Ανάλγητα πετροβολούν
με χλεύες τις αλήθειες
μα στέκουν πάντα έκπαγλες
στα βέβηλα ντελάλια κόντρα
Φρενήρεις εραστές της υστερίας
ξεχύνονται να τις κατασπαράξουν
υποταγμένοι σε σειρήνων προσταγές
που ελλοχεύουν σε ψυχές αρρωστημένες
Μ' αυτές δεν αλαφιάζουν σε κατατρεγμούς
Κρωγμούς αλλοφροσύνης μηδέποτε λογιάζουν
Αλώβητες θροούν σ' επάρατης μιζέριας βόλια
και σελαγίζουν άτρωτες σ' ορίζοντες γλαυκούς
Κλωθογυρίζουν οι στιγμές , στα τέρμινα της ζήσης
χαρές και λύπες αδερφές , άλμπουρα οι αισθήσεις
Μα σαν μπατάρει η ψυχή , σε ζήλειας γκρίζους βάλτους
φορά η γλώσσα της καρφί , μ' ερήμου μοιάζει κάκτους
Ξάφνου γεννιόμαστε στη Γη , όλοι χρωστάμε τέλος γοργά αργά η πληρωμή , του έργου είναι σκέλος Ρανίδες είμαστε βροχής , στα πέλαγα της πλάσης φλιπάρουμε ολημερίς , κυκλόθυμες υπάρξεις Κεκράκτες αχαλίνωτοι , μιζέριας σημαντήρες νάρκισσοι κομπορρήμονες , μονήρεις ολετήρες Σμιλεύουμε καταλαλιές , λοφιοφόροι γδάρτες δρολάπια φαρισαϊσμού , λυγροί παραχαράκτες Αδολεσχώς τυρβάζουμε , χάβρες τα λάβρα μένη κήνσορες αμετροεπείς , ορύγματα με χλαίνη Μυθοπλασίες τρέφουμε , γλίσχρες οι αφεντιές μας ουρές σκορπιών τα ¨θέλω¨ μας , στέρφες οι λογικές μας Ενδελεχώς σκοταδιστές , οι ζήλειες μπαϊράκια βυσσοδομούμε σθεναρά , σαθρά στρατιωτάκια Αγάπες μελανώνουμε , έρωτες πυρπολούμε δόλια δραπετεύουμε , άκριτα λοιδορούμε Τρανό τ' απόκρυφο "εγώ" , χαίρει να αμαυρώνει το ραδιούργο βλέμμα μας , πισώπλατα καρφώνει Στα πλήθη παρδαλοί αμνοί , κρυψίβουλα λαμόγια οι βλέψεις κορυβαντιούν , σ' αθώρητα κατώγια Ξεδιάντροπα σιβυλλικοί , στρυφνά μεμψιμοιρούμε σε κλούβιες αυτοκριτικές , μεταλαβιές αντλούμε Επαναστάτες τραγικοί , κλώθουμε ρητορείες μπροστάρηδες σ' οράματα , λαγοί σ' ομοβροντίες
Και μη βιαστείς υποκριτή , εδώλια να στήσεις
δεν είμαι σφάγιο σε μαντρί , να με καρατομήσεις
Σε ξεπερνάνε οι καιροί , σήμαντρα γρίκα δύσης
αρνήσου τη διαβολή , πριν σε λιντσάρουν τύψεις
ΣΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ
ΒΑΣΙΛΗ ΣΙΟΥΖΟΥΛΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΓΙΟΡΤΗ
Της χαρμολύπης συναυλία στον Όλυμπο αντιλαλεί
μελίρρυτη μελαγχολία ραίνει του κάμπου το κορμί
Χορεύουν βαλς οι αναμνήσεις στις περασιές του Πηνειού
λευτερωμένες οι αισθήσεις σήμαντρα μοιάζουν τ' ουρανού
Μαρμαίρουν του Σεπτέμβρη χράμια σε χρυσοπόρφυρες βροχές
φυλλοβολούν τρανά πλατάνια ντύνοντας γήινες ρωγμές
Δάσκαλος ροβολά στις όχθες μιλά με πέτρες και πουλιά
τα χνάρια του χαράζουν ρότες χαρτογραφούν τη σιγαλιά
Χρόνια σε τάξεις με βλαστάρια μεταλαμπάδευε γραφές
μ' αγάπης άγια συναξάρια έτρεφε άπλερες ψυχές
Χαμογελούσε η μορφή του μέσα σε βουερές αυλές
τα σχολιαρούδια σύντροφοί του σε κρύα και καλοκαιριές
Στον αργαλειό της Ποίησής του ύφαινε ξόμπλια ζηλευτά
το άχραντο της ύπαρξής του ήλιος σ' ομίχλης καταχνιά
Σήμερα πρόβαλε γιορτή γενέθλιος ημέρα
τον λέν Βασίλη Σιουζουλή λαλεί σαν τη φλογέρα
Καλοσυνάτος μ' αρετές μορφή μαλαματένια
της ανθρωπιάς μεστός μπαξές τα έργα του μελένια
Δομένικου είναι κλαρί με φιλντισένια χάρη
στο Δοτσικό καταγωγή της Λάρισας καμάρι
Χρόνια καλά να σ' απαντούν χαρές να μη στερεύουν
θλίψεις αλάργο να περνούν πίκρες μη σε κλαδεύουν
