Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Η σημερινή ανάρτησή μου είναι ένα σχόλιο που άφησα στον τοίχο της εκλεκτής και αγαπημένης φίλης μου Νεκταρίτσας ..( Νεκταρία Κουφού )...Αυτής της εξαίσιας συγγραφέως που η πένα της είναι ροδόσταμο συναισθημάτων...Προσωπικά την έχω χαρακτηρίσει ως ιέρεια των γραφών ψυχής...Αγλάϊσμα ήθους...καλλιέπειας...και ευπρέπειας....

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ

Πέρασα κάμπους και βουνά
ποτάμια και λαγκάδια
Θάλασσας άκουσα λυγμούς
καμπαναριών τους θρήνους
Είδα πουλιά να κελαηδούν
πηγές να κελαρύζουν
ελάφια να λικνίζονται
λύκους να υλαχτάνε
Φαράγγια μαύρα να γοούν
σπηλιές ν' αναδακρυώνουν
Μάγισσες που 'σερναν ψυχές
κραυγές θλιβές σφαγείων
Μ' αυτό που με γονάτισε
και μ' έκανε να κλάψω
ήταν τα λόγια ποιητών
σε σιδερένια χέρια
εκεί που τα συνέθλιβαν
δίχως να δείχνουν οίκτο
κι ύστερα τα ντροπιάζανε
σ' ένοχες αφορμές
Ήταν που τά 'καναν φαιδρά
και λίγα να φαντάζουν
σε παρελάσεων βουές
σ'ορδών τις πεθυμίες

30 / 01 / 2014
        ( Vg Gv )
 

ΑΛΑΝΕΣ ΞΕΦΡΑΓΕΣ

Έντρομος στέκω και ριγώ
μπροστά σε θρήνων λόγια
που κυριεύουν τις στιγμές
λογχίζουν τη ψυχή μου
Ακροβατώ στου Θάνατου
το τεντωμένο τέλι
Οι ώρες γίνονται πουλιά
κοράκια σε ερήμους
Πάει καιρός που έμαθα
πως δεν αργεί το τέλος
Πως να παλέψω θάλασσες
με κύματα που τρίζουν
Πως να σηκώσω μέτωπο
στου ψεύδους τα χατζάρια
Που να 'βρω 'κείνη την λαλιά
που φυλακές γκρεμίζει
Ποιά τάχα ευχή να πώ εδώ
στης ζήσης τους στροβίλους
Είναι που κρύβονται οι γοές
πίσω από τις ράμπες
και οι ενοχές που βιάζονται
τη γύμνια τους να ντύσουν
Καράβια πάνε κι έρχονται
σύννεφα αρμενίζουν
Πίσω απ' του Ήλιου το σπαθί
η νύχτα καρτεράει
Φεγγάρια υφαίνει πορφυρά
μάρτυρες της οδύνης
Όλα ριγμένα στη φωτιά
οι πόνοι αναστενάρια
Ξάφνου μιλάς για των καιρών
τα ύπουλα τερτίπια
Μα εγώ στα ύψη φτερουγώ
σε ξέφραγες αλάνες
Κι αν μες τα βάθη γκρεμισθώ
να μη μοιρολογάτε
Δεν θέλησα βρωμιάς ζυγό
μήτε να με θυμάσθε

30 / 01 / 2014
( Vg Gv)
 

ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ ΛΙΚΝΟ

Ήλιος λαγαρός να ανατείλλει στων Οριζόντων σας τα βάθη...στέλνοντας μηνύματα χαρμόσυνα... μέσα σε τούτα τα άθλια ερέβη που μας ρίξανε να ζήσουμε...Και μη πιστέψετε ποτέ στον κατασκευασμένο μύθο...πως τάχα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ...Γίνεται λεπίδα και συγκρούεται με τους κολοφώνες του ψεύδους και της υποκρισίας...


ΤΟΥ ΔΙΚΙΟΥ ΛΙΚΝΟ

Ματώνει η Ανατολή...
τις πίκρες ν' αναδεύει
τ' αηδόνι δε γλυκολαλεί
ο σπαραγμός θεριεύει
Τα χώματα νοτίζονται
απ' των ματιών τις άκρες
τα σπλάχνα τραυματίζονται
απ' των καιρών τις νάρκες
Που 'σαι θωριά βουνοκορφών
ποιοί χρόνοι σε ρημάξαν
ποια μοιρολόγια στεναγμών
τις ρίζες σου πλαντάξαν
Κι εσείς ποτάμια της χαράς
αετοί της περηφάνειας
σε ποιά πατρίδα συμφοράς
γίνατε γιοί ορφάνιας
Μόνο μιά λάμψη λικνιστή
στα βάθη ακροφεγγίζει
του δίκιου είναι η μορφή
το αύριο αυγατίζει

