ΣΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΤΗΝ ΚΟΨΗ

Τελευταία βραδιά σήμερα του χειμώνα...Η άνοιξη με νόημα μας κλείνει το μάτι...
Οι μνήμες ολόφωτες μας αποχαιρετούν...άλλες ευφρόσυνες κι άλλες περίλυπες...Οι αμυγδαλιές τραγούδια αρχίσαν ηχηρά...Στα χώματα σκιρτά μια άλλη ζωή...έτοιμη ν' ανθίσει και να ευωδιάσει όλη η πλάση πάλι....Μόνο να βρε φιλαράκια μου...εκεί σε κείνα τα χώματα ...κυλάνε και κάποια άλλα δάκρυα ....σαν συντροφιά στους δρόμους της σιωπής.....σ' εκείνες τ...ις ρούγες που δεν υπάρχει επιστροφή... Ας μένει πάντα αμπαρωμένο μέσα μας της λήθης το καλντερίμι...

ΣΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΤΗΝ ΚΟΨΗ

Μ' αλέτρι θα σε σκάψω Γή
τ' όνειρο να ξεθάψω
'κείνη του τάφου τη σιωπή
να την αναταράξω
Να δώσω χέρι να πιαστεί
το βιαστικό φευγιό σου
ρούγα να γίνω να διαβεί
ο έρμος μισεμός σου
Βουβός στο μνήμα θα σταθώ
κερί σε εικονοστάσι
τ' άγιο χώμα θ' ασπασθώ
ο Άδης να πλαντάξει
Λιβάνι κι άνθη σου βαστώ
δάκρυα μυρωμένα
ρίμες αβάσταχτες κεντώ
όλα πυρπολημένα
Αλάργεψες και χάθηκες
μα δε ξελησμονιέσαι
σαν το δεντρό μαράθηκες
μες τους λυγμούς πλανιέσαι
Οι απουσίες βροντερές
ο πόνος αρραβώνας
δεν κλείνουν οι ουλές του χθές
τρίζει ο Αρμαγεδόνας
Κάθε που υφαίνει η νυχτιά
στον αργαλειό αστέρια
στα ύψη ρίχνω τη θωριά
δειλά κουνώ τα χέρια
Ξέρω εκεί στη σιγαλιά
συχνά περνοδιαβαίνεις
τη λύρα έχεις αγκαλιά
με δοξαριές τη ραίνεις
Κι εγώ αντάμα καρτερώ
γροικώ και ανασαίνω
στης χαραυγής τον ερχομό
μόνος κρυφά πεθαίνω

28 / 02 / 2014
( Vg Gv )

 

ΤΕΛΟΥΣ ΩΔΗ

Καμία δεν μεταφέρω καινοφανή σκέψη όταν λέγω πως γέμισε ο ντουνιάς φίδια της συμφοράς...Ωστόσο τούτο δεν σημαίνει πως θα τηρήσω ενοχική σιωπή ιχθύος...ούτε πως θα λειτουργήσω ως Πόντιος Πιλάτος...Η ζωή ξεδιπλώνεται μπροστά μας...Οι παγίδες παντού σπαρμένες με ζηλευτή μαεστρία...Οι εύγεστοι καρποί του δόλου... προκλητικά κρεμασμένοι στης φα...υλότητας το δέντρο...Ας έχουμε τη ψυχή μας κάστρο απόρθητο στης σήψης τις ορδές και ας περατωθεί με αξιοπρέπεια η άργιλος του βίου μας στης κλεψύδρας μας τον χορό....Χαιρετώ σας με χαμόγελο σμιλεμένο στης εντιμότητας το μασάτι....

ΤΕΛΟΥΣ ΩΔΗ

Θύεις τα πάντα στη πυρά
ψυχή καρδιά δεν έχεις
όλη η ζωή σου μιά ψευτιά
θαρρείς πως θα αντέξεις
Σε τέλματα ψυχρά γλιστράς
το μίσος αναδύεις
φολίδες πνιγηρές κεντάς
μα εντός σου παραλύεις
Μάσκες φοράς της ανθρωπιάς
χαμόγελα ανθισμένα
δίχτυα απλώνεις παγανιάς
για αίμα διψασμένα
Σε φαύλα σκότη τριγυρνάς
οι ενοχές καμπάνες
σαν φίδι σέρνεσαι και πας
στης σήψης τις αλάνες
Με αλισάχνης την υφή
σκεπάζεις τη μορφή σου
μέσα σου κρύβεται η κραυγή
λουφάζει η ντροπή σου
Έρωτες κάλπικους πουλάς
σε ρυπαρά σεντόνια
δόλους μεθυστικούς κερνάς
μα φθάνουν τα τελώνια
Στα δήθεν αναλώνεσαι
στο γκρίζο επενδύεις
μάταια αρματώνεσαι
μέρα τη μέρα δύεις
Μα σαν θα φθάσει ηχηρό
πρελούδιο θανάτου
δεν θα 'χει ο πόνος τελειωμό
σ' αψύ καρφί του πάτου

