Κι εσύ μου λες για ποιητές

Αφιερωμένο στα πρόσωπα που νωρίς μας άφησαν.....


Κι εσύ μου λες για ποιητές

Ερημονήσι είμαι ταπεινό στο άγνωστο ριγμένο...
προσμένοντας ασφόδελους ν' ανθίσουν..
στης λησμονιάς μου τ' άγια χώματα...
Ν' ακούσω σπίνων τις φωνές...
σαν το ζευγάρι τους αναζητούν λογχίζοντας ανέμους...
Κοχύλια να γροικώ σε διαμαντένια ακρογιάλια...
Γοργόνες να μου τραγουδούν σ' αλλοπαρμένα κύματα ριγμένες...
Άνεμοι αγροίκοι να λυσσομανούν...
στα βράχια της ψυχής μου..
Παντού τριγύρω Ορίζοντες κενοί...
σε συμφωνία νεκρικής σιγής αγκυλωμένοι...
Καπνών χαμπέρια ολότελα σβησμένα ...
απ' τ' Ουρανού τη σκέπη...
Στην αγκαλιά του τίποτα αφημένος...
Χατζάρια οι μνήμες μου...
στης λήθης τα σοκάκια...
Να αιμορραγούν οι ώρες μου...
στου αγύρτη χρόνου τα γρανάζια...
Ερημοκλήσι πένθιμης σιωπής...
Νότα που δεν κελάρυσε...
στη συμφωνία ριζωμένη του γκρεμού...
Καμπαναριό περίλυπο..
δίχως βοές καμπάνας...
Ολόγυμνο μανουάλι κενό...
δίχως μια ευχή από κερί...
Μόνο της θλίψης σκούζουνε εδώ...
δάκρυα μυρωμένα...
Κι εσύ μου λες για ποιητές...
που 'δαν σφαγμένο τ΄ όνειρο σ' ένα τσιγκέλι κρεμασμένο...
Που άκουσαν στα βάθη τους μοιρολογιών γοές...
Γι' ανάσες που θαφτήκανε στου τοκετού την ώρα...
Για ελπίδες που μαράζωσαν...
στο ψύχος του χειμώνα...
Μα εγώ δεν είμαι ποιητής...
μήτε γραφών ο ήχος....
Σκυφτός διαβάτης είμαι της ζωής...
κραυγής είμαι ο στίχος....
Σε τραύματα ακροπατώ...
περίλυπος θλιμμένος...
Γέλιο δεν έχω να σκορπώ....
σ' αίματα δικασμένος....

01 / 02 / 2014
( Vg Gv )