28 / 01 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΙΩΠΗΣ ΚΡΑΥΓΗ

Το σημερινό φτωχικό μου είναι από σχόλιο που έγραψα σε ένα βίντεο το οποίο ανάρτησε ο αξιοσέβαστος φίλος μου και εξαίρετος ποιητής μα και άνθρωπος ο κυρ-Βασίλης ( Vasilis Siouzoulis )..Αναφέρεται στην λυγμώδη εγκατάλειψη που υπέστησαν τα χωριά της πατρίδας μας στο διάβα των χρόνων..Οι αιτίες πολλές...μα οι ρίζες στα βάθη αγκομαχούν ..κάτω από τα ψύχη που τις πλάκω...σαν...Η οπτικοποίηση έγινε για μιά ακόμη φορά από την εξαίρετη φίλη μου και αμαζόνα της ποίησης την Λυράνθη...Με την ελπίδα πως θα σας αρέσουν ....τα αφιερώνω στα ραγισμένα χωριά μας που βιώνουν της απουσίας το μαχαίρι...

ΣΙΩΠΗΣ ΚΡΑΥΓΗ

Ορφάνια απλώθηκε παντού
μόνο ερημιά ανθίζει
Αστροπελέκια μες το νού
η θλίψη βομβαρδίζει
Η παγωνιά πικρολαλεί
τα 'σώψυχα αιμάσσει
Αγιάτρευτη αδρή ρωγμή
κάθε χαρά στη χάση
Βαλαντωμένοι γέροντες
γιαγιάδες πικραμένες
Προσμένουν τους Αχέροντες
οι μέρες δικασμένες
Ραγίζει η κάθε ανασαιμιά
γοά σαν μοιρολόϊ
Η εγκατάλειψη γροθιά
η μοναξιά κομβόϊ
Λίγες φωνούλες παιδικές
σαν λάδι σε καντήλι
γυροβολούν στις γειτονιές
να μη θρηνεί το δείλι
Τόπο που να 'βρω να σταθώ
λίγο να ξαποστάσω
Λιθάρια μαύρα να γροικώ
τα δάκρυα να σκεπάσω
Πουλιά εδώ δεν κελαηδούν
νερά δεν κελαρύζουν
Μόνο οι γκιώνηδες πενθούν
σε μνήματα που τρίζουν
Ερημωμένες οι αυλές
αμπαρωμένες πόρτες
Αβάσταχτη πληγή το χθες
θλιβές του χρόνου οι ρότες
Μα μες τη σκήτη μου βαστώ
κεράκια και ανάβω
Σε εικονοστάσι προσκυνώ
το παρελθόν δεν θάβω
Τούτα τα άγια χώματα
πάντα με συγκλονίζουν
Σπονδές που 'χουν αρώματα
μ' ευλάβεια με ραντίζουν

23 / 01 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ

Σε τούτους που μας έμελλε να ζήσουμε..τους τραγικούς καιρούς...ας αντιτάξουμε ψυχής άμυνα..σε ό,τι έντεχνα και δόλια προσπαθεί να αμαυρώσει τη ζωή μας...

ΑΜΟΛΥΝΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ

Δρολάπια της καταστροφής...
μενόμενα οργίλα
σύννεφα μαύρης παρακμής
ρίγη κι ανατριχίλα
Σπέρνετε ολούθε πανικό
τον τρόμο σεργιανάτε
βυζαίνετε στον σπαραγμό
αδίστακτα χτυπάτε
Κάθε που φθάνει χαραυγή
ο Ήλιος ξεστρατίζει
ξύδι κι αλάτι στην ουλή
τα όνειρα γκρεμίζει
Μόνος διαβάτης περπατώ
σ' άδειους θλιμμένους δρόμους
πίκρες και τραύματα τρυγώ
θλίψης σταυρό στους ώμους
Γύρω μου οι όρκοι κελαηδούν
γιά ιδέες και αγώνες
λάβαρα ήθους αναρτούν
οι λόγοι τους τυφώνες
Ινστρούχτορες υποκριτές
άθλιοι συκοφάντες
τάζουνε μέρες με χαρές
ψεύδους κρεμούν γιρλάντες
Αδολεσχίες συρφετών
πασίδηλοι κηφήνες
λικνίζουν γλώσσα ερπετών
μας οδηγούν σε δίνες
Παντού αστράφτει ρημαδιό
στάχτες και αποκαΐδια
ζωή ριγμένη στο γκρεμό
όλα φαντάζουν ίδια
Μόνο ένα βάλσαμο κρατώ
δε θα το ξεπουλήσω
αμόλυντο ιδανικό
ψυχή δεν θα μαυρίσω