26 / 02 / 2014
( Vg Gv )

ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΘΡΗΝΟΣ

Μιa γλυκιά καλησπέρα από της ψυχής μου τα βάθη... σε όλη την γειτονιά των εκλεκτών φίλων μου...ευχόμενος η τελευταία εβδομάδα του Χειμώνα να είναι το ελπιδοφόρο και χαρμόσυνο άγγελμα του τοκετού της Άνοιξης...
Μιάς Άνοιξης που την καρτερά... όλη η χειμαζόμενη και χιλιοπροδομένη Ελληνική κοινωνία...Ας γίνει τούτη η εποχή το λάβαρο της ουσιαστικής μας αντίδρασης και αντίστασης.... κόντρα στις λυσσαλέες και κτηνώδεις επιθέσεις που δέχθηκε η αξιοπρέπειά μας από ντόπιους και ξενόφερτους σφαγείς...Το σημερινό μου ταπεινό το οπτικοποίησε η εξαίρετη φίλη μου Λυράνθη σε τρισδιάστατη υφή...Με την ελπίδα πως η όλη παρουσία θα σας αρέσει το εναποθέτω στο φτωχικό κατώφλι μου...

ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΘΡΗΝΟΣ

Δεν είναι οι λέξεις που χωλαίνουν
μήτε τα σήμαντρα που ηχούν
μόνο ψυχές που βολοδέρνουν
σε κύματα που αλυχτούν
Σαν σφαίρες πέρασαν οι μέρες
σκιές στο γκρίζο της ζωής
της θλίψης γίναν μαύρες βέρες
γύρω ρημάδια παρακμής
Λουλούδι που 'σφαξε ο Χειμώνας
ξερό κλαράκι στον Βοριά
πυρπολημένος ο αγώνας
δεν άντεξε στην μπαμπεσιά
Πιάνω κουπί να αλαργέψω
λάμνω χωρίς επιστροφή
σ' ερημονήσι θα φυτέψω
ό,τι στερήθηκα στη Γή
Δάκρυ κι αγάπη θα σκορπίσω
στα σπάργανα της ερημιάς
το άγιο χώμα θα φιλήσω
να βγεί κραυγή της μοναξιάς
Ν' ανθοβολήσει όλη πλάση
φωλιές να χτίσουν τα πουλιά
τούτη η ζωή μας έχει χάσει
ό,τι θυμίζει ανθρωπιά
Κι ύστερα ήσυχα θα γείρω
σε βράχο ν' αποκοιμηθώ
τα όνειρά μου δεν θα φθείρω
στου κόσμου αυτού τον κουρνιαχτό
Κι αν φλόγα χρειαστεί να γίνω
λάμψη να δώσω στα παιδιά
πάνω στη στάχτη μου αφήνω
το δάκρυ μου για λευτεριά

22 / 02 / 2014
( Vg Gv )
 

AΓΥΡΤΕΣ

Σήμερα που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει γίνει διάτρητος στόχος από τα πυρά των σαθρών και ανάλγητων εξουσιαστών μας...Σήμερα που το χαμόγελο έχει παγώσει στα αθώα πρόσωπα αμόλυντων παιδικών βλασταριών....
Σήμερα που οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε θλιβερά νούμερα προ'υ'πολογισμών... δομημένων από αγύρτες κηφήνες...Σήμερα είναι η ώρα που πρέπει αδιαπραγμάτευτα και αταλάντευτα...να γυρίσουμε τις πλάτες μας και να κλείσουμε τα α...υτιά μας στα αισχρά και δηλητηριώδη ψεύδη που εξαπολύουν οι μίσθαρνοι ηγήτορες μας ...προκειμένου να παραμείνουν σε κυβερνητικούς θώκους...Οι καιροί ου μενετοί...Μιάσματα της οσφυοκαμψίας η βασιλεία σας φθίνει ανεπιστρεπτί...
Στο βίντεο που ακολουθεί η Ελληνική απόδοση των στίχων είναι δημιουργία της Liran....

