Το σημερινό φτωχικό μου αναφέρεται σε κείνους που μάθαν να ακούνε τις λαλιές της πέτρας μιάς και αυτές φαντάζουν σαν 'κείνα τα γλυκόπικρα τραγούδια που κελαρύζουν στις ψυχές των μοναχικών ανθρώπων...Χαρμολύπης νότες ικανές να σκορπίσουν γύρω τους άρρητες ομορφιές...Το μόνο που χρειάζεται για να συναισθανθεί κανείς τα βαλαντωμένα λόγια τους είναι ν' ανθίζει στα σώψυχά του το αειθ...αλές δέντρο της αγάπης που μόνο φωτεινές χαρές σκορπά.
ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ
Μού 'πες οι πέτρες δε λαλούν
μήτε βαριανασαίνουν
πως είναι κάστρα σφαλιστά
άψυχα απομεινάρια
μα θώριε χαίνουσες ρωγμές
ανήλια καλντερίμια
σαν να θροϊζουν φυλλωσιές
χίλιες ψιθύρων νότες
θύμησες πικρολάλητες
σε ριζιμιά χορεύουν
ακροβασίες ρυθμικές
δερβίσηδων αισθήσεις
νεύματα δήλα αχνοσκιρτούν
λαξεύματα σπιθίζουν
σύμβολα χρόνων ενεργά
τρόπαια χαρμολύπης
ζωή σπαρμένη σ' ερημιά
στα σύνορα του πόνου
λόγια ανάγλυφα σιωπών
περιθωρίου ρότες
'κείνα τα χείλη τα στεγνά
στης ερημιάς τα ρίγη
ασάλευτης χαράς παιδιά
που δάκρυα βυζαίνουν
και σαν προβάλλει η ομορφιά
έκπληκτος αγναντεύεις
θαύματα διαβατάρικα
χαμπέρια χαρμοσύνης
το απροσδόκητο θωρείς
σε λήθης καλντερίμια
έκπτωτη η κάθε σκέψη σου
πλάνης μουντή σημαία
είναι που δεν σ' αγγίξανε
μηδέ σε συγκλονίσαν
γυμνές φιγούρες μοναξιάς
σε σπήλια φωλεμένες
ούτε σε γλυκοχάραξε
μοιρολογιού ταξίμι
σαν στοργικά ζωγράφιζε
χρώματα απουσίας
μεστός τριγύρω αμητός
στις θημωνιές οι θλίψεις
στόμφο φοράς αναλγησιάς
στα ξέφωτα λημέρια
'κεί που σπαράζουν σύγκορμες
πυρπολημένες νύχτες
από πορφύρες φεγγαριών
μ' άστρα ματοβαμμένα
όλβιος μες το λίγο σου
κενής καρδιάς αφέντης
θαρρώντας πως η ομορφιά
βιτρίνας είναι ρούχο
μα δες στα πέρατα θρηνούν
της περηφάνιας πέτρες
διαμηνώντας ανθρωπιά
στα γκρίζα κάτεργά σου
μέχρι να μάθεις να κεντάς
εργόχειρα αγάπης
κι ίσως ποτέ σου μη γευτείς
πικρόχολα ραέτια
19 / 06 / 2014
( Vg Gv )
ΠΕΤΡΟΛΑΛΙΕΣ ΑΡΙΜΑΤΕΣ
Μού 'πες οι πέτρες δε λαλούν
μήτε βαριανασαίνουν
πως είναι κάστρα σφαλιστά
άψυχα απομεινάρια
μα θώριε χαίνουσες ρωγμές
ανήλια καλντερίμια
σαν να θροϊζουν φυλλωσιές
χίλιες ψιθύρων νότες
θύμησες πικρολάλητες
σε ριζιμιά χορεύουν
ακροβασίες ρυθμικές
δερβίσηδων αισθήσεις
νεύματα δήλα αχνοσκιρτούν
λαξεύματα σπιθίζουν
σύμβολα χρόνων ενεργά
τρόπαια χαρμολύπης
ζωή σπαρμένη σ' ερημιά
στα σύνορα του πόνου
λόγια ανάγλυφα σιωπών
περιθωρίου ρότες
'κείνα τα χείλη τα στεγνά
στης ερημιάς τα ρίγη
ασάλευτης χαράς παιδιά
που δάκρυα βυζαίνουν
και σαν προβάλλει η ομορφιά
έκπληκτος αγναντεύεις
θαύματα διαβατάρικα
χαμπέρια χαρμοσύνης
το απροσδόκητο θωρείς
σε λήθης καλντερίμια
έκπτωτη η κάθε σκέψη σου
πλάνης μουντή σημαία
είναι που δεν σ' αγγίξανε
μηδέ σε συγκλονίσαν
γυμνές φιγούρες μοναξιάς
σε σπήλια φωλεμένες
ούτε σε γλυκοχάραξε
μοιρολογιού ταξίμι
σαν στοργικά ζωγράφιζε
χρώματα απουσίας
μεστός τριγύρω αμητός
στις θημωνιές οι θλίψεις
στόμφο φοράς αναλγησιάς
στα ξέφωτα λημέρια
'κεί που σπαράζουν σύγκορμες
πυρπολημένες νύχτες
από πορφύρες φεγγαριών
μ' άστρα ματοβαμμένα
όλβιος μες το λίγο σου
κενής καρδιάς αφέντης
θαρρώντας πως η ομορφιά
βιτρίνας είναι ρούχο
μα δες στα πέρατα θρηνούν
της περηφάνιας πέτρες
διαμηνώντας ανθρωπιά
στα γκρίζα κάτεργά σου
μέχρι να μάθεις να κεντάς
εργόχειρα αγάπης
κι ίσως ποτέ σου μη γευτείς
πικρόχολα ραέτια
19 / 06 / 2014
( Vg Gv )
