως κάποιο νόημα είχε το διάβα μας από τούτες τις πρόσκαιρες στράτες .... που αργά ή γρήγορα μας οδηγούν στο αναπόδραστο τέρμα μας.....

ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΤΟ ΘΕΡΙΟ

Οι λέξεις ντύθηκαν σιωπή
αναριγούν οι αισθήσεις
εκρήξεις κάθε χαραυγή
στο σπαραγμό της ζήσης
Όνειρα άκληρα μετρώ
κουφάρια ρημαγμένα
τραύματα ανοιχτά φιλώ
δεν έχει ο πόνος φρένα
Η λησμονιά τραύμα βαρύ
η μοναξιά καδένα
πως να σιγάσει η πληγή
στου τάφου τα σπαρμένα
Δέντρο θλιβό στην ερημιά
σε μοιρολό'ι' στίχος
μαραζωμένη η καρδιά
βαλαντωμένος ήχος
Γυμνός σε τύρβη ακροπατώ
απόκριση δε βρίσκω
δάκρυα πίνω και μεθώ
στης μέρας μου το ρίσκο
Ίσκιος δεν είναι να σταθώ
σ' έρημο που θεριεύει
πέρα σ' ορίζοντα θωρώ
θλίψη με κανακεύει
Οι ώρες τρίζουν σαν συρμοί
τρένα και αλαργεύουν
πόσο ν' αντέξει η ψυχή
όσα τη δυναστεύουν
'Κείνα που τη μαστίγωσαν
ήλους ανταριασμένους
ρωγμές που την κηλίδωσαν
κόρφους σακατεμένους
Άχραντο βάλσαμο κρατώ
λυγμών το συναξάρι
λάβρο καντήλι λαγαρό
το τέλος πρίν σαλπάρει
Να στάξω της θωριάς νερό
στης μοίρας μου το άνθος
να ξεδιψάσει το θεριό
μη σκούζει μες στο βάθος

28 / 03 / 2014
( Vg Gv )