ΡΑΓΙΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ

Πώς να καρποφορήσουν οι ευχές σαν είναι λόγια έκθετα σ' ανέμους της ρουτίνας.
( Vg Gv )

ΡΑΓΙΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ
Αλμύρα ρίχνει ο καιρός
σε τραύματα που χάσκουν
στης ερημιάς τα σήμαντρα
σιωπές αντιλαλούνε
λαβώθηκαν οι διαδρομές
στις εθνικές των πόθων
τα ''θέλω'' τσαλακώθηκαν
σε χαραυγές θλιμμένες
νεκρά κουφάρια άλαλα
τα πλοία των ελπίδων
θρυμματισμένα όνειρα
σ' αμπάρια κλειδωμένα
ο αμητός των συμφορών
απλώνεται σαν λάβα
τέλος δεν έχει ο σπαραγμός
στον Γολγοθά της μνήμης
θρόμβος η κάθε ανασαιμιά
τα βλέφαρα ριγμένα
ματαιωμένες οι χαρές
φθαρμένες προσδοκίες
σφοδροί της μοίρας πειρατές
κάθε ομορφιά κουρσέψαν
σώψυχα λεηλάτησαν
δίχως μια στάλα οίκτο

Το καλαντάρι δείχνει αρχή
να ξεγελιούνται οι πόνοι
μα στην κλεψύδρα σέρνονται
ρημαδιασμένες μέρες
άνθη εφήμερα οι ευχές
σε γιορτινές βεγγέρες
λέξεις φοράνε ηχηρές
λαμπρές καλοσυνάτες
βαγόνια είναι του συρμού
σε ράγιες ευκαιρίας
πυροτεχνήματα στιγμών
με λήξη αρματωμένα
ξεχύνονται σαν ποταμός
που γρήγορα στερεύει
πλησίστια λογύδρια
παράλυτα σιγόντα

Δόλια ψυχή πως να σταθείς στάχυ σ' ανέμων δίνες
κι εσύ ευάλωτη καρδιά πόσους τριγμούς ν' αντέξεις

27 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΔΑΚΡΥ

Ποιος θησαυρός μπορεί να συγκριθεί μ' ένα μειλίχιο χαμόγελο σε χείλη πικραμένα .
( Vg Gv )

ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΔΑΚΡΥ


Μέρες προβάλαν γιορτινές
άρωμα Χριστουγέννων
φοράνε οι πόλεις τα καλά
μενεξεδένια κάλλη
σε καλντερίμια σεργιανούν
πλήθη ευτυχισμένα
χαμόγελα αναβλύζουνε
πορφυρεμένα χείλη
βιτρίνες επιβλητικές
πολύχρωμα λαμπιόνια
τέρπουν ακόρεστες θωριές
χαροκοπούν οι αισθήσεις
έλατα πενταστόλιστα
μπαλίτσες χρυσαφένιες
άστρα να δείχνουν ουρανούς
βαλμένα σε κορφάδες
στους μαχαλάδες αντηχούν
σήμαντρα χαρμοσύνης
αυλόπορτες διάπλατες
φατσούλες καρτεράνε
να τερετίσουν κάλαντα
ολόγλυκες φωνούλες
με τρίγωνα απαστράπτοντα
φλογέρες φιλντισένιες
τα τζάκια απλώνουν θαλπωρή
μυροβολούν τσουκάλια
δίπλες αράδα ζηλευτές
καρύδια μελωμένα
κι οι φίλοι συναθροίζονται
όλη η πλάση λάμπει
παίρνουν φωτιά οι αγκαλιές
πάλλεται η ευφροσύνη


Μα δυο ματάκια ακροθωρούν
μέσα σ' ομίχλης πέπλο
σε βλέφαρα μισοκλειστά
κεχριμπαρένιες χάντρες
απόμακρη υγρή μορφή
δίχως κρεσέντο ήχου
πεντάρφανη στη μοναξιά
σαλεύει πικραμένη
ξένη στους κρότους των γιορτών
φάλτσο στις αρμονίες
μέσα στη βαρυχειμωνιά
της λησμονιάς λιθάρι
αλαργινά περνούν χαρές
βλαστάρι 'ναι της πίκρας
ο πλούτος της παλιές πληγές
μαγνάδια οι αναμνήσεις
αθόρυβα αργοπατά
απόκληρη της μοίρας
φάτνη της είναι η ερημιά
αγκάλη δεν προσμένει
ντυμένη γύμνια η ψυχή
ξυπόλητες οι λέξεις
μεσ' τα ρυάκια του μυαλού
φυλακισμένες μνήμες
μόνο του φεγγαριού μιλά
που πόνους κανακεύει
στα σύννεφα ρίχνει ματιά
ψυχούλες συντροφεύει


