Σ Η Κ Ω

'' Όσες κι αν φθάνουν πίκρες στη ζωή πάντα αραξοβόλι θα 'ναι μια παιδική ψυχή''
( Vg Gv )

Σ Η Κ Ω

Χρόνια ατσάλια τσακισμένα
στη μέγγενη της διαδρομής
καντήλια αλάδωτα σβησμένα
λόγια γδαρμένα προσευχής
Οι εποχές φύλλα στο χώμα
σβήσαν οι πόθοι σαν κεριά
οι αναμνήσεις σ' άγιο δώμα
απόγνωση κι αποκοτιά
Ρυτίδες άλαλα σινιάλα
βαθιές του πόνου εκδορές
θλίψη ντυμένη η αλάνα
μαυροντυμένες οι χαρές


Σκυφτός αμίλητος διαβαίνω
στις ρούγες σφύζει η λησμονιά
δάκρυα κρυφά μεταλαβαίνω
να μη σκιαχτεί η ερημιά
Μόνο σκιές συναπαντάω
στου φεγγαριού τη περασιά
γλυστράνε σαν τις ακουμπάω
άϋλες σαν τα ξωτικά


Εκεί που χόρευαν τα γέλια
τώρα η σιωπή μοιρολογά
λυγμών λικνίζονται θεμέλια
έρωτες ζουν στη παγωνιά
Βουβό το άγαλμα στο βάθος
στέκει μ' ασάλευτη θωριά
αγνάντια σπαρταρά το πάθος
βαριά πληγή η μοναξιά


Σήκω εαυτέ μου από τη Γη
δεινό γίνε αγέρι
να αλαργέψει η ψυχή
στης λήθης το λημέρι
σ' άκρη να πας τoυ ουρανού
να σ' αγκαλιάσει χέρι
μικρού αμάλαγου παιδιού
που ν' αγαπάει ξέρει

12 / 09 / 2014
( Vg Gv )