AΓΥΡΤΕΣ

Ποιοί πότισαν αυτή τη Γής
με νάματα οδύνης
ποιοί κήνσορες αιμοσταγείς
τέκνα της καταισχύνης
Φλέβες χαράξαν της ζωής
ποτίσαν χίλιους πόνους
κύματα ρίξαν συντριβής
αρμάτωσαν τους τρόμους
Γέροντες στέκονται δειλά
σε σκουπιδιών τους τόπους
την πίκρα έχουν αγκαλιά
κρύβονται απ' τους ανθρώπους
Κηλιδωμένη σέρνεται
στο χώμα η περηφάνια
η ανάσα παραδέρνεται
στης φρίκης την αφάνεια
Οι μόχθοι γίναν πυρκαγιά
στα χέρια των αχρείων
δεν βρίσκει πιά παρηγοριά
το ήθος των τιμίων
Στα καλντερίμια αντηχούν
δάκρυα μυρωμένα
φωλιά δεν έχουν να κρυφτούν
παιδιά σκελετωμένα
Μπουμπούκια μες την καταχνιά
ανήμπορα ν'ανθίσουν
κάποιοι τους βάλαν τη θηλιά
τα χρόνια τους να πνίξουν
Μ' ακούστε βρε καθάρματα
προδότες ορκισμένοι
της ζήσης 'σείς μιάσματα
στη σήψη μολυσμένοι
Εσείς προδότες ηχηροί
κύμβαλα αηδίας
ξεφτίλας γίνατε ταγοί
νότες της παρωδίας
Το κάθε κλάμα που ανθεί
σε βλέματα αθώων
θα γίνει δίκιου η φωνή
γροθιά στυγνή ηρώων
Ποτάμι λάβρο που κυλά
φουντώνει η αδικία
αντάρα θα 'ρθει απ' τον ντουνιά
θα λάμψει η ευτυχία
Κι εσείς στη ρότα της ντροπής
παρέα μ' Ερινύες
δρόμο δεν θα 'χετε φυγής
αιώνιες αγυρτείες

18 / 02 / 2014
( Vg Gv )
 

ME NOΤΕΣ ΦΤΕΡΟΥΓΩ

Γιατί έτσι απλά....νότες είναι η ζωή μας...πότε χαρμόσυνες κι άλλοτε θλιβές...
κελαρύζοντας σαν σκοποί...στης ψυχής μας τους λειμώνες...

ME NOΤΕΣ ΦΤΕΡΟΥΓΩ

Άρχισε πάλι η δοξαριά
δάκρυα να ζωγραφίζει
Σφαχτάρια ολούθε οι χαρές
λόγια ρημαδιασμένα
Κάπου ξεχάστηκε η Αυγή
δε λέει να ξημερώσει
Ο φόβος λούφαξε βαθιά
ριγά μα δεν λαλάει
Γύρω τα γέλια έντρομα
παλιές ουλές σκεπάζουν
Ένα καρφί στα σωθικά
μάρτυρας της οδύνης
Η πόλη μες την ερημιά
οι ώρες αλυχτάνε
Αμπαρωμένοι οι καημοί
πίσω από γρίλιες τρίζουν
Πως χάνεται έτσι η ζωή
φύλλο σ' ανέμων χέρια
Πως βολοδέρνουν οι στιγμές
δίχως να βρούν μουράγιο
Που βρέθηκε τόση κραυγή
μες την σιωπή χωμένη
Φλόγα κεριού που ξεψυχά
καντήλι δίχως λάδι
Όλα στο έλεος καιρών
σεφέρια λαιμητόμοι
Η στίλβη έγινε αμνός
θρεφτάρι σε θυσία
Που βρέθηκε τόση κραυγή
μες την σιωπή χωμένη
Κι αυτό το έρεβος που ανθεί
θρήνος μες στη θωριά σου
Τόση απουσία ηχηρή
άσμα σ' ορφάνιας δρόμους
Πως να ζυμώσει η ψυχή
τα χίλια σου κομμάτια
Που να 'βρει δύναμη η φωνή
τραγούδι να κεντήσει

17 / 02 / 2014
( Vg Gv )
 

ΡΗΓΜΑΤΑ

Βιβλίο του καθενός μας η ζωή...με σελίδες που μαρτυράνε πότε χαρές και πότε λύπες...Άλλοτε θάλασσα γαληνεμένη και κάποτε οργίλη με κύματα φονιάδες... να μαστιγώνουν αλύπητα της ψυχής μας τους βράχους...Ροή αναπόφευκτη η επαλληλία ψυχικών διαθέσεων με αρχή και τέλος...Κινήσεις κυκλοειδείς χωρίς αναπαυμό...Μέχρι να φθάσει η ώρα του τριγμού....