Σεπτή χρυσοκεντά ευχή κι αργόσυρτα ψελλίζει
κανείς μη νιώσει συντριβή δάκρυ χαράς ν' ανθίζει

22 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΜΝΗΜΗ ΦΑΛΤΣΕΤΑ

Σαν μαραθούνε οι χαρές , στου ονείρου τις διαδρομές ρέουν μυροβολιές τους
( Vg Gv )

ΜΝΗΜΗ ΦΑΛΤΣΕΤΑ


Στη μοναξιά μου
λημεριάζω σιωπηλά
ο ιδρώτας πύρινη βροχή
ρίγη ολόσωμα
βλασταίνουν στο κορμί μου

Μεθώ
σ' αλμύρας αναφιλητά
μεταλαβιές λυτρωτικές
στο φιλιατρό της πίκρας

Απαριθμώ
αρίφνητες πληγές
με ραγισμένα χείλη
μπλάβα απ' τα ψύχη
αδυσώπητων καιρών

Χάσκουν
τραυμάτων βάραθρα
στης σιγαλιάς τους κρότους
ρήγματα ανεπούλωτα
στης μοίρας τα τεφτέρια

Γροικώνται
αντίλαλοι σεισμών
στα σήμαντρα των σπαραγμών
πρελούδια τραυμάτων
Συλλέγω

 θραύσματα ψυχής
σ' αρένες των αλαλαγμών
παλιές μερώνω πίκρες

Λάμνω
σε ονείρων κύματα
με ραγισμένη τη θωριά
μέσα σ' ομίχλης πέπλο

κι αλαργινά μια μορφή
πανέμνοστη μελένια
διάφανο κρίνο μου γελά
στο ξέφωτο της γρίλιας
χέρι απλώνει στοργικό
να με σφιχταγκαλιάσει
παλάμες ολομέταξες
σ' ανέμους καθρεφτίζει
που δικαστήκανε νωρίς
παράπονα να πλέκουν

Ξαναγεννιέμαι έντρομος στης μέρας το κατώφλι
χίλιοι δεινοί κατατρεγμοί από φαλτσέτα μνήμη
χάδια κατάσαρκα φορώ υγρά φιλιά καδένα
και δαχτυλίδι με μπριγιάν του ονείρου μου ραέτι

17 / 12 / 2014
( Vg Gv )
 

ΑΓΑΠΗΣ ΑΝΑΦΙΛΗΤΟ

Να συλλογάσαι παστρικά σαν ανταμώσεις την αγάπη , έχει ευάλωτη ψυχή και μη την κομματιάσεις. ( Vg Gv )

ΑΓΑΠΗΣ ΑΝΑΦΙΛΗΤΟ


Μιλάς με τρόπους γλαφυρούς
για της αγάπης το καλό
μα λησμονάς αναφανδόν
να τη τιμάς στη πράξη
απλώνεις λέξεις ηχηρές
στις ρούγες σαν σαλεύεις
γητειές της πλέκεις να γελά
θωριές πλανεύτρες στάζεις
νόστιμα θέλγητρα κερνάς
καλέσματα εκπέμπεις
μα σαν τη πάρεις αγκαλιά
δε την ραντίζεις με φιλιά
μήτε της πλάθεις λόγια
αδιαφορείς και άθελα
βιάζεις τη ψυχή της
ξελησμονάς
αυτά που λαχταρά
στης αρνησιάς
τη ρίχνεις τα στενά
κι όταν σειρήνες σου μηνύσουν
τη γκρίζα μοναξιά
αναμοχλεύεις στο μυαλό
την άγια θύμησή της

Θέλει η αγάπη φιλικά να τη κρατάς από το χέρι
με χάδια και στοργή να ντύνεις το κορμί της απαλά
δεν είναι ρούχο να τ' αλλάζεις στους καιρούς
μήτε το στρώμα που πλαγιάζεις σαν νυχτώνει
κλαίει σαν το μικρό παιδί που πεθυμά ανεμελιά
μα το κλειδώνουν στο κελί γέλια μη δει αλάνας
Να την πληγώνεις πάψε με λόγια της οκάς

12 / 12 / 2014
( Vg Gv )