16 / 01 / 2014
( Vg Gv )
 

ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΝΤΗΛΙ

Το σημερινό ταπεινό μου είναι αφιερωμένο σε εκείνα τα πρόσωπα που φύγαν νωρίς από κοντά μας...αφήνοντας πίσω συντρίμμια άνευ επιστροφής....Κατάθεση ψυχής ...κάτι σαν συναξάρι χρέους στη μνήμη τους....


ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΝΤΗΛΙ

Κεντήματα μεταξωτά ...
ταφτάνια μυρωμένα
θα πλέξω να 'χεις συντροφιά
εκεί που πας στα ξένα
Δάκρυ θα ρίξω στα κρυφά
τη ζεστασιά του να 'χεις
να μην ακούς τη παγωνιά
το πόνο μου μη μάθεις
Λεπίδες στήσανε χορό
μασάτια οργισμένα
μέσα στα σπλάχνα μου κρατώ
σεφέρια λυπημένα
Έφυγες τόσο βιαστικά
οι χρόνοι σου ήταν λίγοι
τώρα ολούθε ερημιά
πόνος λαλεί και ρίγη
Καντήλι βάζω της σιωπής
θυμίαμα ανάβω
λίγα λογάκια μιάς ευχής
βαθιά τη θλίψη θάβω
Άγγελοι εσείς του Ουρανού
αστέρια ανθισμένα
το πόνο σβήστε του παιδιού
στα χείλη τα θλιμμένα
Κι εσύ Φεγγάρι μου τρανό
θάλασσα της πορφύρας
να λές τραγούδι ηχηρό
στη δόλια του τη μοίρα
Παιδί μου αμάλαγο γλυκό
καρπέ κανακεμένε
στου Γολγοθά μου το σταυρό
κρίνε μου ανθισμένε
Αν νοιώσεις κάτι να κυλά
στου τάφου σου το δώμα
δεν είναι αύρα του νοτιά
μόνο ψυχής μου λιώμα

13/ 01 / 2014
( Vg Gv )

 

ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΒΕΡΑ

 Ας μη λησμονάμε πως η πλέον επώδυνη μοναξιά...είναι αυτή που ανταμώνουμε ανάμεσα στο πλήθος....



ΛΥΤΡΩΣΗΣ ΒΕΡΑ

Δεν είναι που μιλώ εγώ...
και οι λέξεις που σμιλεύω
Μες της ψυχής τον αργαλειό
υφαίνω κι αλαργεύω
Xάνομαι εκεί στην ερημιά
σε μαύρα πέπλα θλίψης
Παράπονα στην αγκαλιά
σε έκσταση οι εκρήξεις
Κύματα μέσα μου ο καημός
βράχος η μοναξιά μου
Τραγούδι ο αναστεναγμός
συνθλίβεται μπροστά μου
Πουλιά οι σκέψεις μου πετούν
γλάροι σε ανεμοβρόχια
Δάκρυα βουβά αργοκυλούν
φαντάζουν πρωτοβρόχια
Ερημονήσι αναζητώ
στο πέλαγος ριγμένο
Πίκρες καυτές ν' αφουγκραστώ
βίο ρημαδιασμένο
Ν' αδράξω όσα με χτυπούν
να τους γλυκομιλήσω
Σήμαντρα λύπης μην ηχούν
τα μάτια μου να κλείσω
Κι όταν θα φέξει η σκοτεινιά
σε Φεγγαριού βεγγέρα
Ψυχής ν' ανοίξω τα φτερά
λύτρωσης νά 'βρω βέρα

12 / 01 / 2014
(Vg Gv )
 

Στο Μιτάτο

Από την κοπή της Πρωτοχρονιάτικης πίτας στο Μιτάτο του Αχιλλέα Μερκουράκη..