ΡΗΓΜΑΤΑ

Σκούζουν οι ώρες πένθιμα
πρελούδιο θανάτου
Πουλί και πέταξε η ζωή
στάχτες σ' ανέμων χέρια
Σκουριάσανε οι αφορμές
βουβάθηκαν τα λόγια
Ποτάμι μαύρου σπαραγμού
ροές αλλοπαρμένες
Πορφυρεμένος Ουρανός
άστρα καθημαγμένα
Άσματα θρήνων γοερά
μοιρολογιών μασάτια
Που βρέθηκε τόση βροχή
στις λίμνες των ματιών μου
Τόσες θλιμμένες Χαραυγές
πως με νεκροφιλήσαν
κι αυτή η τύρβη μες το νού
αγκάθι ακονισμένο
Βρυχάται ο αναστεναγμός
οι θύμησες γογγύζουν
σφαδάζουνε οι αντοχές
γρυλίζουν στα σκοτάδια
Στέκομαι σ' άκρη σιωπηλός
θωριά μαρμαρωμένη
θρο'ί'σματα απόκοσμα
τη σιγαλιά ματώνουν
Μπροστά σε οθόνη οι στιγμές
που φύγαν κι αλαργέψαν
πικρό μ' αφήσανε φιλί
στης αρνησιάς τις ρότες
Έρωτες που ορφάνεψαν
σ' ονείρων τα σφαγεία
Αγάπες που μαράθηκαν
στους δρόμους της απάτης
Απολιθώματα θλιβά
ιδέες και παντιέρες
τραύματα γίναν στους καιρούς
σε ρείθρα αγκυλωθήκαν
Μέσα στα πλήθη η μοναξιά
να ξαποστάσει ψάχνει
κρασί να πιεί της λησμονιάς
σε ίσκιο να πλαγιάσει
Βουρκώνει απόψε το παιδί
σε μιά γωνιά του δρόμου
και ποιός αντέχει να πατά
στα ρήγματα του χρόνου

11 / 02 / 2014
( Vg Gv )

ΣΙΩΠΗΣ ΕΡΓΑ

Πριν λίγους μήνες γνώρισα έναν άνθρωπο για τον οποίο όσα λόγια και να γράψω...και πάλι λίγα θα 'ναι...Τον κυρ-Βασίλη μου..( Vasilis Siouzoulis )..Φιλόλογος ο ίδιος και ποιητής της ψυχής με ζηλευτές και άχραντες γραφές...Σήμερα που ένα πέπλο οδύνης και μαύρης συμφοράς έχει απλωθεί πάνω από τον Ουρανό της πατρίδας μας...ο ίδιος με μιά εξα...ίρετη ομάδα ανθρώπων... δημιούργησαν μία γροθιά εκεί στη Λάρισα που στόχο έχει να αναδείξει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας απέναντι σε ανθρώπους των οποίων οι ζωές έχουν μαραζώσει κάτω από τα επάλληλα χτυπήματα της κυβερνητικής αναλγησίας...Αξιολάτρευτε φίλε κυρ-Βασίλη οι διδαχές που προσφέρετε ...είναι ευλογίας παρακαταθήκη για τις επερχόμενες γενιές ...που κάποιοι φροντίζουν λυσσαλέα να πυρπολήσουν το μέλλον τους...Η δύναμη της αγάπης που ανιδιοτελώς και αφειδώλευτα διαχέετε ...φαντάζει γαλήνης μουράγιο στις οργισμένες τρικυμίες τις οποίες η χώρα μας βιώνει τούτες τις ώρες...Από καρδιάς σας ευχαριστούμε...Αγαπημένοι μου φίλοι το παρακάτω βιντεάκι..έργο ενός λατρεμένου μου μαθητή... είναι αφιερωμένο στον ψυχάνθρωπο κυρ-Βασίλη και σε όλη την αξιάγαστη ομάδα του...

