ΦΑΣΚΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΗ

Ας κρατήσουμε στα βάθη μας αλώβητο κι αμόλυντο εκείνο το παιδί που ποτέ του δεν θέλησε να λερωθεί στις ρυπαρότητες που γεννούν οι ενοχές των κατασταλαγμένων σκέψεών μας.



ΦΑΣΚΙΑ ΑΜΟΛΥΝΤΗ

Λέξεις που μάτωσαν βαθιά
στου χρόνου τη φαλτσέτα
δίχως να στάξουν ένα αχ
άρατες σε βουρκάρια
σήμαντρα στίχοι γοερά
πόθοι αλυσοδεμένοι
πως να συβάσει η ψυχή
γοές ανταριασμένες

Μαρμαρωμένα όνειρα
σε άτεγκτους χειμώνες
κι ένα μου δάκρυ δε κυλά
μη τύχει και το χάσω
άδει στο βλέμμα σπαραγμός
αρόδο σε μουράγιο
σαν το αηδόνι που σιγά
σε πέτρινα κλωνάρια

Είναι που στεφανώθηκε
η μοίρα μου τη θλίψη
κι έβαλε τούλι τον καημό
κρόσσια τα μοιρολόγια
να σέρνομαι στην καταχνιά
θεριά ν' αντιπαλεύω
αυγές κεραυνοφόρητες
φεγγάρια δακρυσμένα

Μόνο ένα Θάνατο χρωστώ
χίλιοι με ροκανίζουν
μα στη ψυχή μου το παιδί
κινεί για τις αλάνες
να ξεσαλώσει ανέμελα
χώματα ν' αναδεύει
ρούχο φορά την ομορφιά
καδένα τη χαρά του

Και σαν το βρίσκουν χαραυγές
βυζαίνει στη φασκιά του
νανούρισμα το σεργιανά
χάδια χρυσοπλεγμένα
αγάπης βρίσκει τη γωνιά
φιλιά που τα ποθούσε
κι αφήνεται σε πέλαγα
με κοχυλιών τραγούδια

28 / 06 / 2014
( Vg Gv )

 

ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΒΟΥΒΟ

Ας ντύσουμε τις στιγμές μας με ανθρωπιά και αγάπη , καλοσύνη και ομορφιά , αθωότητα και χαμόγελα...Θαρρώ πως μόνο έτσι θα γίνει ανώδυνη η μετάβαση στη ζώνη του λυκόφωτος.



ΚΑΝΤΗΛΙ ΣΗΜΑΝΤΡΟ ΒΟΥΒΟ

Φριχτό ναυάγιο η ζωή
άλμπουρα τσακισμένα
στ' αμπάρια έρεβος σιωπή
όνειρα κρεμασμένα
Τσαλακωμένες χαραυγές
ιδέες και παντιέρες
σελίδες έντρομες θλιβές
χαροκαμένες μέρες

Χείλη κλειστά ερμητικά
πίκρες χαρές ομάδι
της μοίρας άδηλα γραφτά
βαθύ βουβό πηγάδι
Δρολάπια άναρχες ορδές
αντάρες καταιγίδες
βύζαινε πίκρα σ' αστραπές
ανάλγητες παρτίδες

Αλύγιστη στη διαδρομή
χαλυβδωμένο σθένος
σφυροκοπούσε η συντριβή
τυφλό φιδίσιο μένος
Κουρσάροι βέβηλοι ψυχροί
αλάστορες πανούργοι
σώμα ματώναν και ψυχή
ύπουλοι ραδιούργοι

Αγάπη μόνο παστρική
καρτερικά ποθούσε
καρδιάς μουράγιο να σταθεί
γαλήνη λαχταρούσε
Να ξαποστάσει σ' αγκαλιά
δυό χάδια να φορέσει
να ξεδιψάσει με φιλιά
πόνους ν' αλυσοδέσει

Τώρα σιωπή σαν υλακή
τυλίγει το σκαρί της
σ' ερημική θαμπή ακτή
ακμάζει η παρακμή της
Μ' άλαλα βράχια συντροφιά
γλάρων τη παρηγόρια
κουφάρι μες τη λησμονιά
αλαργινά βαπόρια

Ξενιτεμένη η ομορφιά
στου νού τα καλντερίμια
όλα ριγμένα στη φθορά
σπαραχτικά συντρίμμια
Άγαλμα στέκει αραχνιαστό
βλέμμα βαλαντωμένο
στης λήθης το πικρό στενό
βιολί ξεκουρδισμένο

Μόνο ένα τέλος πεθυμά
λυτρωτικό φιρμάνι
στο μνήμα προίκα να φορά
τιμής σεπτό στεφάνι
Κι ένα καντήλι ταπεινό
στης σιγαλιάς το δώμα
θύμησης σήμαντρο βουβό
να μη ριγά το χώμα