Ω την παντέρμη την ψυχή
στα ύψη αρμενίζει
Κρήτη του ήθους το νησί...
πρεπειάς το μετερίζι
Εκειά ανταμώνουν οι αετοί
σε παστρικά μιτάτα
λύρες ριζίτικα ρακή
της λευτεριάς μαντάτα
Φίλοι κι αδέρφια μιά πυγμή
όντες μονομεριούνε
ζηλεύγουνε κι οι Ουρανοί
σαν τη τιμή θωρούνε

(Vg Gv )
10/1/2014
 

Χ Α Ρ Α Κ Ι Ρ Ι

Όνειρα που σκορπίστηκαν σαν θίνες στους ανέμους
Ελπίδες που ναυάγησαν σ' ωκεανών τα βάθη
Λαμπάδες που δε λιώσανε ευχές να ολοκληρώσουν
Καμπαναριά που σίγησαν σε ερημιών συνάξεις
Αετοί που λαβωθήκανε σε οριζόντων στράτες
Αμνοί που σφάδαζαν βουβά σε λεπιδιών φιγούρες
Έρωτες που προδόθηκαν στη μέγγενη του Χρόνου
Ακρογιαλιές που ράγισαν σε φαλαινών τραγούδια
Αλάνες που ταράχησαν στης μοναξιάς τους τρόμους
Σπουργίτες που κουρνιάσανε σε βρυχηθμούς Χειμώνων
Σύνορα που αλώθηκαν από ορδές βαρβάρων
Τζάκια που δεν καπνίσανε στης φτώχειας τα παλάτια
Περβόλια που δεν κάρπισαν πείνα ν' αναχαιτίσουν
Μάτια που δεν στερέψανε σε επαιτείας ρούγες
Κορίτσια αμάλαγα ντροπής δίχως φιλί στα χείλη
Λειμώνες που δεν άνθισαν σ' Ανατολές του πένθους
Πατρίδα που κρεμάστηκε σ' εμπόρων τις πραμάτειες
Φωνές που στραγγαλίστηκαν σ' απαγορεύσεις νόμων
Κουφάρια που στοιβάχτηκαν σ' Αγνώστων τα μνημεία
Ευτράπελοι πολιτικοί που ήρωες κηλιδώσαν
Λόγια που ανδρωθήκανε σωσμούς να αναγγείλουν
Αγύρτες που αγκιστρώθηκαν σε εξουσίας θώκους
Πόρνες που ξεχυθήκανε με λάβαρα του ήθους
Οσφυοκάμπτες θλιβεροί συνώνυμα του αίσχους
Ήρθε η ώρα σας λοιπόν...Χαράζει χαρακίρι

( Vg Gv )
 

ΟΙ ΦΙΛΟΙ

Αφιερωμένο σ' όλους αυτούς που δεν λοξοδρομήσαν...Σ' όσους κρατούσαν παστρικά...αλήθειας εύμορφα κλειδιά....Σ' αυτούς που δεν περίμεναν... ζητωκραυγές της ώρας...Μήτε και παρελάσεων...ενοχικές βεγγέρες...Σ' εσάς παστρικά φιλαράκια μου...που γίνατε μπαξέδες...Λεμονανθοί κι αροδαμοί...σε Γολγοθάδων ώρες...Πέρα κι απόμακρα από υστερικές φωνές...Χιλιάδες έτη αλαργινά...από μοιχούς που φέρνανε ....του ήθους τις σημαίες...μα σαν ξημέρωσε η αυγή...πνιγήκανε στου αίσχους την αιώνια ...ντροπή...Τιμή μου και καμάρι μου...όλοι εσείς που στην ψυχή μου είστε...Για κάποιους άλλους...Ας τους χαίρετε...το βάθος των ντροπών τους...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ

Οι φίλοι μου είναι πουλιά
που πάνε κι αλαργεύουν
στολίδια έχουν στην καρδιά
αλήθειας φως γυρεύουν
Προσευχητάρι στην ψυχή
καντήλι η θωριά τους
χαμόγελα τη χαραυγή
σπέρνουν τα σήμαντρά τους
Τους δρόμους είδαν της ζωής
τερτίπια δεν υφαίνουν
μέλη δεν γίνονται ντροπής
μήδ' άνεμους ρυπαίνουν
Στα στήθια τους μυροβολούν
μπαξέδες ανθισμένοι
γλυκά αηδόνια κελαηδούν
δεν μπαίνουν 'δώ τα μένη
Τούτη 'ναι η φλόγα της φιλιάς
λάδι της η αγάπη
σ' ερέβη φέγγει καταχνιάς
άγιο σεπτό κιτάπι

06 / 01 / 2014
( Vg Gv )
 

TΟ ΤΕΛΟΣ

Ας προσφέρουμε στην καθημερινά φθίνουσα ζωή μας...φως από της αλήθειας τον Ήλιο...και αγάπη από τις πηγές των συναισθημάτων μας...Είναι κρίμα να την τραυματίζουμε με μικρές και εφήμερες νοθείες ...που μπορεί να μας προσφέρουν πρόσκαιρα χαρά....μα στο τέλος βουλιάζουμε επώδυνα στα συντρίμμια των χάρτινων πύργων....

