ΣΤΟΝ ''ΘΕΣΣΑΛΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ''
ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗ
ΒΑΣΙΛΗ ΣΙΟΥΖΟΥΛΗ
Χαρμόσυνη μελαγχολία
πλέκει ο χρόνος στη σιωπή
στάλες βροχής σαν μελωδία
αντιλαλούν γλυκιά ροή
Φύλλα ριγμένα σαν υφάδι
στολίζουν το κορμί της Γης
μακρόσυρτο αγάπης χάδι
ξαθέρι λάμπουσας στοργής
Χώματα λάβρα ξεδιψάνε
ρίζες δεντρών στήνουν χορούς
κλώνοι καρπών χαμογελάνε
κερνούν οι άμπελοι χυμούς
Οι έρωτες γητειές απλώνουν
φιλήδονα φιλιά σκορπούν
τα χτυποκάρδια ξεσαλώνουν
πόθους αρχέγονους δονούν
Προαύλια σχολειών γλεντάνε
ανεμελιές χαροκοπούν
οι μαθητάδες λαχταράνε
μάθησης κάλλη να γευτούν
Τάξεις θρανία και βιβλία
πίνακες με λευκή ψυχή
χαμόγελα σε αρμονία
ολούθε προσμονή ανθεί
Μέσα σ' αυτή την πανδαισία
μορφή μειλίχια λαλεί
δάσκαλος μ' άρρηκτη αξία
τον λέν Βασίλη Σιουζουλή
Η καλοσύνη του αντένα
του ήθους σιωπηλός ταγός
με βλέφαρα χαμηλωμένα
την πέτρα πλημμυρίζει φως
Στον Πηνειό αργοσαλεύει
η πένα του μεταλαβιά
λέξεις σταλάζει ποιητεύει
φάρος σ' ομίχλης καταχνιά
Λάρισας ''Θεσσαλός Σεπτέμβρης'' ελπίδας βέρος υμνητής
στον κάμπο πλάθει οίστρους ρέμβης της χαρμολύπης λαλητής
Και σαν στον Όλυμπο αρμενίζει σε θεατράκι ιερουργεί
λιθάρια χίλια ζωγραφίζει στης σιγαλιάς τη θαλπωρή
Ραψάνη λένε τ' όνομά της στο κόρφο της κρατά φλουρί
λαμπάτη η κορμοστασιά της πλουμί του ''ΜΗΤΙΑ η αυλή ''
01 / 09 / 2015
( Vg Gv )