21 /06/ 2014
( Vg Gv )
 

ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ

Το σημερινό φτωχικό μου αναφέρεται σε κείνους που μάθαν να ακούνε τις λαλιές της πέτρας μιάς και αυτές φαντάζουν σαν 'κείνα τα γλυκόπικρα τραγούδια που κελαρύζουν στις ψυχές των μοναχικών ανθρώπων...Χαρμολύπης νότες ικανές να σκορπίσουν γύρω τους άρρητες ομορφιές...Το μόνο που χρειάζεται για να συναισθανθεί κανείς τα βαλαντωμένα λόγια τους είναι ν' ανθίζει στα σώψυχά του το αειθ...αλές δέντρο της αγάπης που μόνο φωτεινές χαρές σκορπά.

ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ

Μού 'πες οι πέτρες δε λαλούν
μήτε βαριανασαίνουν
πως είναι κάστρα σφαλιστά
άψυχα απομεινάρια

μα θώριε χαίνουσες ρωγμές
ανήλια καλντερίμια
σαν να θροϊζουν φυλλωσιές
χίλιες ψιθύρων νότες

θύμησες πικρολάλητες
σε ριζιμιά χορεύουν
ακροβασίες ρυθμικές
δερβίσηδων αισθήσεις

νεύματα δήλα αχνοσκιρτούν
λαξεύματα σπιθίζουν
σύμβολα χρόνων ενεργά
τρόπαια χαρμολύπης

ζωή σπαρμένη σ' ερημιά
στα σύνορα του πόνου
λόγια ανάγλυφα σιωπών
περιθωρίου ρότες

'κείνα τα χείλη τα στεγνά
στης ερημιάς τα ρίγη
ασάλευτης χαράς παιδιά
που δάκρυα βυζαίνουν

και σαν προβάλλει η ομορφιά
έκπληκτος αγναντεύεις
θαύματα διαβατάρικα
χαμπέρια χαρμοσύνης

το απροσδόκητο θωρείς
σε λήθης καλντερίμια
έκπτωτη η κάθε σκέψη σου
πλάνης μουντή σημαία

είναι που δεν σ' αγγίξανε
μηδέ σε συγκλονίσαν
γυμνές φιγούρες μοναξιάς
σε σπήλια φωλεμένες

ούτε σε γλυκοχάραξε
μοιρολογιού ταξίμι
σαν στοργικά ζωγράφιζε
χρώματα απουσίας

μεστός τριγύρω αμητός
στις θημωνιές οι θλίψεις
στόμφο φοράς αναλγησιάς
στα ξέφωτα λημέρια

'κεί που σπαράζουν σύγκορμες
πυρπολημένες νύχτες
από πορφύρες φεγγαριών
μ' άστρα ματοβαμμένα

όλβιος μες το λίγο σου
κενής καρδιάς αφέντης
θαρρώντας πως η ομορφιά
βιτρίνας είναι ρούχο

μα δες στα πέρατα θρηνούν
της περηφάνιας πέτρες
διαμηνώντας ανθρωπιά
στα γκρίζα κάτεργά σου

μέχρι να μάθεις να κεντάς
εργόχειρα αγάπης
κι ίσως ποτέ σου μη γευτείς
πικρόχολα ραέτια

19 / 06 / 2014
( Vg Gv )

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΛΕΙΣΤΗ

Εύχομαι να διατηρήσουμε στα ανεξερεύνητα βάθη μας εκείνη την παιδική αθωότητα που συντρόφευε στα όνειρά μας την αδήριτη αγάπη μας για την χαρά και την ομορφιά.



ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΛΕΙΣΤΗ

Γυαλί και ράγισε ο καιρός
χαρές οξειδωμένες
συντρίμμια μέσα σου ο βυθός
οι μέρες δικασμένες
Γέλιο δεν έχεις να φοράς
οι μνήμες σε σουβλίζουν
μήτε αγάπη καρτεράς
θλίψεις σε διανθίζουν
Ζωή θαμμένη στη σιωπή
δέντρο που δε σαλεύει
η μοναξιά σαν αδελφή
στους ώμους σε χαϊδεύει
Λέξεις δεν έχεις που να πεις
βουβό ερημονήσι
σ' αρώματα μεθάς ευχής
τ' όνειρο μη ραγίσει
Παλμούς γρικάς δόλιας καρδιάς
ολολυγμοί φαντάζουν
σκοπούς τρυγάς παρηγοριάς
οι ώρες σου σφαδάζουν
Δάκρυ κρυφό αργοκυλά
πόνος να ξεδιψάει
κεντάει η ψυχή φτερά
αλαργινά σε πάει
Μες στα θροΐσματα πετάς
με φλοίσβους αρμενίζεις
θωριές των άστρων συναντάς
αθώα σεργιανίζεις
Κι ένα παιδί που κουβαλάς
την ομορφιά ζητάει
πέρα απ' τη ζήση ροβολάς
που πρόθυμα αλυχτάει
Γιατί το ξέρεις πιά καλά
επιστροφή δεν έχει
ό,τι σε ράγισε πονά
στη θύμηση προστρέχει

