ΠΝΟΗΣ ΤΑΞΙΔΙ

Ποιός αλήθεια από όλους μας... δεν ένιωσε έστω και για μιά στιγμή...την λαχτάρα να ξεχαστεί ...μέσα στην δίνη των ορδών που βολοδέρνουν την ύπαρξή μας...Σε ποιόν τάχα δεν γεννήθηκε η πεθυμιά...να απαγκιστρωθεί από το αδράχτι εκείνο που συνεχώς τραυματίζει την κάθε ανασαιμιά μας...Άραγε τι είναι αυτό που γίνεται θηλιά και μας απωθεί βίαια σε οδυνηρές περιδινήσεις ....τανύζοντας την ύπαρξη μας στα ...όρια του ακατάληπτου...Πόσο μπορεί να απέχει η εποχή των τριγμών μας...από της στιγμής μας τη σιγαλιά...

ΠΝΟΗΣ ΤΑΞΙΔΙ

Πως ξεμακραίνει η ζωή
σαν σφαίρα στον αέρα
έντρομο ελάφι στη φυγή
σε θήρας τη βεγγέρα
Που χάνονται τόσες στιγμές
σαν φύλλα σε θρακιάδες
στάλες σε Ήλιου τις ορδές
θύμησες αποφράδες
Πως τρύπωσε τόση σιωπή
στου θόρυβου τα χνώτα
βαθιά σαν πέλαγος βαθύ
τραυματισμένη νότα
Που βρέθηκε τόση γοή
λιθάρια να ραγίζει
σαν λύρας τη θλιβή φωνή
καημούς που αρμενίζει
Πως ντύθηκε τόση χαρά
με μαύρα πανωφόρια
σάβανα πάνω στη καρδιά
σφαλίζουνε τα στόρια
Που θάφτηκε η Άνοιξη
στα χιόνια πληγωμένη
καρτερική κατάνυξη
η Φύση γκαστρωμένη
Πως μαχαιρώθηκε η ψυχή
στη τόση απουσία
η μοναξιά ν' ακροβατεί
λεπίδα η προδοσία
Που βρέθηκαν σε μιά πομπή
ναυάγια ονείρων
ρημαδιασμένη μαύρη ακτή
κουφάρια των μαρτύρων
Πως να κλειδώσω τη θωριά
να μην αναδακρυώνει
να 'χω τη λήθη αγκαλιά
τη θλίψη να μερώνει
Να αλαργέψει η πνοή
με λευτεριάς αγέρι
να μη την βρίσκει κάθε αυγή
οδυνηρό χαμπέρι

04 / 03 / 2014
( Vg Gv )