Ποίηση είναι οι λέξεις.......
Εκείνες που ψυχορραγούν........
πάνω στο ματωμένο πέπλο της ψυχής..........
Είναι τα δάκρυα που αναβλύζουν.......
μέσ' απ' τους κήπους της καρδιάς........
Κάτι σαν ευλογία.........
από έναν άγνωστο Θεό........
Είναι οι σημαίες που ανεμίζουν.......
εκεί στα μετερίζια της τιμής.........
Λες κι είναι Άγια Γραφή..........
σε λάκκους των δαιμόνων..........
Είναι η χαρά μαζί κι η θλίψη.........
στεφάνια ανθοστόλιστα........
πάνω σε τάφους ζωντανών.........
Για να γελάσει το παιδί..........
που δεν μεγάλωσε ποτέ..........
Λες κι ήτανε κλειστοί οι δρόμοι.........
Μια προσευχή που αγκομαχεί........
λόγο ν' αρθρώσει ν' ακουστεί.........
Κι ύστερα πάλι να χαθεί.........
στης συντριβής τους δρόμους.........
Στου πεπρωμένου της τις διαδρομές........
Στου τραύματος τις άκρες.............
13/9/2012
(Vg Gv)