11 / 06 / 2014
( Vg Gv )
 

ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Ας μη λησμονάμε ποτέ...πως πίσω από τις επωάσεις της θλίψης... αναδύονται οι τοκετοί της ευφροσύνης....Και επειδή ταπεινά φρονώ πως οι άνθρωποι που δοκιμάζονται από της μοναξιάς την οδύνη.... δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Θεούς....το σημερινό λιτό μου ψυχαπόσταγμα.... είναι αφιερωμένο σε όλους μας...γιατί όσο κι αν... στις στράτες μας μυροβολούν χαμόγελα...κάπου στις κρύπτες ...καλό έχει στημένο.... η μοναξιά καρτέρι....

ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Λάζο σπαθί η μοναξιά
κόμπρα αφηνιασμένη
ακόρεστη σαν πυρκαγιά
στάχτες συντρίμμια σπέρνει
Με γύμνια ντύνει τη ψυχή
τη σεργιανά στα σκότη
τόπο μη βρίσκει να σταθεί
στου πόνου το κατόπι

Ρημάδι σέρνεσαι και πας
στις ερημιές λιμνάζεις
κρυφά σε ρείθρα σπαρταράς
ουλές βαθιές μαλάζεις
Μοιρολογιού γρικάς φωνές
τάφος λησμονημένος
αδράχτια οι θύμησες του χθές
βρόγχος αποκλεισμένος

Στις χαραυγές μαύρα φοράς
σαν ξωτικό φαντάζεις
δάκρυα στιλπνά κορφολογάς
βουβά μαράζια στάζεις
Στης αρνησιάς τον πανικό
ρίγη σε μαστιγώνουν
γκρεμού ξωκλήσι σφαλιστό
τα σήμαντρα στοιχειώνουν

Παρηγοριά σου το φιλί
στα χείλη χαραγμένο
διάπυρη λάβα στο κορμί
χάδι μαλαματένιο
Κι όλο κοιτάς αλαργινά
σ' αλαφιασμένες στράτες
οι πόθοι σκούζουν γοερά
παράφοροι σατράπες

Σαν ρήγμα χάσκει το ''γιατί''
που κείτεται η χαρά σου
η ομορφιά αιμορραγεί
μαράζωσε η καρδιά σου
Κι αυτό το ηχηρό ''μαζί''
δέντρο απολιθωμένο
σαν άγαλμα φορά σιωπή
αγρίμι τρομαγμένο

04 / 06 / 2014
(Vg Gv )
 

ΔΕΝ ΕΙΔΑ

'' ΔΕΝ ΕΙΔΑ ''

Στιγμές που σακατεύθηκαν σ' αγριεμένα βράχια...
όνειρα χρονοδιάλυτα στης αρνησιάς τ' αγκάθια
σαν άνεμοι σκορπίσανε περαστικές αγάπες
κίβδηλες μέρες ιλαρές ερήμου αυταπάτες

Χώματα μνήμης με καλούν στεφάνια πλουμισμένα
πένθιμοι ήχοι τραγικοί σήμαντρα δακρυσμένα

Πουλιά μου ταξιδιάρικα αλαργοστρατισμένα
αροδαμοί πολύχρωμοι φιντάνια ανθισμένα
αγρίμια μου περήφανα αετοί αντρειωμένοι
της θλίψης μου μυσταγωγοί καρποί ευλογημένοι

Χάρο δε σκιάχτηκα ποτέ τόμαθα πιά στα χρόνια
όλα μιά μαύρη χαραυγή τα πυρπολούν κανόνια

Καδένα η πίκρα στο λαιμό μα σιγοτραγουδάω
σ' όποιο σοκάκι ροβολώ χαμόγελα σκορπάω
κι αν θύελλες με συναντούν μπόρες κεραυνοφόρες
ψυχής προβάλλω φυλαχτό σ' ώρες μελανοφόρες

Οι πλάνες γίνανε τροφή στης ζήσης το παιχνίδι
φεγγάρια ήλιοι τιμωροί στης μοίρας το λεπίδι

Μαντάτο ποιό να καρτερώ μήνυμα ευτυχίας
το ρόπτρο κείτεται νεκρό σημάδι δυστυχίας
έξω φυσά αναλγησιά δρολάπια ξεφαντώνουν
ρούχο δεν έχει η καρδιά τα σωθικά παγώνουν

Έτσι ανεμίζει η άργιλος αδειάζει η κλεψύδρα
γύρω αστράφτουν ταραχές κι εσύ μου λες ''δεν είδα''

01 / 06 / 2014
( Vg Gv )