Υγεία να 'χεις σθεναρή στης ζήσης το σεργιάνι
τη φαμελιά σου θαλπωρή τους φίλους σου λιμάνι
Κι όταν στο βλέμμα σου κυλά ευλογημένο δάκρυ
να 'ναι χαρμόσυνη λαλιά απ' της καρδιάς την άκρη
Άρχουν αρχέγονες ντροπές αδρά μας καλουπώνουν συστημικές ''περγαμηνές'' ψηλά μαντριά ορθώνουν Σ' εδώλια θεατρικά εισαγγελείς γρυλίζουν δόγματα τιμωρητικά τη ζήση ροκανίζουν ''Νόρμες'' σαν ρόγες σε τσαμπιά κι εμείς τρελά σπουργίτια μας ζαβλακώνουν με κρασιά να μη θωρούμε ίσια ''Θέσφατα'' κι επιγράμματα τη βούληση χαλκεύουν καλοβαλμένα ράμματα αλήθειες φαλκιδεύουν Τα ''σ' αγαπώ'' λήγουν γοργά στης λήθης το περγιάλι τραύματα δίχως γιατρειά φορτώνουν το βουργιάλι
Στη πέρα μπάντα του μυαλού βιγλίζουν παραισθήσεις
σέρνεσαι του καλού καιρού από πλανεύτρες ρήσεις
Αίφνης με λες πεσιμιστή κι αγέλαστο λιθάρι
μ' αλληθωρίζεις ιλαρά μελλοντικό σφαχτάρι
Τραυματισμένα ρήματα θρηνούν σε χαραμάδες καντήλια σ' άγια μνήματα οι μνήμες σοροκάδες Κοχύλια σ' έρημα νησιά τα δειλινά δακρύζουν στου φεγγαριού την αγκαλιά θύμησες αρμενίζουν Χαίρει τριγύρω η ζωή έρωτες γλυκανθίζουν κρύβουν οι πόνοι το καρφί βλέμματα μινυρίζουν Φιλιά υγρά λαμνοκοπούν σε θάλασσες γαλήνης χάδια γλυκά μεσουρανούν σε λαίλαπες οδύνης Σέρνει η λήθη το χορό πίκρες να αφοπλίσει στης μοναξιάς το σπαραγμό γέλιο να στραταρίσει
Λόγια σιωπής μην αρνηθείς άστα να κελαρύσουν
είναι λαλιές της συντριβής αλήθειες θα κεντήσουν
Μη λησμονάς πως οι βροχές ίριδες ζωγραφίζουν
όσες κι αν έρθουν συντριβές αγάπες θα ροδίζουν
Πίκρας μολπές αντιλαλούν βουρκώνουν καλντερίμια αλάνες ορφανές θρηνούν καημών κρένουν ταξίμια Αλαργεμένες αγκαλιές μόνο λυγμοί φυτρώνουν σε λιθαρένιες περασιές χνάρια παλιά στοιχειώνουν Οι καφενέδες σκυθρωποί οι συντροφιές ρανίδες κούτελα μάρτυρες θλιβοί ντελάληδες ρυτίδες Πλατείες έρημα κορμιά ρούγες μαραγκιασμένες η εγκατάλειψη θηλιά οι στέρνες στερεμένες Μαύρα τσεμπέρια στις αυλές με πίκρες κεντημένα σε ρόπτρα δε σκιρτούν λαλιές παντζούρια σκουριασμένα Έρωτες δεν φτεροκοπούν σ' αθώα ραβασάκια μήτε μολπές γλυκολαλούν με γλαφυρά λογάκια Λάφυρα πορφυρά φιλιά έκπτωτα ξεθωριάζουν ρίγη που φλόγιζαν κορμιά ασάλευτα φωλιάζουν Οι θύμησες μαρμαρυγές σε βλέμματα φλογίζουν περβόλι καρπερό το χθες τώρα αγκάθια τρίζουν Τέρμινα μαυροφόρετα σέρνουν απελπισίες λόγια απαρηγόρητα αθροίζουν απουσίες Το παρελθόν ψυχορραγεί στα κάτεργα του χρόνου σπαραγματιές εγκυμονεί το ράγισμα του κλώνου Σφαδάζει το φθαρτό σκαρί ρωγμές το αυλακώνουν σαν το ξωκλήσι σε κορφή π' αντάρες το πλακώνουν
Πλάνες φοράς δόλια ζωή στιλέτα κανακεύεις
σαν δρόλαπας μια χαραυγή γέλια χαρές κουρσεύεις
Αφορμή της σημερινής γραφής μου είναι το παρακατω μαλαματένιο ποίημα του σεβαστού και αγαπητού φίλου μου Δάσκαλου και Ποιητή κύριου Βασίλη Σιουζουλή.
Φεύγεις μες απ' τα χέρια μου και με ξηλώνεις λίγο, λίγο. Σε εκτιμώ γιατί δεν ήσουν τόσο βάρβαρος μαζί μου Βασίλης Σιουζουλής Ο χρόνος Οι χρόνοι Τα χρόνια Όλα περνούν δίχως να μας ρωτούν Άλλοτε φίλια διαβαίνουν Μα κάποτε ενάντια λιθοβολούν Θέλει αγάπη η ψυχή να νιώσει πως υπάρχει έστω κι αν παραμυθιαστεί στης ζήσης το μεϊντάνι 26 / 07 / 2017 ( Vg Gv)
