Ας μη λησμονάμε ποτέ...πως πίσω από τις επωάσεις της θλίψης... αναδύονται οι τοκετοί της ευφροσύνης....Και επειδή ταπεινά φρονώ πως οι άνθρωποι που δοκιμάζονται από της μοναξιάς την οδύνη.... δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους Θεούς....το σημερινό λιτό μου ψυχαπόσταγμα.... είναι αφιερωμένο σε όλους μας...γιατί όσο κι αν... στις στράτες μας μυροβολούν χαμόγελα...κάπου στις κρύπτες ...καλό έχει στημένο.... η μοναξιά καρτέρι....
ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Λάζο σπαθί η μοναξιά
κόμπρα αφηνιασμένη
ακόρεστη σαν πυρκαγιά
στάχτες συντρίμμια σπέρνει
Με γύμνια ντύνει τη ψυχή
τη σεργιανά στα σκότη
τόπο μη βρίσκει να σταθεί
στου πόνου το κατόπι
Ρημάδι σέρνεσαι και πας
στις ερημιές λιμνάζεις
κρυφά σε ρείθρα σπαρταράς
ουλές βαθιές μαλάζεις
Μοιρολογιού γρικάς φωνές
τάφος λησμονημένος
αδράχτια οι θύμησες του χθές
βρόγχος αποκλεισμένος
Στις χαραυγές μαύρα φοράς
σαν ξωτικό φαντάζεις
δάκρυα στιλπνά κορφολογάς
βουβά μαράζια στάζεις
Στης αρνησιάς τον πανικό
ρίγη σε μαστιγώνουν
γκρεμού ξωκλήσι σφαλιστό
τα σήμαντρα στοιχειώνουν
Παρηγοριά σου το φιλί
στα χείλη χαραγμένο
διάπυρη λάβα στο κορμί
χάδι μαλαματένιο
Κι όλο κοιτάς αλαργινά
σ' αλαφιασμένες στράτες
οι πόθοι σκούζουν γοερά
παράφοροι σατράπες
Σαν ρήγμα χάσκει το ''γιατί''
που κείτεται η χαρά σου
η ομορφιά αιμορραγεί
μαράζωσε η καρδιά σου
Κι αυτό το ηχηρό ''μαζί''
δέντρο απολιθωμένο
σαν άγαλμα φορά σιωπή
αγρίμι τρομαγμένο
04 / 06 / 2014
(Vg Gv )
ΦΙΛΙΟΥ ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Λάζο σπαθί η μοναξιά
κόμπρα αφηνιασμένη
ακόρεστη σαν πυρκαγιά
στάχτες συντρίμμια σπέρνει
Με γύμνια ντύνει τη ψυχή
τη σεργιανά στα σκότη
τόπο μη βρίσκει να σταθεί
στου πόνου το κατόπι
Ρημάδι σέρνεσαι και πας
στις ερημιές λιμνάζεις
κρυφά σε ρείθρα σπαρταράς
ουλές βαθιές μαλάζεις
Μοιρολογιού γρικάς φωνές
τάφος λησμονημένος
αδράχτια οι θύμησες του χθές
βρόγχος αποκλεισμένος
Στις χαραυγές μαύρα φοράς
σαν ξωτικό φαντάζεις
δάκρυα στιλπνά κορφολογάς
βουβά μαράζια στάζεις
Στης αρνησιάς τον πανικό
ρίγη σε μαστιγώνουν
γκρεμού ξωκλήσι σφαλιστό
τα σήμαντρα στοιχειώνουν
Παρηγοριά σου το φιλί
στα χείλη χαραγμένο
διάπυρη λάβα στο κορμί
χάδι μαλαματένιο
Κι όλο κοιτάς αλαργινά
σ' αλαφιασμένες στράτες
οι πόθοι σκούζουν γοερά
παράφοροι σατράπες
Σαν ρήγμα χάσκει το ''γιατί''
που κείτεται η χαρά σου
η ομορφιά αιμορραγεί
μαράζωσε η καρδιά σου
Κι αυτό το ηχηρό ''μαζί''
δέντρο απολιθωμένο
σαν άγαλμα φορά σιωπή
αγρίμι τρομαγμένο
04 / 06 / 2014
(Vg Gv )
