ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΣ ΠΑΓΩΝΙΑ

'' Κανένας χρόνος δεν μπορεί την ατσαλένια αγάπη να οξειδώσει ''
 ( Vg Gv )

ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΣΥΝΗΣ ΠΑΓΩΝΙΑ

Και ξάφνου
νιώθεις ήττας γεύση
οι λέξεις έκπτωτες φυλλορροούν
θρηνούν φωτογραφίες
σε δράμα αποκαθήλωσης
οι θύμησες ακροπατούν
σαν λαβωμένα αγρίμια
χαρές αλλοτινές στενάζουν
στη σιγαλιά απωθημένες
αδύναμες ν' αναρριπίσουν
φως ποθεινό τρεμάμενο
μπλάβισε η πορφυρή αγάπη
σε κήπο εγκατάλειψης
λουλούδι έρμο μαραμένο
με αγκάθια μόνο στολισμένο
αργά ψυχορραγεί
γοούν αηδόνια στα κρυφά
για όλα εκείνα τα παλιά
που τώρα κλειδωθήκανε
σ' ερμάρια του πόνου


Ανάλαφρα χάθηκες πια
σε πέρατα ξεριζωμού
σαν σύννεφο πλανιέσαι
σ' αλαργεμένα πλάτη
δραπέτευσες και τ' όνειρο
έγινε εφιάλτης
τάφο λειαίνεις για το χθες
ανάθεμα ζυμώνεις
σ' όμορφες γειτονιές γυρνάς
μεστά χαμόγελα φοράς
πως δεν γνωρίζεις διαλαλάς
κι όλα κυλάνε ζηλευτά
τα ''θέλω'' καταλάγιασαν
σ' απάνεμο λιμάνι
ποιός να 'ξερε τι λαχταρούν
πότε θα ξαναπλεύσουν
τώρα βουλιάζουν οι σιωπές
στα χέρια της ορφάνιας
ήλιου ζητάνε αγκαλιά
πληγές να επουλώσουν

Έξω λυσσομανά της λησμοσύνης παγωνιά και η απουσία βρόγχος πνιγηρός
βαθιά στο βλέμμα ριζωμένος ο λυγμός κι ένα ''γιατί'' υνί ξεσχίζει σωθικά

31 / 10 / 2014
( Vg Gv )