Ετικέτες

Αναγνώστες

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Επειδή η ζωή μας δεν είναι μόνο ειδυλλιακές Πανσέληνοι που ταξιδεύουν τα συναισθήματά μας σε τόπους γαλήνης και άρρητης εσωτερικής ευδαιμονίας , το σημερινό ταπεινό φτωχογραφτούλι μου το αφιερώνω σε ένδειξη ελάχιστης τιμής στα άψυχα πια κορμάκια κάπου εκεί στης Παλαιστίνης τα βάθη...Είναι βλέπετε και κάποια βλαστάρια που δεν πρόφθασαν ν' ανθίσουν στης ζωής τους κλώνους σαν χέρια φονικά τα ακρωτηριάσαν πριν ανατείλει ο Ήλιος... τους στων Οριζόντων τα βάθη...Την αγάπη μου και τα άδολα φιλιά μου...

ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΙΑ

Σε δρόμους ανεμόδερνε
ρούγες ερημωμένες
ως την ακροτελεύτια
έσχατη χαραμάδα
Έντρομος ροβολούσε
σαν ταραγμένος αίλουρος
στ' ακρόνυχα πατώντας
πελμάτων ματωμένων
ολέθρου βόλια φονικά
μη τον κατασπαράξουν
Βρόγχος ο τρόμος στο λαιμό του
θρήνων μνημεία ορθώνονταν
μπροστά στη ραγισμένη του θωριά
η θλίψη έσκουζε παντού
πίκρες μοιρολογούσαν
κουφάρια αραδιασμένα σε σωρούς
τρόπαια καταισχύνης

Παιχνίδι με τον Χάροντα
όλη η μικρή ζωή του
σε κάθε του περπατησιά
ρίγη τον καρτερούσαν
πόνους τρυγούσε αιχμηρούς
δρεπανηφόρες ώρες
γόοι μαντάτων σαν σπαθιά
τα στήθη του τρυπούσαν
Μάνες χαροκαμένες κλαίουσες
μορφές της δυστυχίας
απόκληρες κατάδικες
σε σπαραγμό αιώνιο
ασπάζονταν σπλάχνα νεκρά
με χείλη ξεραμένα

Δέντρο δεν είχε να σταθεί
νερό να ξεδιψάσει
λίγο να γείρει το κορμί
τραύματα να μαλάξει
Μόνο νεκρούς αντάμωνε
χώματα που στενάζαν
πυρπολημένες γειτονιές
βομβαρδισμένα ρείθρα
φίλους δεν βρήκε να γελά
αλάνες ν' αρμενίζει
ρουλέτα ρώσικη η ζωή
στα χέρια των αχρείων
σάρκα ωμή σαν δόλωμα
σ' αρπαχτικών ορέξεις

Ατσάλινοι άψυχοι ασκοί
της τραγωδίας σκύλοι
τη φρίκη σπέρναν με χαρά
θρασύδειλοι πατρώνες
πολιτισμού ηγήτορες
κόμπρες παραλλαγμένες
ο φθόνος κάρπιζε σφοδρά
σ' έξαρση οι εκρήξεις
τέρμα δεν είχε ο ορυμαγδός
οι θρήνοι κελαρούσαν

Σ' άλλες γωνιές τούτης της Γής
εισαγγελείς χρισμένοι
τάχα σφοδροί βιγλάτορες
του δίκιου αφεντάδες
σαν χαμαιλέοντες στολές
φοράνε βουρκωμένες
λύπης υφαίνουν φλογερά
λογίδρια τσιτάτα
φιλιππικούς σαν τις ριπές
σκορπούν μες στους ανέμους
μα 'χουν καλά στα σπλάχνα τους
Θάνατο οργισμένο
σφυρήλατα σενάρια
σε αμόνι υποκρισίας

Ντροπής μνημείο ο άνθρωπος , στις εσχατιές της πλάσης.
Μαύρες ξερνάει συμφορές , τα βίτσια του μυρμήγκια.
Τον πόλεμο έχει Θεό ,θυσίες του προσφέρει.
Μ' αίμα αθώων βλασταριών τη δίψα του σκεπάζει ,
θηριωδίες γεύεται στα καπηλειά του μίσους.

13 / 07 / 2014
( Vg Gv )