ΣΙΩΠΗΣ ΕΡΓΑ

Γύρω της πόλης οι βουές
μα μοιάζουν τάφων λόγια
Ανθρώπων θλιβερές ψυχές
νότες σε μοιρολόγια
Όλα τα γκρέμισε ο καιρός
της άθλιας εξουσίας
παντού ανθεί αλαλαγμός
φρίκη της δυστυχίας
Το γέλιο έγινε καπνός
παντού αποκα'ί'δια
τέλος δεν έχει ο σπαραγμός
χορεύουν τα λεπίδια
Ο κόσμος μέσα σε κλουβί
ριγά και αναδακρυώνει
τέλος δεν έχει η συντριβή
τ' όνειρο βαλαντώνει
Μα εκεί σ' αυτή τη καταχνιά
κάτι αχνοφεγγίζει
καμπόσοι γίναν μιά γροθιά
η ελπίδα κελαρύζει
Αλληλεγγύης νάματα
τρυγάνε και μοιράζουν
να σταματήσουν κλάματα
παιδιά να μη σπαράζουν
Με ήθος στέκουν και πρεπειά
αγάπης στήνουν σπίτια
χέρια απλώνουν κι αγκαλιά
θωπεύουν καρδιοχτύπια
Λόγια δεν θέλουν και τιμές
έπαθλα και βραβεία
στέκουν σιμά στις συμφορές
μπροστά στη τραγωδία
Μηνύματα δίνουν ζωής
μακριά από φανφάρες
μιλούν με πράξεις της σιωπής
δίχως σαθρές αντάρες

10 / 02 / 2014
( Vg Gv )

 

ΝΤΡΟΠΩΝ ΑΡΕΝΕΣ

Σεργιάνι χωρίς επιστροφή η ζωή μας..στις γειτονιές του κόσμου τούτου...Συγκερασμοί με λύπες και χαρές...Πότε μαντάτα χαρμοσύνης κι άλλοτε αγγέλματα οδύνης... πλημμυρίζουν τις μικρές διαδρομές μας..Η φθορά μας...απρόσκοπτα και αναντίρρητα επελαύνει....Η παρακμή μας γοργοκυλά... με ακμάζοντες ρυθμούς...Μα εκεί στα ανεξιχνίαστα βάθη μας...έμβρυο ανέγγιχτο επωάζεται... με εγκαρτέρηση και ευλάβεια.......Είναι η ψυχή μας που αδημονεί να φτερουγίσει σε αλήθειας ύψη...Ας μην τραυματίσουμε της λευτεριάς της τα δυνατά φτερά ...

ΝΤΡΟΠΩΝ ΑΡΕΝΕΣ

Ανάλγητες μαστιγωσιές
στου νου τα καλντερίμια
σεφέρια που 'σπειραν κλαγγές
κι αφήσανε συντρίμμια
Μελανωμένος Ουρανός
σύννεφα οργισμένα
Σελήνης αναστεναγμός
αστέρια λυπημένα
Ο Αχέροντας αργοκυλά
όλη η ζωή σε δίνη
μόνο μιά πίκρα στη θωριά
μάρτυρας στην οδύνη
Κελαρυστές φθάναν χαρές
πίκρες αρματωμένες
γέλια βουβά οι ενοχές
σε μάσκες βουτηγμένες
Αρρωστημένες συμφορές
ξεδιάντροπες παντιέρες
κονισαλέες αφορμές
μνήμης ξυπνούσαν σφαίρες
Η αρνησιά δεινό σπαθί
γλώσσα φωτιάς η λήθη
μαραζωμένη η ψυχή
μέσα στη θλίψη βρίθει
Αδράχτια οι ώρες κι οι στιγμές
φίδια κουλουριασμένα
λύκων οργίλων υλακές
λεπίδια ακονισμένα
Ραγίζει το καμπαναριό
στης ερημιάς τα σπλάχνα
όλα τριγύρω ρημαδιό
φυλακισμένα σ' άχνα
Παντού απλώνει παγωνιά
η σήψη οργιάζει
σκήπτρα κρατά η μπαμπεσιά
υποκρισία στάζει
Τι θέλω εγώ μέσα σ' αυτά
τα όζοντα τοπία
στην φρίκη στην αναλγησιά
στη μαύρη υστερία
Επαναστάτες σαλονιών
στη χλίδα βουλιαγμένοι
λόγους αρθρώνουν τρανταγμών
μα 'ναι υποταγμένοι
Λάβαρα δίκιου υψιπετούν
λέξεις ντυμένες μ' ήθος
φλύκταινες κρύβουν δεν μιλούν
όλη η ζωή τους μύθος
Έτσι κι εγώ αποχωρώ
όχι από ριψασπία
κουράσθηκα ν' ακροβατώ
στου δήθεν τα τοπία
Μία μου δόθηκε ζωή
δεν θα την πυρπολήσω
μήτε σ' αρένων τη ντροπή
θα την κατρακυλήσω

