Τόση δειλία........
Τόση μαγεία.....
Τόσο μεγάλη υποκρισία...........
Του τέλους η αθανασία..........
σ' ένα Σταυρό κρεμιέται........
Για να θυμίζει στους καιρούς........
λιβάνια.. άνθη και καημούς..........
Λόγια του πόνου είναι .....του χαμού.....
Της μαύρης ώρας τ' οδυρμού........
Ξέρω ήρθαν σε σένα......
μα και σε άλλους θά 'ρθουν......
Μόνο που οι λεπίδες..........
αυτές του πόνου οι ρανίδες.........
Πάντα αλλοιώς σταλάζουν.......
Πάντα αλλοιώς φωνάζουν........
Κι ο Θάνατος πάντα εκεί........
να μας θυμίζει τη ζωή..........
Την μόνιμα πεθαμένη !!!!!!!!
11/9/2012
(Vg Gv)
