Έντρομος στέκω και ριγώ
μπροστά σε θρήνων λόγια
που κυριεύουν τις στιγμές
λογχίζουν τη ψυχή μου
Ακροβατώ στου Θάνατου
το τεντωμένο τέλι
Οι ώρες γίνονται πουλιά
κοράκια σε ερήμους
Πάει καιρός που έμαθα
πως δεν αργεί το τέλος
Πως να παλέψω θάλασσες
με κύματα που τρίζουν
Πως να σηκώσω μέτωπο
στου ψεύδους τα χατζάρια
Που να 'βρω 'κείνη την λαλιά
που φυλακές γκρεμίζει
Ποιά τάχα ευχή να πώ εδώ
στης ζήσης τους στροβίλους
Είναι που κρύβονται οι γοές
πίσω από τις ράμπες
και οι ενοχές που βιάζονται
τη γύμνια τους να ντύσουν
Καράβια πάνε κι έρχονται
σύννεφα αρμενίζουν
Πίσω απ' του Ήλιου το σπαθί
η νύχτα καρτεράει
Φεγγάρια υφαίνει πορφυρά
μάρτυρες της οδύνης
Όλα ριγμένα στη φωτιά
οι πόνοι αναστενάρια
Ξάφνου μιλάς για των καιρών
τα ύπουλα τερτίπια
Μα εγώ στα ύψη φτερουγώ
σε ξέφραγες αλάνες
Κι αν μες τα βάθη γκρεμισθώ
να μη μοιρολογάτε
Δεν θέλησα βρωμιάς ζυγό
μήτε να με θυμάσθε
30 / 01 / 2014
( Vg Gv)