08 / 02 / 2014
( Vg Gv )
 

Στη μνήμη του Ψαρόνικου

Με αφορμή την αυριανή μέρα μνήμης του αρχάγγελου της Κρήτης..(08/02/1980)..ταπεινά εναποθέτω δυό ψυχής λόγια...σαν άχραντο θυμίαμα....στην ασίγαστη πληγή της απουσίας του...


'' Αθάνατος στις ψυχές των Ελλήνων
Αρχάγγελος στους μπαξέδες του Ουρανού
Υμνωδός στην αυλόπορτα του Θεού...
Φρουρός ακοίμητος στου δίκιου τις πολεμίστρες
Περήφανος αγωνιστής στα μετερίζια της τιμής
Άσβεστος Φάρος στις τρικυμίες της ζωής
Κελαρυστή φωνή στα πέρατα της Οικουμένης
Βαριά κληρονομιά της ζωής του το σεργιάνι
Χρέος ιερό κι άχραντη παρακαταθήκης σπονδή
στα χρόνια που ακατάπαυστα ακολουθούν
άστρο ανέσπερο να μείνει τ' όνομά του
πέρα απ' της λήθης τις μουχλιασμένες στράτες
Αιώνια η μνήμη σου Ψαρόνικε
στις γειτονιές αυτού του κόσμου ''
(Vg Gv) 7/2/1014
 

Κι εσύ μου λες για ποιητές

Αφιερωμένο στα πρόσωπα που νωρίς μας άφησαν.....


Κι εσύ μου λες για ποιητές

Ερημονήσι είμαι ταπεινό στο άγνωστο ριγμένο...
προσμένοντας ασφόδελους ν' ανθίσουν..
στης λησμονιάς μου τ' άγια χώματα...
Ν' ακούσω σπίνων τις φωνές...
σαν το ζευγάρι τους αναζητούν λογχίζοντας ανέμους...
Κοχύλια να γροικώ σε διαμαντένια ακρογιάλια...
Γοργόνες να μου τραγουδούν σ' αλλοπαρμένα κύματα ριγμένες...
Άνεμοι αγροίκοι να λυσσομανούν...
στα βράχια της ψυχής μου..
Παντού τριγύρω Ορίζοντες κενοί...
σε συμφωνία νεκρικής σιγής αγκυλωμένοι...
Καπνών χαμπέρια ολότελα σβησμένα ...
απ' τ' Ουρανού τη σκέπη...
Στην αγκαλιά του τίποτα αφημένος...
Χατζάρια οι μνήμες μου...
στης λήθης τα σοκάκια...
Να αιμορραγούν οι ώρες μου...
στου αγύρτη χρόνου τα γρανάζια...
Ερημοκλήσι πένθιμης σιωπής...
Νότα που δεν κελάρυσε...
στη συμφωνία ριζωμένη του γκρεμού...
Καμπαναριό περίλυπο..
δίχως βοές καμπάνας...
Ολόγυμνο μανουάλι κενό...
δίχως μια ευχή από κερί...
Μόνο της θλίψης σκούζουνε εδώ...
δάκρυα μυρωμένα...
Κι εσύ μου λες για ποιητές...
που 'δαν σφαγμένο τ΄ όνειρο σ' ένα τσιγκέλι κρεμασμένο...
Που άκουσαν στα βάθη τους μοιρολογιών γοές...
Γι' ανάσες που θαφτήκανε στου τοκετού την ώρα...
Για ελπίδες που μαράζωσαν...
στο ψύχος του χειμώνα...
Μα εγώ δεν είμαι ποιητής...
μήτε γραφών ο ήχος....
Σκυφτός διαβάτης είμαι της ζωής...
κραυγής είμαι ο στίχος....
Σε τραύματα ακροπατώ...
περίλυπος θλιμμένος...
Γέλιο δεν έχω να σκορπώ....
σ' αίματα δικασμένος....

01 / 02 / 2014
( Vg Gv )