TΟ ΤΕΛΟΣ
Κι αν θύελλες φθάνουν στο νου
σεισμοί και καταιγίδες
Την άκρη κοίτα τ' Ουρανού
άλλες θα δεις πατρίδες
Σε πνίγει η πάχνη των καιρών
σεφέρια απελπισίας
Νότες πικρές των στεναγμών
σήμαντρα μιας θυσίας
Πίστεψες είσαι ο διαλεχτός
γόνος φαιάς ουσίας
Μέσα στο νου σου κουρνιαχτός
φτηνής αλαζονείας
Τη μέρα κρύβεις το θεριό
που φώλευσε βαθιά σου
Τη νύχτα παραμιλητό
βγάζεις στην αφεντιά σου
Βάρκα σ' Αχέροντα και πας
τίποτα δεν ορίζεις
Στάχτη η ζωή σου μη ρωτάς
τι τάχα κοσκινίζεις
Όνειρα πλάθεις την Αυγή
εύμορφα τα υφαίνεις
Μα τ' αναμένει η συντριβή
τι δεν καταλαβαίνεις
Λόγια οι ελπίδες σου θαμπά
της χάσης είν' χαμπέρια
Δεν θες να δεις τη συμφορά
λουφάζεις στα τεφτέρια
Ύλη γεννήθηκες φθαρτή
άσε τις ψευδευσθήσεις
Χάρου σιμώνει το σπαθί
αιώνια δεν θα ζήσεις
Σ' άκρη βαδίζεις του γκρεμού
ο Άδης σε προσμένει
Βοούν τα τέλια του καιρού
αλήθεια ακονισμένη
Διάλεξες δρόμους συμφοράς
οξειδωμένες ρότες
Δόλους υφαίνεις και πετάς
σαθρές ανοίγεις πόρτες
Βυζαίνεις νάματα κακού
μάταια αυταπατάσαι
Προτάσσεις ήθος του καλού
δυστυχισμένος θα 'σαι
Άραγε αναρωτήθηκες
ποιός είσαι που πηγαίνεις
Αφέθηκες και σύρθηκες
μάταια επιμένεις
Είναι η ζωή μας δοκιμή
βρέφος που ωριμάζει
Το τέλος είναι η κραυγή
Πατρίδας που φωνάζει

04 / 01 / 2014
( Vg Gv)

 

ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Η πρώτη μέρα της νεότευκτης Χρονιάς μας φθάνει στη Δύση της...Φρέσκες και ευωδιαστές ακόμη οι ευχές μας..σαν ταξιδιάρικα πουλιά...αλαργεύουν στης Γής τα πέρατα...Πέμπουν μαντάτα ελπίδας για ευημερία και εξομάλυνση των όσων κακών άφησε πίσω του ο παλιός...Ας έχουμε όμως καλά φυλαγμένο στου νού μας το κελάρι...πως ο Χρόνος είμαστε εμείς οι ίδιοι...Οι δικές μας ζωές έρχονται και φεύγουν...Εκείνος είναι ακλόνητος... και κάθε φορά η δική μας ροή...οι δικοί μας κύκλοι τον ανταμώνουν..Είθε να τιμήσουμε τη ζωή μας ...με της ψυχής μας τα άχραντα αποστάγματα...

ΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ξεχνούν οι άνθρωποι
να το θυμάσαι
πάντα στα δύσκολα
μόνος σου θα 'σαι
Γύρω σου λαίλαπες
πόνος οδύνη
γοούν τα σήμαντρα
η ανάσα φθίνει
Χάνεται ο Ορίζοντας
στα πέρα βάθη
Ουλές οι βέρες σου
Σταυρού τα πάθη
Έζησες στ' όνειρο
ήλοι οι φίλοι
το δάκρυ ορφάνεψε
μες το μαντήλι
Κύματα σ' έβγαζαν
σ' ερημονήσια
βράχια σ' αγκάλιαζαν
γέλια φιδίσια
Μα 'ναι η ψυχούλα σου
άφθαρτο κάστρο
τίμια αμόλυντη
Ουράνιο άστρο
Κι όταν θα χάνεσαι
για άλλους τόπους
δεν θα οργίζεσαι
για τους ανθρώπους
Γιατί το έμαθες
καλά το είδες
ταφτάνια ύφαινες
γι' άλλες πατρίδες

01 / 01 / 2014
( Vg Gv )